Er hangt lente en zelfs nog winterse neerslag in de lucht. Heel vreemd, maar dat heb je met die aprilse grillen. Het weer huppelt van links naar rechts, weet niet zo goed of het de lente moet beamen of net een beetje aan de bloesemboom moet schudden. Maar ik hou moed, de lente komt eraan, zeker weten. Het is een beetje zoals Pablo Neruda schreef: Hoe veel bloemen je ook plukt, de lente komt zeker. Hij zag het natuurlijk een beetje in een andere context, verzet tegen de onderdrukking, maar in zijn letterlijk ‘verbloemde’ uitspraak zit waarheid verscholen.
Ondertussen ligt er hier in de houten schaal van de keukentafel een bonte verzameling aan lekkere paaseitjes. Af en toe graai ik er eens in en geniet van onze heerlijke Belgische chocolade. Geef toe, die is niet voor niets wereldwijd gekend. Een delicatesse waar er in heel wat andere landen veel geld wordt uitgegeven en hier ligt het voor het oprapen. Maar ja, daar hangen waarschijnlijk de vele soorten ananassen, bananen en mango’s ook om naar hartenlust te plukken. Maar de wereld is een dorp geworden en zo proef- en probeerbaar voor ons allemaal.
Ik zag vanochtend een kort berichtje tijdens de ochtenduitzending van het BBC-nieuws. Het ei kreeg daar even een prominente plaats in de berichtgeving. Zo verscheen een reeks kunstig geschilderde en versierde eieren uit Roemenië. Stuk voor stuk waren het kunstwerkjes op allerlei soorten eieren. Met goudversierde engeltjes tussen bloesemtakjes, een herderinnetje met haar kudde schapen, een rijk gedekte paastafel met lentebloemen over de tafel verspreid. En dat allemaal met de hand geschilderd op de delicate eierschaal. Wat een gigantisch werk op zulk broos materiaal. Als er nu iemand zou zeggen, dat het eitje niet mooi ingepakt hoeft te worden, maar dat hij het hier wel in de winkel zal pellen en opeten, die zou je toch stante pede een paasdraai tegen zijn oren willen geven, niet? Al vraag ik me af hoe lang je zulke eieren dan wel kan bewaren. Het zijn geen Fabergé-uitvoeringen in uitbundig goud en zilver, maar wel puur natuurvoorwerpen met een beperkte houdbaarheidsdatum. Maar dat vertelden ze er niet bij in de uitzending.
Verder werd er aan de dieren van de Londense zoo gedacht tijdens de paasdagen. Er werden paaseieren opgehangen in het verblijf van de stokstaartjes. Met de grootste voorzichtigheid én nieuwsgierige oogjes zochten ze naar al het lekkers dat erin verstopt zat. Geen chocolade natuurlijk, maar zoete feestbrokjes en overheerlijke lentehapjes. Voor de koala hing er ook een paasei aan een tak, maar die werd prompt opzij geduwd, zodat de eucalyptusblaadjes weer tevoorschijn kwamen. Voor de koala is ei geen optie, wel de sterk geurende, dagdagelijkse blaadjes. Dat is feestelijk genoeg, vindt een koala.
Het bericht eindigde met een bijzondere paashaas, die in duikerspak op de bodem van de Caraïbische zee eieren verstopte tussen het koraal en de wuivende zeebodemplantjes. De kinderen van het eiland mochten dan gaan zoeken tijdens hun duikkamp. Wat een geweldig idee was dat. Elk een eigen mandje, elk een eigen duikpak en snorkelen maar naar dat ene gouden ei dat ertussen verstopt lag. Ikzelf hou het bij mijn eigen paaseitjes verstoppen in de tuin, even wachten en dan zelf weer op zoek gaan of ik alles weer terugvinden kan. Ook schoon. Voila, zeg dat de meester het gezegd heeft.
Ondertussen ligt er hier in de houten schaal van de keukentafel een bonte verzameling aan lekkere paaseitjes. Af en toe graai ik er eens in en geniet van onze heerlijke Belgische chocolade. Geef toe, die is niet voor niets wereldwijd gekend. Een delicatesse waar er in heel wat andere landen veel geld wordt uitgegeven en hier ligt het voor het oprapen. Maar ja, daar hangen waarschijnlijk de vele soorten ananassen, bananen en mango’s ook om naar hartenlust te plukken. Maar de wereld is een dorp geworden en zo proef- en probeerbaar voor ons allemaal.
Ik zag vanochtend een kort berichtje tijdens de ochtenduitzending van het BBC-nieuws. Het ei kreeg daar even een prominente plaats in de berichtgeving. Zo verscheen een reeks kunstig geschilderde en versierde eieren uit Roemenië. Stuk voor stuk waren het kunstwerkjes op allerlei soorten eieren. Met goudversierde engeltjes tussen bloesemtakjes, een herderinnetje met haar kudde schapen, een rijk gedekte paastafel met lentebloemen over de tafel verspreid. En dat allemaal met de hand geschilderd op de delicate eierschaal. Wat een gigantisch werk op zulk broos materiaal. Als er nu iemand zou zeggen, dat het eitje niet mooi ingepakt hoeft te worden, maar dat hij het hier wel in de winkel zal pellen en opeten, die zou je toch stante pede een paasdraai tegen zijn oren willen geven, niet? Al vraag ik me af hoe lang je zulke eieren dan wel kan bewaren. Het zijn geen Fabergé-uitvoeringen in uitbundig goud en zilver, maar wel puur natuurvoorwerpen met een beperkte houdbaarheidsdatum. Maar dat vertelden ze er niet bij in de uitzending.
Verder werd er aan de dieren van de Londense zoo gedacht tijdens de paasdagen. Er werden paaseieren opgehangen in het verblijf van de stokstaartjes. Met de grootste voorzichtigheid én nieuwsgierige oogjes zochten ze naar al het lekkers dat erin verstopt zat. Geen chocolade natuurlijk, maar zoete feestbrokjes en overheerlijke lentehapjes. Voor de koala hing er ook een paasei aan een tak, maar die werd prompt opzij geduwd, zodat de eucalyptusblaadjes weer tevoorschijn kwamen. Voor de koala is ei geen optie, wel de sterk geurende, dagdagelijkse blaadjes. Dat is feestelijk genoeg, vindt een koala.
Het bericht eindigde met een bijzondere paashaas, die in duikerspak op de bodem van de Caraïbische zee eieren verstopte tussen het koraal en de wuivende zeebodemplantjes. De kinderen van het eiland mochten dan gaan zoeken tijdens hun duikkamp. Wat een geweldig idee was dat. Elk een eigen mandje, elk een eigen duikpak en snorkelen maar naar dat ene gouden ei dat ertussen verstopt lag. Ikzelf hou het bij mijn eigen paaseitjes verstoppen in de tuin, even wachten en dan zelf weer op zoek gaan of ik alles weer terugvinden kan. Ook schoon. Voila, zeg dat de meester het gezegd heeft.
RSS Feed
