Zijn je kinderen naar school vertrokken? Hebben ze een fijne eerste week achter de rug? Ben je misschien zelf aan de slag gegaan in één of andere klas? Of is september nu net de maand dat jullie met vakantie vertrekken? Het zou dus allemaal kunnen. Voor deze meester is het natuurlijk één van de jaarlijkse mijlpalen die telkens weer terugkomt. Het is dan ook moeilijk om er niets over te vertellen. Al wordt er wel eens beweerd dat je je werk best daar laat en thuis thuis laat zijn. Ik begrijp dat natuurlijk, al is het hier in huis vrij gewoon om het over het onderwijs te hebben. Mijn ega staat in het middelbaar, ikzelf in mijn vijfde klas. Het heen en weer overleggen gaat heel vaak daar over. Dan een keer met een grote bedenking over één of andere ministeriële beslissing, dan weer vrolijk over één of andere opmerking van je leerling. Het huppelt hier vrolijk in huis rond.
Goed, mijn klas dus. We zitten met 24 leerlingen en twee leerkrachten, de juf en ik. Het is een duobaan met overlappende uren. Dat wil zeggen dat je op dezelfde tijdstippen gaat co-teachen. Het is een nieuw bedacht woord, al lijkt het me eerder overgewaaid te zijn van over het kanaal of de oceaan. Co van coöperatief wat samenwerken of bereid tot samenwerken wil zeggen. En dat zijn we dus. Teachen is duidelijk Engels en wil onderwijzen zeggen. Samenwerkend onderwijzen mag je het ook noemen. De kinderen komen van overal en daarmee bedoel ik ook letterlijk van overal. Ik heb een nieuwe jongen die komt van Florida. Hij krijgt hier een taalbad. Verder is er een Oekraïens meisje dat hier tijdelijk komt wonen met haar mama. Papa zit aan het front. Dat is natuurlijk een pittige boterham om voor zo’n jong leven te kunnen begrijpen. De onrust zit er steeds, het bang zijn dat er iets gaat gebeuren. Verder zijn er nog drie nieuwe leerlingen ingestapt, elk met een eigen pakketje schoolverleden. De andere leerlingen zaten vorig jaar al bij ons in de vierde klas. Elk jaar heb ik hetzelfde aan de hand: die namen leren onthouden. Wat ben ik daar toch ongelooflijk niet goed in. Gezichten lukt me prima, maar dan daar een naam bij zetten is voor deze oude meester een pittige geheugentraining. En als ik ze dan eindelijk allemaal goed bij naam ken, dan mogen ze al bijna weer naar het volgende leerjaar overgaan. Goed, ik overdrijf misschien een beetje, maar laat me zeggen dat ik met kerst heel tevreden ben als het me lukt. Dat moet voor mijn bengels in de klas ook zo een beetje zijn met dat nieuwe Frans dat ze onder de knie moeten te krijgen. Sous les genoux dus. Ondertussen is er ook nog een nieuw schoolhoofd gestart. Ze was er vorig jaar al, maar dat was nog een duobaan. Zeg maar, ook co-teaching of co-leading, zo je wilt. Nu gaat ze solo. Zoals dat gaat met nieuwe bezems, wordt er ook nieuw gebezemd. Dat is altijd een beetje wennen. Maar als dat team erachter gaat staan, moet het wel lukken. Ach ja natuurlijk.
Ondertussen is de musicaltrein echt van start gegaan na de fijne laatste auditie. De regisseur Johan zal zijn handen vol hebben met het organiseren en regelen en bijsturen en uitproberen van mijn schrijfsels. Ik noem het mijn ‘werktekst’, maar hij is uitvoerder, werk in uitvoering voor de komende maanden om er een fijn spektakel van te maken. ‘Of er al kaarten waren’ was onlangs een vraag die in mijn richting kwam. Nog niet, maar ik hou je op de hoogte, was mijn wederwoord. Dus bij deze bent u ook weer helemaal bij.
Voila, zeg dat de meester het gezegd heeft.
Goed, mijn klas dus. We zitten met 24 leerlingen en twee leerkrachten, de juf en ik. Het is een duobaan met overlappende uren. Dat wil zeggen dat je op dezelfde tijdstippen gaat co-teachen. Het is een nieuw bedacht woord, al lijkt het me eerder overgewaaid te zijn van over het kanaal of de oceaan. Co van coöperatief wat samenwerken of bereid tot samenwerken wil zeggen. En dat zijn we dus. Teachen is duidelijk Engels en wil onderwijzen zeggen. Samenwerkend onderwijzen mag je het ook noemen. De kinderen komen van overal en daarmee bedoel ik ook letterlijk van overal. Ik heb een nieuwe jongen die komt van Florida. Hij krijgt hier een taalbad. Verder is er een Oekraïens meisje dat hier tijdelijk komt wonen met haar mama. Papa zit aan het front. Dat is natuurlijk een pittige boterham om voor zo’n jong leven te kunnen begrijpen. De onrust zit er steeds, het bang zijn dat er iets gaat gebeuren. Verder zijn er nog drie nieuwe leerlingen ingestapt, elk met een eigen pakketje schoolverleden. De andere leerlingen zaten vorig jaar al bij ons in de vierde klas. Elk jaar heb ik hetzelfde aan de hand: die namen leren onthouden. Wat ben ik daar toch ongelooflijk niet goed in. Gezichten lukt me prima, maar dan daar een naam bij zetten is voor deze oude meester een pittige geheugentraining. En als ik ze dan eindelijk allemaal goed bij naam ken, dan mogen ze al bijna weer naar het volgende leerjaar overgaan. Goed, ik overdrijf misschien een beetje, maar laat me zeggen dat ik met kerst heel tevreden ben als het me lukt. Dat moet voor mijn bengels in de klas ook zo een beetje zijn met dat nieuwe Frans dat ze onder de knie moeten te krijgen. Sous les genoux dus. Ondertussen is er ook nog een nieuw schoolhoofd gestart. Ze was er vorig jaar al, maar dat was nog een duobaan. Zeg maar, ook co-teaching of co-leading, zo je wilt. Nu gaat ze solo. Zoals dat gaat met nieuwe bezems, wordt er ook nieuw gebezemd. Dat is altijd een beetje wennen. Maar als dat team erachter gaat staan, moet het wel lukken. Ach ja natuurlijk.
Ondertussen is de musicaltrein echt van start gegaan na de fijne laatste auditie. De regisseur Johan zal zijn handen vol hebben met het organiseren en regelen en bijsturen en uitproberen van mijn schrijfsels. Ik noem het mijn ‘werktekst’, maar hij is uitvoerder, werk in uitvoering voor de komende maanden om er een fijn spektakel van te maken. ‘Of er al kaarten waren’ was onlangs een vraag die in mijn richting kwam. Nog niet, maar ik hou je op de hoogte, was mijn wederwoord. Dus bij deze bent u ook weer helemaal bij.
Voila, zeg dat de meester het gezegd heeft.
RSS Feed
