Het was afgelopen week een tjokvolle en behoorlijk bomen schuddende week geweest. Een schoolweek, zo net voor de vakantie zit overvol met overlegmomenten, oudercontacten en afwerkmomenten. Mijn stagiaire in de klas vermeldde het aan het eind van één van de weekdagen ook. Iets in de zin van: ‘Amai, dat kan je echt niet plannen en voorzien.’ Klopt helemaal. Soepel zijn, niet zozeer fysisch, maar wel in het organiseren en verschuiven en denkwerk is echt wel nodig. Je klasgroep is geen starre en strak georganiseerd geheel waar je met één bevel of druk op de knop de hele richting kan veranderen. Er zijn altijd onvoorziene omstandigheden waar je mee moet omgaan. Zo huppelde bijvoorbeeld de paashaas op vrijdag doorheen het schoolgebouw. Blijkt er één van mijn kinderen een traumatische ervaring hebben opgedaan in haar kleuterjaren. Het konijn huppelde plots de klas in en haast synchroon met haar huppelpasjes en door de lucht vliegende chocoladen eitjes volgde een kreet van ontzetting en twee handen voor de ogen. Tumult alom en een bijna mee getraumatiseerd konijn dat zoiets natuurlijk niet had verwacht in de vijfde klas. Maar achteraf bleek een chocoladen ei toch een beetje soelaas te brengen.
Verder nog een technisch probleem met de uitprint van de rapporten, dat op de dag van de oudergesprekken toch een stressje met zich meebracht. Een collega of twee die op de valreep voor de vakantie ziek vallen en vervangen moeten worden. Je snapt het, beste luisteraar, een opeenstapeling van onvoorziene omstandigheden.
Hoogstwaarschijnlijk maakt elke familie het mee dat er één van je naasten overlijdt. Dat overkwam onze familie ook. Mijn tante, zus van mijn moeder, overleed afgelopen week. De impact is altijd anders dan je verwacht, heel wat onverwachte beslissingen moeten genomen worden. En tussen al deze praktische dingen kruipt het verdriet en de honderden vragen. Vooral de kinderen van mijn tante, mijn nichtjes en hun mannen, moesten antwoorden zoeken. Ook de broers en zussen van mijn overleden meter, mijn ooms en tantes kregen hun deel te verwerken. Je weet dat met het verstrijken van tijd en nog meer tijd, er op een dag het moment komt dat de aardse tijd stopt voor één van je naasten. Of je al of niet gelooft dat het verder zal gaan, blijven anderen hier op deze aardbol verder gaan. Afscheid nemen hoort er onlosmakelijk bij. En zo heb ik van mijn meter ook dat fysieke afscheid moeten nemen. Niet meer snel een keertje binnenlopen, een kopje koffie of een tas soep drinken. Geen grapje meer maken, geen zwaaien aan het raam. Maar de fijne herinneringen blijven wel, gelukkig maar en die zijn er in overvloed. Vooral de grote familiefeesten waren legendarisch en natuurlijk het voorlezen van de onvermijdelijke nieuwjaarsbrieven. Voor mijn meter en peter waren dat handgeschreven versies, waar ik steevast eindigde met: met de allerbeste wensen en hartelijk dank voor de ‘censen’. En gul werd er gegeven door mijn meter. Ik wens het haar ook van harte toe: heel veel rust en zorgeloosheid, ergens daar boven. Dat mag voor mijn part met rijstpap zijn én haar eigen gouden lepeltje. Zij heeft dat meer dan verdiend.
Voila, zeg dat de meester het heeft gezegd.
er om te bewerken.
Verder nog een technisch probleem met de uitprint van de rapporten, dat op de dag van de oudergesprekken toch een stressje met zich meebracht. Een collega of twee die op de valreep voor de vakantie ziek vallen en vervangen moeten worden. Je snapt het, beste luisteraar, een opeenstapeling van onvoorziene omstandigheden.
Hoogstwaarschijnlijk maakt elke familie het mee dat er één van je naasten overlijdt. Dat overkwam onze familie ook. Mijn tante, zus van mijn moeder, overleed afgelopen week. De impact is altijd anders dan je verwacht, heel wat onverwachte beslissingen moeten genomen worden. En tussen al deze praktische dingen kruipt het verdriet en de honderden vragen. Vooral de kinderen van mijn tante, mijn nichtjes en hun mannen, moesten antwoorden zoeken. Ook de broers en zussen van mijn overleden meter, mijn ooms en tantes kregen hun deel te verwerken. Je weet dat met het verstrijken van tijd en nog meer tijd, er op een dag het moment komt dat de aardse tijd stopt voor één van je naasten. Of je al of niet gelooft dat het verder zal gaan, blijven anderen hier op deze aardbol verder gaan. Afscheid nemen hoort er onlosmakelijk bij. En zo heb ik van mijn meter ook dat fysieke afscheid moeten nemen. Niet meer snel een keertje binnenlopen, een kopje koffie of een tas soep drinken. Geen grapje meer maken, geen zwaaien aan het raam. Maar de fijne herinneringen blijven wel, gelukkig maar en die zijn er in overvloed. Vooral de grote familiefeesten waren legendarisch en natuurlijk het voorlezen van de onvermijdelijke nieuwjaarsbrieven. Voor mijn meter en peter waren dat handgeschreven versies, waar ik steevast eindigde met: met de allerbeste wensen en hartelijk dank voor de ‘censen’. En gul werd er gegeven door mijn meter. Ik wens het haar ook van harte toe: heel veel rust en zorgeloosheid, ergens daar boven. Dat mag voor mijn part met rijstpap zijn én haar eigen gouden lepeltje. Zij heeft dat meer dan verdiend.
Voila, zeg dat de meester het heeft gezegd.
er om te bewerken.
RSS Feed
