Zo af en toe, beste luisteraar, kom ik mensen tegen die het dagboek zeker beluisteren of lezen op de webstek. Met veel plezier delen ze dan hun mening over hetgeen ik heb verteld. Tot nu toe verloopt dat prima, met vooral de glimlach erbij, omdat ik meestal schrijf met een niet te scherpe pen. Niet té kritisch, maar eerder een licht filosofisch overdenken van actualiteit, van iets uit het verleden, van erfgoed, van mijn kinderen op school of zo. Je zou het kunnen vertalen als ‘het iets betere toogverhaal’. En laat dat nu net die plek zijn waar ik afgelopen week twee mensen tegengekomen ben, die behoorlijk dicht bij dit dagboek staan. Ik ken ze al jaren, twee lieve mensen met een hart voor cultuur en kasteel, van samen genieten, van samen een hapje en een drankje. En laat dan ook dat laatste hier aanwezig zijn bij dat toffe koppel. Een gevuld glas op de toog om het weekend goed te beginnen. Ze genoten op deze legendarische plek, omdat hier al eeuwenlang volk over de vloer komt. De muren zitten vol met verhalen, met geheimen, met verborgen mythes en sagen, met vrolijk gezang, met gevloek en getier, met liefkozingen, met afspraken en afspraakjes. U begrijpt het, beste luisteraar, die plek hoort bij ons aller erfgoed en moet als dusdanig dan ook respectvol behandeld worden. Het koppel genoot zienderogen van die plek, van elkaar en van het weekend in het vooruitzicht. Als je zo al jaren op het domein hebt rondgewandeld, gewerkt, georganiseerd, geploeterd en gezweet, gezucht en genoten, dan mag je voldaan de werkweek afsluiten met een heerlijk glas gerstenat, een kopje koffie of frisdrank met bubbeltjes. Het was deze keer een toevallige ontmoeting, omdat ik er was voor een ander doel, en wel een bespreking met een collega-muzikant. We mochten in ons overleg zorgen voor een aanvulling van de vele verhalen die hier in de lucht hingen. Een mogelijk optreden in de toekomst, waar ik op dit moment nog niet té veel kan vertellen, omdat nog het één en andere besproken moet worden. Het idee staat in de steigers, letterlijk zelfs, maar er moet nog gekneed worden. Bevestigingen moeten nog volgen, subsidies moeten nog klaargestoomd worden, voordat het zover is. Maar ik kijk er nu alvast naar uit, om u, beste luisteraar, zo snel mogelijk op de hoogte te brengen van onze verse plannen. Ik moet eerlijk toegeven, dat het koppel dat bij ons in de buurt zat, wél al een tipje van de sluier mocht oplichten. Dat voordeel heb je wel eens bij een tooggesprek. Ondertussen liep de klok onherroepelijk verder en rondde ik mijn gesprek af. Een groet naar de gasten en zo wandelde ik weer
richting parking. Daar stond mijn stalen ros al te trappelen om te vertrekken, richting mijn eigen stal. Dit maar even om te verduidelijken dat ik mij in de buurt van een welgekend kasteel bevond. Ik hoorde achter mij iemand roepen. Jawel, het koppel was me gevolgd, ook richting eigen huis en haard. We wisselden nog wat weekend-wensen uit en een grappige vraag van: ‘Dit was misschien wel iets voor je dagboek?’ Jawel dus, bij deze.
Voila, zeg dat de meester het gezegd heeft.
richting parking. Daar stond mijn stalen ros al te trappelen om te vertrekken, richting mijn eigen stal. Dit maar even om te verduidelijken dat ik mij in de buurt van een welgekend kasteel bevond. Ik hoorde achter mij iemand roepen. Jawel, het koppel was me gevolgd, ook richting eigen huis en haard. We wisselden nog wat weekend-wensen uit en een grappige vraag van: ‘Dit was misschien wel iets voor je dagboek?’ Jawel dus, bij deze.
Voila, zeg dat de meester het gezegd heeft.
RSS Feed
