4 juni 2025

Ziezo, de laatste schoolmaand is voor vele duizenden kinderen en hun leerkrachten ingezet. Het zijn de laatste loodjes of loden, zo je wilt. De examenstress duikt weer op, zeker voor de leerlingen van de zesde klas en het middelbaar onderwijs. Het is een steeds weerkerend fenomeen, met de nodige oei’s en ai’s en was ik maar vroeger begonnen en mijn planning loopt nu al in het honderd. Jawel, dit blijkt van alle tijden zo te zijn. Ikzelf probeerde goed op tijd te beginnen en te plannen. Dat lukte vaak, maar vaak ook niet. De stapel leerstof die je moest verwerken, zeker in de hogeschool in Antwerpen was behoorlijk. De tijd bleek eerder beperkt, zodat het aantal in te studeren pagina’s per uur moest opgedreven worden. Van diepgaand instuderen tot diagonaal lezen van de leerstof, het hoorde er allemaal bij. Je was maar al te blij om je examen dan uiteindelijk te gaan afleggen. Dan wist je dat de leerperiode voorbij was. Nu nog reproduceren en afwachten of je inspanningen vooraf voldoende waren. Dat bleek gelukkig mee te vallen. Ik heb nooit een tweede zit moeten afleggen. De vakantie was dan ook écht vakantie. Vakantiewerk heb ik wat mogen doen met het plukken van bessen en een proberen van de kersenverzameling. Maar dat laatste moest op lange ladders en mijn moeke vond dat toch maar een akelig idee. ‘Blijf maar met je voetjes op de grond,’ was haar leuze. Dat heb ik dan ook maar gedaan. Zowel voor de bessenpluk als voor de studiekeuze. De theateropleiding bij Teirlinck in Antwerpen had ik écht wel graag willen volgen. Maar er waren andere keuzes gemaakt. Achteraf gezien hadden die voor-en nadelen, die keuzes. Of ik écht de theaterwereld in gegaan zou zijn, en dat in tijden van bezuinigingen, toen al, in de culturele wereld? Waar zou ik terecht zijn gekomen? Of het muziekconservatorium? Dat leek me ook wel wat. Maar ook hier bleek het een erg moeilijk te begaan pad te zijn. Een eigen band, studiomuzikant, medewerker in één of ander concertgebouw of gezelschap… het had gekund, maar ze zijn het niet geworden. Niet als boterham, maar ondertussen wel als lekker toetje, dessertje mét slagroom erbij. Wat is kiezen onderweg toch bepalend en niet altijd even voorspelbaar. Ondertussen ben ik zeker dankbaar waar ik nu sta. U ook? Als ik dan ook nog een keertje een fijn telefoontje krijg van een uitgeverij, die graag mijn medewerking wil voor beginnende lezers, dan klopt dit schrijvershart net weer iets sneller. Daar doe je het toch voor, om die ontluikende geletterdheid een extra duwtje in de rug te geven. Om de nieuwsgierige spruitjes de wereld van de letters en letteren te laten ontdekken. Het is wonderbaarlijk als die grote leespoort opengaat. Er doorheen stappen is zo belangrijk. Dat kan met of zonder hulp, al huppelend, een beetje slenterend, onzeker of met robuuste zelfzekerheid. Maar erdoorheen gidsen en verschillende wegen wijzen, is een feest voor mij.
Voila, zeg dat de meester het gezegd heeft.