Met een klein notitieboekje onder de arm, wandelde ik afgelopen woensdag in een klein gehuchtje, hier in mijn stad. Wij noemden het ‘Merem, achter de barrier’, omdat het van hieruit achter het station en achter de onvermijdelijke slagbomen ligt. Tegenwoordig is er een tunnel voor voetgangers en auto’s voorzien. Zo worden zowel uren wachttijd als gevloek en gegrommel van die wachtenden vermeden. Er werden ooit stickers gedrukt met daarop vermeld ‘Bilzen, het wachten beu’. Ik zie de oude cafébaas nog op de nieuwsuitzending verschijnen en in zijn sappig Nederlands met Bilzerse tongval uitleggen: dat het een sjaan was dat mensen zo lang moeten wachten aan de brier. Al moest hij het toch een beetje nuanceren met erbij te voegen, dat klanten die te lang aan zijn toog waren blijven plakken een excuus hadden wanneer ze te laat thuis aan kwamen. De trein van Hasselt naar Tongeren had toch vertraging en de slagbomen bleven nog langer dicht. Er geraakte niemand aan de andere kant. Ondertussen is dat café ook dicht gegaan, jammer genoeg. Ze serveerden er de lekkerste Bilzerse konijn op grootmoeders wijze. Al zet ik het stoofpotje van mijn ega er met de grootste trots naast. Zij serveert er zwarte pruimen bij en dat is toch wel het neusje van de zalm.
Een andere link met dat gehucht was, dat er een boer woonde die zijn koeien in de wei tegenover mijn ouderlijk huis had staan. Elke ochtend arriveerde hij met zijn tractor aan de wei met de ijzeren emmer en melkkannen. Het klinkelde en klangelde pittig in de vroege ochtend als hij zich klaarmaakte om de koeien te gaan melken. Als kind was je meteen wakker. We keken aan het raam naar buiten om te zien welke koe vandaag eerst aan de beurt was. Het werd een mini-wedstrijd, die mijn zus meestal won. Het leek wel of zij ook voorbestemd was om boerin te worden. Haast onfeilbaar wees zij de koe aan, die het eerst in de rij mocht staan om gemolken te worden. Ik heb er nog altijd geen idee van vanwaar dat inzicht kwam, ‘vachement bien’. Even tussendoor, ze is geen boerin geworden. Ze is juf in een lagere school. Ik zie niet echt een verband, behalve dan misschien dat zij ons, haar kleine broertjes, precies kon uitleggen hoe de boer zijn koeien moest melken. Dat de melk eerst nog gekookt moest worden, voordat je ze mocht drinken. Dat je er kaas, boter én slagroom van kon maken. De agrarische wereld ging voor ons open, daar op die zaterdag- en zondagochtenden. O ja, ook op zondag moesten de koeien worden gemolken. Dan kwam boerin Marie meehelpen. Want er moest ook nog naar de mis worden gegaan. De pastoor wachtte niet totdat alle koeien gepasseerd zouden zijn.
Ooit heb ik eens melk gedronken, rechtstreeks van zo’n buurtkoe, zo het steelpannetje in en na de kookbeurt in de melkbeker. Eerlijk gezegd was ik er niet zo gek van. Ik herinner me het grote verschil in smaak tussen de melkfles van de melkboer en die verse melk. Die van de melkfles waren we natuurlijk gewoon. Of die volle romige melk geholpen heeft tegen mijn ziekjes zijn, herinner ik me niet meer.
Bij mijn wandeling in Merem zag ik dat de boerderij van de boer en zijn Marie niet meer bestond. Omgebouwd tot vierkantshoevewoning. Daarvan zou ik het prijskaartje wel eens willen zien. Verder ontdekte ik dat er ook nog bokkenrijders in de buurt hebben rondgereden met hun brandbrieven en afperspraktijken. Dat vond ik nog eens een pittige gebeurtenis om een boeiend verhaal over te bedenken. Je ziet het, elk huisje heeft zijn kruisje, ook een boerderij van achter de barrier. Voila, zeg dat de meester het gezegd heeft.
Een andere link met dat gehucht was, dat er een boer woonde die zijn koeien in de wei tegenover mijn ouderlijk huis had staan. Elke ochtend arriveerde hij met zijn tractor aan de wei met de ijzeren emmer en melkkannen. Het klinkelde en klangelde pittig in de vroege ochtend als hij zich klaarmaakte om de koeien te gaan melken. Als kind was je meteen wakker. We keken aan het raam naar buiten om te zien welke koe vandaag eerst aan de beurt was. Het werd een mini-wedstrijd, die mijn zus meestal won. Het leek wel of zij ook voorbestemd was om boerin te worden. Haast onfeilbaar wees zij de koe aan, die het eerst in de rij mocht staan om gemolken te worden. Ik heb er nog altijd geen idee van vanwaar dat inzicht kwam, ‘vachement bien’. Even tussendoor, ze is geen boerin geworden. Ze is juf in een lagere school. Ik zie niet echt een verband, behalve dan misschien dat zij ons, haar kleine broertjes, precies kon uitleggen hoe de boer zijn koeien moest melken. Dat de melk eerst nog gekookt moest worden, voordat je ze mocht drinken. Dat je er kaas, boter én slagroom van kon maken. De agrarische wereld ging voor ons open, daar op die zaterdag- en zondagochtenden. O ja, ook op zondag moesten de koeien worden gemolken. Dan kwam boerin Marie meehelpen. Want er moest ook nog naar de mis worden gegaan. De pastoor wachtte niet totdat alle koeien gepasseerd zouden zijn.
Ooit heb ik eens melk gedronken, rechtstreeks van zo’n buurtkoe, zo het steelpannetje in en na de kookbeurt in de melkbeker. Eerlijk gezegd was ik er niet zo gek van. Ik herinner me het grote verschil in smaak tussen de melkfles van de melkboer en die verse melk. Die van de melkfles waren we natuurlijk gewoon. Of die volle romige melk geholpen heeft tegen mijn ziekjes zijn, herinner ik me niet meer.
Bij mijn wandeling in Merem zag ik dat de boerderij van de boer en zijn Marie niet meer bestond. Omgebouwd tot vierkantshoevewoning. Daarvan zou ik het prijskaartje wel eens willen zien. Verder ontdekte ik dat er ook nog bokkenrijders in de buurt hebben rondgereden met hun brandbrieven en afperspraktijken. Dat vond ik nog eens een pittige gebeurtenis om een boeiend verhaal over te bedenken. Je ziet het, elk huisje heeft zijn kruisje, ook een boerderij van achter de barrier. Voila, zeg dat de meester het gezegd heeft.
RSS Feed
