9 maart

Ik heb even gedacht of ik iets zou schrijven over de oorlog die nu al meer dan een week woedt. Langs de ene kant is het bijna onmogelijk om voorbij te gaan aan deze onvoorstelbare wandaad tegen de mensheid. Wie doet nu zoiets? Een gigantisch groot land nog uitbreiden om één of andere drogreden, die ervoor zorgt dat er miljoenen mensen op de vlucht slaan en dat met wapens in deze mensonterende oorlog. Langs de andere kant krijg je via de media al zoveel tekst en beeld voorgeschoteld, dat het er bijna niet meer in wil. We hebben net de gigantische stroom corona info over ons heen gekregen en daar is het volgende al. In de kantlijn van de onverhoedse aanval vanuit Rusland moet ik toch een kanttekening zetten, en wel dat de solidariteit van ons allen weer komt bovendrijven. In de buurt van mijn schoonouders heeft de buurman zijn schouders gezet onder een actie om u tegen te zeggen. Via de sociale media, die hier gelukkig wel een positieve invloed heeft, lanceerde hij een inzamelactie. Binnen de kortste keren stond zijn inrijpoort overvol met de meest noodzakelijke tot warm aangeboden goederen voor de vluchtelingen. Van slaapzak tot miniwafeltjes, van pijnmedicijn tot pasta, snoepzakjes en soeppakjes. Met zijn bestelwagen vol gestouwd zal hij naar de Pools-Oekraïense grens rijden om de vluchtelingen een hart onder te riem te steken met deze hulppakketten. Ik bewonder hem. Hij heeft het hart op de juiste plek, ook met zijn inzet voor de Mercy-ships waar hij al menig vakantie heeft meegereisd en meegewerkt. Als ik dan een oud dekentje in een zak kan meegeven en een tweedehands slaapzak een tweede leven kan geven, ben ik blij dat ik een klein steentje heb mogen bijdragen aan een betere wereld. Of ten minste, ik heb het letterlijk en figuurlijk een klein beetje warmer mogen maken. Zo duiken heel wat initiatieven op rondom ons. Die mogen best wat meer in het daglicht gezet worden. Deel ze in je sociale contacten, geef je steun op één of andere manier. Het doet me even denken aan mijn dagboek van een paar weken terug, dat we, hoe dan ook, deel uitmaken van één of andere groep. Hier staan we weer, voor die groep mensen en vooral, die groep kinderen die hun toekomst plots zien verdampen. Tenzij er actie wordt ondernomen. Al is het met een knuffel in een zak stoppen en op een ander niveau diplomatiek overleg plegen voor onze medemensen.
In mijn klas zit een Russische jongen. Ik ben benieuwd hoe hij deze situatie bekijkt. Hij is immers zelf met zijn familie onlangs moeten vluchten. Ik weet er het fijne niet van, kan het hem ook niet vragen met mijn gebrekkig Russisch en zijn zo goed als ééntaligheid. Ach, het hoeft ook niet. Dat hij zich hier geaccepteerd mag weten en zijn plekje op de aardbol krijgt, zijn op dit moment prioritair. In mijn multiculturele klas is het elke dag een leren samenleven met elkaar. En daar mag deze meester ook deel van uitmaken. Je wordt er écht rijk van.
Voilà, zeg dat de meester het gezegd heeft.