3 april 2024

Zelf theater spelen met een groep kinderen is supertof om te zien. Binnen de vertrouwde omgeving en met de juiste richtlijnen geraak je een heel eind. Mijn pedagoog vanuit de opleiding onderwijs zei het lang geleden al: ‘Je moet jezelf begeleiden. Zeg wat je gaat doen tegen de kinderen. Begin niet met: Vandaag gaan jullie een hele fijne verrassing krijgen. Dat kan voor veel kinderen behoorlijk tegenvallen. En voor jou dus ook.’ Ik begon dan ook met te vertellen wat de bedoeling was van deze les: samen de theater- ruimte verkennen en invullen zoals wij het tof vinden. Dat is nog een beetje mysterieus en maar een klein tipje van de sluier oplichten. Maar zo prikkel je al hun interesse. Want begin maar een keertje het woordje ‘ruimte’ te verklaren. Natuurlijk zweefden er sterren en planeten in hun uitleg. Dat is inderdaad ook ruimte. Maar we gingen verder. Elke plek waar je bent, is ruimte. Jij bent er deel van. Jij bent ook 3-D. Dat vonden ze natuurlijk super. Want 4-D dook onmiddellijk op. Een pretpark waar je naar een 4-D film kan kijken. Met wiebelende stoelen en een windvlaag door de zaal. Of een VR-bril die je meeneemt in een compleet andere virtuele wereld: de digitale ruimte, dus. We waren goed vertrokken. Met nog een filosofisch zijsprongetje van een 2-D wereld, doken we in de opdrachten: Verken de klasruimte. Ga op een signaal per twee staan. Sta zo ver mogelijk uit elkaar. Sta zo dicht mogelijk bij elkaar. Maak je eigen groepje en doe alsof je op het strand bent. Wissel je groepje en maak een lopende band waarbij je samen iets maakt. Met al deze opdrachten, zag je de kinderen groeien. Hun fantasie werd geprikkeld, het samen spelen kwam meer en meer op gang doorheen de lestijd. Aan het einde kwam de apotheose, waarbij één leerling startte met een handeling in een nog onbekende ruimte. Als de andere het door had, mocht hij of zij meedoen. Aan het eind speelden alle kinderen samen een grote scène in volle overgave. En jawel, als mini-mime-spelers met zo weinig mogelijk geluid erbij. De plotse schoolbel bracht onmiddellijk de opmerking: ‘Wat? Nu al tijd? Dat kan toch niet?’ Dan ben je als lesgever écht wel blij. Het plezier zien van het zelf spelen bij, deze keer, mijn vijfde klassers. Ik gaf hun nog een grote pluim voor hun inzet. Met de brede glimlach wandelden ze weer naar hun eigen klas. Daar geniet deze oude meester nog steeds van.
Ondertussen is de paasvakantie begonnen. De lente hangt in de lucht, al moet ze haar ruimte delen met wat regenwolken en aprilse grillen. Voor dit wispelturige weer zijn er gelukkig regenjassen en paraplu’s voor handen. Ik
kijk nog even naar het terras dat een schrobbeurt nodig heeft. Deel één van die poestsessie is al volop aan de gang. Een regenbui op paaszaterdag. Maar morgen gaan we paaseitjes zoeken. Schrijfster Thea Beckman zei het lang geleden al: ‘Geef ze de ruimte!’.
Voila, zeg dat de meester het gezegd heeft.