8 mei 2024

Met een nieuwe schrijfopdracht voor onze eigen stad blijkt maar weer, dat ik nog héél veel dingen niet weet over onze plaatselijke geschiedenis. Erfgoed van hier en ongelooflijk mooie rijkdom die gewoon om de hoek te vinden is. Ik ben onlangs in de geschiedenis van Munsterbilzen gedoken. Voor de komende dorp op stap-wandeling die begin volgende maand uitgestippeld en gewandeld zal worden, schrijf ik dus aan mijn nieuwste vertelact. Het is wonderlijk hoe veel verhalen, kunstschatten en verborgen pareltjes er te vinden zijn. Ik vermoedde het natuurlijk wel, door mijn ander zoekwerk voor de voorbije wandeltochten. Maar weer ben ik verbaasd en oprecht gelukkig om dit dorp op een nieuwe manier te ontdekken. Misschien moet ik zeggen her-ontdekken, want ik heb er een aantal jaren gewoond. Dat ik toen niet op zoek ben gegaan in mijn onmiddellijke omgeving, doet me een beetje het schaamrood op de wangen kleuren. Ik wist wel over de limonade die er werd gemaakt bij Perron, de plaatselijke brouwerij. Ik kende het klooster en iets over de geschiedenis van het psychiatrisch centrum. In het Munsterbos ben ik al een keertje gaan wandelen en de Amor-kapel was geen onbekende. Ook wel omdat ik met de klas een keertje een speurtocht had uitgezet. Helemaal leek ben ik dus niet, vandaar geen diepgekleurd rood op mijn wangen. Maar toen ik las over de schatten in de kerk, was ik écht wel verbaasd. Gaande van een schilderij over de heilige Nicolaas van Myra, een zilveren monstrans tot een tand van de narwal, houten beeld van Amor zonder pijl en boog en een middeleeuws boomstamgraf. Dan vergeet ik nog de drinknap en lepeltje van de Heilige Landrada. Al moet daar nog meer opzoekwerk over gebeuren, voordat er echt uitsluitsel kan worden gegeven. Maar het ligt en hangt er allemaal wel. Op een spreekwoordelijke boogscheut van hier. Het enige wat je moet doen, is ernaartoe gaan en het gaan bewonderen. Maar liefst vijftien topstukken binnen hand- en oogbereik. Of wat dacht je van het evangeliarium uit de negende eeuw. Daarin staat een zin, dat beschouwd wordt als het oudste geschreven tekstje in het Oudnederlands. Tesi Samanunga vvas edele unde scona. Deze (klooster)gemeenschap was edel en schoon. De schrijver ervan heeft met zijn, ik vermoed sandalen aan, gelopen over de Munsterse grond, een sprongetje gewaagd over de Demer en misschien wel een plasje gemaakt tegen een beuk in het Munsterbos. Dat boek kan je jammer genoeg niet meer ter plekke raadplegen. Daarvoor moet je naar de bib de Bollandisten in Brussel. Onder 299 kan je het vinden. Al weet ik niet zo goed wat dat wilt zeggen. Rek 299, boek 299, stapel 299, kluis 299? Dat laatste lijkt me misschien wel het verstandigst. Laat Tesi Samanunga ook de titel zijn van het tijdschrift van de heemkundekring Landrada. Daar ga ik binnenkort eens doorheen struinen. Volgens mij ga ik een schatkast aan info opentrekken. Mijn vingers beginnen nu al te tintelen om hiermee aan de slag te gaan.
Ondertussen popelen de pootjes van mijn hond naast mij om naar buiten te gaan. Ik zie de grijze wolken voorbijrazen en ondertussen loopt de regenwaterput over van verzadiging. Hoe zat het ook weer: aprilse grillen, akkoord. Maar mei is nog niet zo blij. Ik hoop met jullie mee op dat straaltje meer zon, als dat eens kon. Dan kan ik buiten gaan lezen.
Voila, zeg dat de meester het gezegd heeft.