Met het winteruur, dat onherroepelijk weer opdook, voelde ik het weer. De biologische klok werd wat ontregeld en het was weer wennen aan het opstaan en het op tijd gaan slapen. Gelukkig zijn er de extra vrije dagen geweest, die zorgen dat je lichaam en geest de tijd krijgen om te wennen. Want dat is het elk jaar weer. De ene heeft er meer last van de ander. Ook de discussies om winter- en zomeruur al dan niet af te schaffen, laaien iets minder hoog op dan pakweg een aantal jaar geleden. Geen idee wat er mee gaat gebeuren, binnen afzienbare tijd. Voor mij mag winter winter zijn en zomer zomer, niet? Misschien dat ook hier economische belangen de natuur voorbijsteken. Dat hebben mensen wel meer gedaan: kanalen gegraven, waterlopen recht getrokken, greppels gegraven, heuvels genivelleerd, gronden verhard, vruchtbare gronden verkaveld, omheiningen gezet en ga zo maar verder. Nu morrelen ze ook nog aan de tijd. Enkel deze terug draaien lukt niet. Het zou pas echte chaos veroorzaken, denk ik.
Ondertussen heeft de herfst haar intrede wel gedaan. Ik voelde het onlangs, toen ik bij een bijzondere gelegenheid op het kerkhof van Eigenbilzen rondwandelde. Een collega muzikant wist dat ik met een geluidsversterker met batterij de gelegenheidssprekers een hart onder de riem kon steken. Zomaar een stopcontact vinden op een kerkhof is niet eenvoudig. Misschien met meters verlengsnoer dat het zou lukken. Maar een box met eigen stroomvoorziening bleek toch véél handiger te zijn. Zo stond ik met mijn installatie in Eigenbilzen, waar een kleine bescheiden ceremonie werd gehouden ter nagedachtenis aan de overledenen uit het dorp. Met fijne blaasmuziek en korte teksten kreeg de tuin van de overledenen iets sereens, iets moois zelfs, net dat ietsje meer, om je gedachten te laten meedrijven met de muziek en poëtische gedichten. Een beginnende novemberwind blies tussen de honderden bloemstukjes op de graven. Het was bij aanvang van de herdenking erg rustig, maar na een paar minuten stroomde het volk toe. Het was een wonderlijk gebeuren, toen ik zoveel mensen het kerkhof zag binnenwandelen. De meesten droegen een bloemstukje of een pot met kleurrijke chrysanten mee. Denken aan je dierbaren die je hebt moeten afgeven, een kort gebed, een kruisteken, een knikken of het wegpinken van een traan. Het mocht hier allemaal. De muziek dwarrelde als troostnoten tussen de stenen door en lieten de mensen stilstaan en luisteren. Met mijn kleine technische bijdrage, konden
ook de achterste bezoekers de teksten vlot verstaan. Als er wordt verteld, is het fijn dat je kan verstaan wat er wordt gezegd. Het is goed om je dierbaren te gedenken. Tradities, ceremonies, goede gewoontes in ere houden bieden troost. Dat was hier duidelijk voelbaar. Ik keek even naar boven, knikte naar mijn broer en vader. Ik weet zeker dat ze me hebben gezien.
Voila, zeg dat de meester het gezegd heeft.
Ondertussen heeft de herfst haar intrede wel gedaan. Ik voelde het onlangs, toen ik bij een bijzondere gelegenheid op het kerkhof van Eigenbilzen rondwandelde. Een collega muzikant wist dat ik met een geluidsversterker met batterij de gelegenheidssprekers een hart onder de riem kon steken. Zomaar een stopcontact vinden op een kerkhof is niet eenvoudig. Misschien met meters verlengsnoer dat het zou lukken. Maar een box met eigen stroomvoorziening bleek toch véél handiger te zijn. Zo stond ik met mijn installatie in Eigenbilzen, waar een kleine bescheiden ceremonie werd gehouden ter nagedachtenis aan de overledenen uit het dorp. Met fijne blaasmuziek en korte teksten kreeg de tuin van de overledenen iets sereens, iets moois zelfs, net dat ietsje meer, om je gedachten te laten meedrijven met de muziek en poëtische gedichten. Een beginnende novemberwind blies tussen de honderden bloemstukjes op de graven. Het was bij aanvang van de herdenking erg rustig, maar na een paar minuten stroomde het volk toe. Het was een wonderlijk gebeuren, toen ik zoveel mensen het kerkhof zag binnenwandelen. De meesten droegen een bloemstukje of een pot met kleurrijke chrysanten mee. Denken aan je dierbaren die je hebt moeten afgeven, een kort gebed, een kruisteken, een knikken of het wegpinken van een traan. Het mocht hier allemaal. De muziek dwarrelde als troostnoten tussen de stenen door en lieten de mensen stilstaan en luisteren. Met mijn kleine technische bijdrage, konden
ook de achterste bezoekers de teksten vlot verstaan. Als er wordt verteld, is het fijn dat je kan verstaan wat er wordt gezegd. Het is goed om je dierbaren te gedenken. Tradities, ceremonies, goede gewoontes in ere houden bieden troost. Dat was hier duidelijk voelbaar. Ik keek even naar boven, knikte naar mijn broer en vader. Ik weet zeker dat ze me hebben gezien.
Voila, zeg dat de meester het gezegd heeft.
RSS Feed
