2 maart 2022

Het was een behoorlijk vreemde zin om tegen mijn kinderen van de klas te zeggen: ‘Ge moogt uw maskers nog eens op zetten.’ En dan bedoelde ik niet de mondmaskers, maar de carnavalstronies die ergens in één of andere opbergzak of bewaardoos lagen. Vreemd genoeg was het maar een enkeling die een masker opdeed. Zich verkleden, dat dan weer wel. Zo liepen er prinsessen, cowboys, cosplayfiguren en zelfs frietzakjes over de speelplaats. Het was één bonte bedoening. Als er dan ook nog een keertje fris huppelende carnavalsmuziek tussenin klonk, was het enkel nog maar wachten op één lange polonaise. Nee, nee, deze meester liep niet voorop. Ik heb niet dat carnavalsbloed in mijn aderen stromen. Het zou natuurlijk kunnen dat je zoiets met de paplepel mee krijgt. De carnavalsstoet was vroeger geen kruisje waard op onze maandkalender. Al herinner ik me wel dat de vastenperiode wél haar portie aandacht kreeg. Dat hoefde geen grote verstervingskes te zijn, maar een dag geen snoep of limonade, maakte je wel bewust, dat het niet overal op deze aardbol grote luxe was. Het is natuurlijk niet dat een beetje gek doen er niet bij mag, absoluut wel. Maar dat is bij mij niet verbonden met serpentines of confetti. Een grapje is pas ècht grappig op een onbewaakt en spontaan moment. Niet als ik een zotskap zou dragen. Volgens mij heet dat ding niet voor niets zotskap. Geef mij maar een leuk hoedje, dat ik me net verschrokken heb. Snap je?
Met dat verkleedfestijn komt een weekje krokusvakantie om de hoek kijken voor de school. Ik hoorde onlangs nog eens op een tv-programma waar het onderwijs er stevig door werd gemangeld. Vooral de vakantieperiodes bleken een heikel punt te zijn waar er eerder sarcastisch mee werd omgesprongen. Ik begrijp het natuurlijk wel, dat zoveel schoolvrije dagen tegenover de eerder bescheiden vakantiedagen in andere beroepssectoren een groot verschil vertonen. Maar ik noem onze schoolvrije dagen met opzet geen vakantiedagen. De uren verbeterwerk, rapporteringen, overlegmomenten, stagebegeleiding, projecten en nog heel wat meer buiten je eigen klaslokaal werk, maakt dat deze kindvrije dagen niet allemaal vakantiedagen zijn. Ik klaag niet hoor, maar als ik zie dat leerkracht een knelpuntberoep aan het worden is, is er toch iets aan de hand. Als die vakantieperiodes toch zo aantrekkelijk zijn, waar zijn dan de massale instappers in het onderwijs? Ik zie ze in ieder geval niet aan de schoolpoort staan trappelen van ongeduld om onze scholen te bevolken. In tegendeel zelfs, een directie telefoneert en mailt zich een breukje om iemand te vinden om vervanging te komen doen. Waar zijn ze? Misschien weet u, beste luisteraar wel iemand die met een geschikt onderwijsdiploma al zo lang noestig en naarstig op zoek is naar waardig werk met veel vakantie? Laat maar komen, zou ik zo zeggen. Ze mogen starten na de krokusvakantie.
Voila, zeg dat de meester het gezegd heeft.