9 april 2025

Afgelopen week zat ik, na meer dan een jaar geleden gemaakte afspraak, bij de huidspecialist. Het was niet hoogst dringend, ten minste, dat werd mij verteld aan de telefoon, toen ik de afspraak maakte. Ik heb geen idee hoe de medische secretaresse dat kon weten. Er was geen beeldscherm dat ons met elkaar verbond, om te verifiëren of de huidvlekjes al dan niet om hoogdringende behandeling vroegen. Ik weet ook niet of er een afwerklijst naast de telefoon lag, waarmee werd afgevinkt of de nood het hoogst was om langs te komen. Blijkbaar was het niet zo urgent dat ik binnen de paar weken kon langskomen. Het waren een heel aantal maanden. Toch bleek dat de geplande datum op de één of andere manier uit mijn computeragenda was verdwenen. Geen idee hoe dat kwam. Dat is uiteraard erg vervelend, omdat ik tijdens één van mijn lesuren moest verschijnen op het kabinet van de dermatoloog. Toevallig die dag, moest ik een collega vervangen die op de valreep ziek was geworden. De vijfde klas moest opgevangen worden, wél in hoogdringendheid dus. Dat werd aan mij gevraagd, wat ik geen probleem vind. Ik heb jarenlang de vijfde klas onder mijn vleugels mogen nemen. Maar die huidvlekjes en het onderzoeken ervan, bleken toch de spreekwoordelijke spaak in de wielen te zijn. Ik mocht niet uitstellen, om weer een jaar op te schuiven. Gelukkig was er nog een andere collega beschikbaar en bereid voor de enkele uren die ik afwezig zou zijn. Namiddag was ik weer present voor de klas, zij het met enkele gevriesdroogde plekjes in mijn gezicht. Natuurlijk hadden mijn klaskinderen dat gezien. Of het pijn deed, was uiteraard de eerste vraag. Of dat nog wegging, was de tweede vraag. Wat de dokter had gezegd, hoeveel dat kostte, of dat alleen bij oude mensen voorkomt was de resem vragen die verder volgde. Ik probeerde zo goed en gereserveerd mogelijk te antwoorden. Op nieuwsgierigheid staat niet altijd een welomschreven grens. Er wordt door kinderen én volwassenen vaak overheen gestapt. Maar ja, wie zijn neus schendt, schend zijn aangezicht zegt het spreekwoord. Dat kon ik hier dus écht letterlijk nemen. Met het weg vriezen van de vlekjes bleef er toch een spoor achter. Rood, donker, duidelijk aanwezig en uitlokker van vragen dus.
Ondertussen zijn die vlekjes langzaam aan het vervagen, doet de flamazine haar werk en ben ik op het hart gedrukt om de ouderdomsvlekjes en andere ongewenste huidbewoners kordaat te lijf te gaan, zeker als de zonnestralen erop gaan schijnen. Factor 50 en andere zalfjes zullen hun best moeten gaan doen. Dat heb je zo met de verpakking die al jarenlang dit oudere lijf moeten beschermen. Er komt al eens een deukje en kreukje in. Geen nood, zalfjes en een alerte ega houden mijn velleke in de gaten. Prima toch.
Voila, zeg dat de meester het gezegd heeft.