Lente hangt overduidelijk in de lucht. Zeker met de mooie start van deze meimaand. Een zonovergoten hemel, een stralend blauwe lucht, groen gras, kantjes afgemaaid, mijn ega die nog wat water bijgiet aan de kleine tomatenplantjes in de serre. Het heeft iets vrolijks en fris, die meimaand. Het wordt en werd heel vaak bezongen in dorpen en hun meifeesten. De meiboom wordt hier en daar nog geplant, waarrond er dan al dan niet gedanst en gezongen wordt. De boomgaarden hebben nog wat laatste bloesems en zo zit alles klaar om de kleine vruchtjes uit te laten groeien tot heerlijk sappig fruit. Maar daar moeten we nog even op wachten.
Zo zaten mijn ega en ik nog te genieten van de late zonsondergang aan de achterzijde van ons huis en tuintje. Vitamine D opdoen is voor mijn zeker nodig. Ik ben geen zonneklopper en mijd eigenlijk te veel zonnegestraal. Maar met de zachte ondergaande zon, deed ik alvast een mini-portie nodige vitamines op. Bij de buren, een paar huizen verder in de straat staat een grote dennenboom. De precieze naam van deze boom ontgaat me even, maar boven in de top merkte ik iets bijzonders op. Een lijster zat op haar takje en zo gaf ze het beste van zichzelf in een vrolijk en kwinkelend lentedeuntje. En of je het gelooft of niet: een takje verder zat een houtduif rustig te luisteren naar haar liedje. Twee verschillende vogelsoorten die, zo te zien, best met elkaar konden opschieten. Toen de lijster even ophield met haar fluiten, leek het alsof de duif haar antwoordde. Met een zacht gekoer bevestigde ze het deuntje, klapperde even met de vleugels en keek weer aandachtig naar de topgenoot. Alsof de bevestiging een uitnodiging was, ging de lijster verder met deel twee van haar sonate. Zelfs tot vier keer toe herhaalde zich dit liefelijke tafereel. Dit was de mei ten top. Niet te bruusk, om de twee tortelaars niet te storen, stond ik voorzichtig op, zocht mijn verrekijker in de kast en ging behoedzaam weer zitten. Met de verrekijker tuurde ik naar het vervolg van dit buurtconcertje. Jawel, de lijster kweelde vrolijk door, de duif keek aandachtig toe. Wat een geweldig mei-tafereel kreeg ik hier aangeboden. Ik twijfel of er hier eitjes van gaan komen, maar de bewondering naar elkaars talenten was groot. Bij elk groot artiest die optreedt, heb je uiteraard publiek nodig. Wederzijds begrijpen en respecteren. Ieder zijn taak, genieten langs beide kanten. Het zou ook kunnen dat de verlegen duif zanglessen kwam volgen bij deze volleerde vocalist lijster. Hoe het er in de vogelwereld aan toe gaat, moet ik helaas in het midden laten. Ik snap er het fijne niet van, maar met dit tipje van de vleugel opgelicht, voelde onze start van de meimaand alvast vederlicht. Hoe schoon onze schepping toch in elkaar steekt, niet?
Voila, zeg dat de meester het gezegd heeft.
Zo zaten mijn ega en ik nog te genieten van de late zonsondergang aan de achterzijde van ons huis en tuintje. Vitamine D opdoen is voor mijn zeker nodig. Ik ben geen zonneklopper en mijd eigenlijk te veel zonnegestraal. Maar met de zachte ondergaande zon, deed ik alvast een mini-portie nodige vitamines op. Bij de buren, een paar huizen verder in de straat staat een grote dennenboom. De precieze naam van deze boom ontgaat me even, maar boven in de top merkte ik iets bijzonders op. Een lijster zat op haar takje en zo gaf ze het beste van zichzelf in een vrolijk en kwinkelend lentedeuntje. En of je het gelooft of niet: een takje verder zat een houtduif rustig te luisteren naar haar liedje. Twee verschillende vogelsoorten die, zo te zien, best met elkaar konden opschieten. Toen de lijster even ophield met haar fluiten, leek het alsof de duif haar antwoordde. Met een zacht gekoer bevestigde ze het deuntje, klapperde even met de vleugels en keek weer aandachtig naar de topgenoot. Alsof de bevestiging een uitnodiging was, ging de lijster verder met deel twee van haar sonate. Zelfs tot vier keer toe herhaalde zich dit liefelijke tafereel. Dit was de mei ten top. Niet te bruusk, om de twee tortelaars niet te storen, stond ik voorzichtig op, zocht mijn verrekijker in de kast en ging behoedzaam weer zitten. Met de verrekijker tuurde ik naar het vervolg van dit buurtconcertje. Jawel, de lijster kweelde vrolijk door, de duif keek aandachtig toe. Wat een geweldig mei-tafereel kreeg ik hier aangeboden. Ik twijfel of er hier eitjes van gaan komen, maar de bewondering naar elkaars talenten was groot. Bij elk groot artiest die optreedt, heb je uiteraard publiek nodig. Wederzijds begrijpen en respecteren. Ieder zijn taak, genieten langs beide kanten. Het zou ook kunnen dat de verlegen duif zanglessen kwam volgen bij deze volleerde vocalist lijster. Hoe het er in de vogelwereld aan toe gaat, moet ik helaas in het midden laten. Ik snap er het fijne niet van, maar met dit tipje van de vleugel opgelicht, voelde onze start van de meimaand alvast vederlicht. Hoe schoon onze schepping toch in elkaar steekt, niet?
Voila, zeg dat de meester het gezegd heeft.
RSS Feed
