Ik kom het één en ander tegen als ik dagelijks met mijn kleine viervoeter de wandeling in de ochtend en avond doe. Toegegeven, er is nog wat werk aan het afvalbeleid, maar de ene periode valt dat al beter mee dan de andere. Geen idee waar het mee te maken heeft. Meer dorstige wandelaars bij warm weer kan de oorzaak zijn van meer flesjes en blikjes langs de weg. Of in het weekend een hongerig stelletje in hun wagen, die een rustig plekje op de parkeerplaats zoekt voor een snel hapje en een snel zoentje. Moet kunnen, maar de rommel mag meegenomen worden. Er staan trouwens vuilnisbakken binnen een wandeltijd van minder dan een minuut. Moet dan toch kunnen, niet?
Maar afgelopen week kwam ik toch iets bijzonder tegen, dicht bij het station. Om de wachttijd voor de spoorweg weg te werken, weet u nog wel: de ‘Bilzen, het wachten-beu-stickers‘ overal, en daarom nu een ondertunneling in onze straat. Aan de brug hing er een klein, maar duidelijk spandoek. Iemand had zich de moeite getroost om een boodschap op een wit laken te zetten. Met een zwarte spuitbus werd volgend indringend bericht gezet: ‘P…., wil je a.u.b. met mij meegaan?’ Ik moest het eerst in spiegelbeeld lezen, omdat de boodschap was bedoeld voor iemand die onder de tunnel zou rijden, of voor iemand die in één van de vele appartementsblokken woont aan het begin van onze straat. Dat kon ook. Onmiddellijk maakte ik mij een voorstelling van deze situatie. Wie was de geheimzinnige boodschapper? Was hij bijna ten einde raad, omdat zijn vele digitale berichtjes en boodschapjes niet werden beantwoord door de ontvanger? Dit was hoogst waarschijnlijk een overschakeling van digitaal verhaal naar tastbare boodschap. Een laatste strohalm, een levensreddende boei in een storm op zee. Verder bedacht ik of dit voor een vrouw bedoeld was die een man iets duidelijk wilde maken. Of was het een mannelijke schrijver die een dame wilde overtuigen? Misschien was het wel genderoverschrijdend en zo gelijkheid van geslacht? Kan ook. De letter P met daarachter vier puntjes werden op deze manier bijzonder. Een naam van vijf letters, beginnend met P: Peter, Petra, Patrik, Pinar? Was het geen naam, maar wel de aanzet van een troetelnaampje? Poesi, Patje?
Maar de gestelde vraag op het spandoek, vond ik best wel hartverscheurend. ‘Wil je a.u.b. met mij meegaan?’ Een smeekbede, een laatste proberen om te overtuigen. Waar wil hij of zij dan naar toe? Naar een nieuw begin, een vervolg op iets wat is misgelopen? Een nieuw huis misschien, het buitenland, naar de andere kant van de wereld, of toch in eigen dorp, maar onder hetzelfde dak? De belofte, dat het vanaf nu wél goed zou gaan, zag ik zo als vervolg verschijnen op het spandoek.
Het bleef bij een filosofisch gekleurde wandeling. Ik kreeg geen antwoord op mijn vele vragen. Ik weet ook niet of het de boodschapper is gelukt om met deze originele daad het tij te keren. Na een paar dagen bleek het spandoek verdwenen. Er hingen nog een paar plastieken snelbinders aan de railing als laatste getuigen van dit hartverscheurend tafereel.
Tot op vandaag blijft het een raadsel, maar voor mij wel een bijzonder gebeuren. Iemand heeft ons even meegenomen in een intrigerende vraag. Dat is misschien wel interessanter, dan het antwoord te krijgen, bedenk ik nu achteraf.
Maar afgelopen week kwam ik toch iets bijzonder tegen, dicht bij het station. Om de wachttijd voor de spoorweg weg te werken, weet u nog wel: de ‘Bilzen, het wachten-beu-stickers‘ overal, en daarom nu een ondertunneling in onze straat. Aan de brug hing er een klein, maar duidelijk spandoek. Iemand had zich de moeite getroost om een boodschap op een wit laken te zetten. Met een zwarte spuitbus werd volgend indringend bericht gezet: ‘P…., wil je a.u.b. met mij meegaan?’ Ik moest het eerst in spiegelbeeld lezen, omdat de boodschap was bedoeld voor iemand die onder de tunnel zou rijden, of voor iemand die in één van de vele appartementsblokken woont aan het begin van onze straat. Dat kon ook. Onmiddellijk maakte ik mij een voorstelling van deze situatie. Wie was de geheimzinnige boodschapper? Was hij bijna ten einde raad, omdat zijn vele digitale berichtjes en boodschapjes niet werden beantwoord door de ontvanger? Dit was hoogst waarschijnlijk een overschakeling van digitaal verhaal naar tastbare boodschap. Een laatste strohalm, een levensreddende boei in een storm op zee. Verder bedacht ik of dit voor een vrouw bedoeld was die een man iets duidelijk wilde maken. Of was het een mannelijke schrijver die een dame wilde overtuigen? Misschien was het wel genderoverschrijdend en zo gelijkheid van geslacht? Kan ook. De letter P met daarachter vier puntjes werden op deze manier bijzonder. Een naam van vijf letters, beginnend met P: Peter, Petra, Patrik, Pinar? Was het geen naam, maar wel de aanzet van een troetelnaampje? Poesi, Patje?
Maar de gestelde vraag op het spandoek, vond ik best wel hartverscheurend. ‘Wil je a.u.b. met mij meegaan?’ Een smeekbede, een laatste proberen om te overtuigen. Waar wil hij of zij dan naar toe? Naar een nieuw begin, een vervolg op iets wat is misgelopen? Een nieuw huis misschien, het buitenland, naar de andere kant van de wereld, of toch in eigen dorp, maar onder hetzelfde dak? De belofte, dat het vanaf nu wél goed zou gaan, zag ik zo als vervolg verschijnen op het spandoek.
Het bleef bij een filosofisch gekleurde wandeling. Ik kreeg geen antwoord op mijn vele vragen. Ik weet ook niet of het de boodschapper is gelukt om met deze originele daad het tij te keren. Na een paar dagen bleek het spandoek verdwenen. Er hingen nog een paar plastieken snelbinders aan de railing als laatste getuigen van dit hartverscheurend tafereel.
Tot op vandaag blijft het een raadsel, maar voor mij wel een bijzonder gebeuren. Iemand heeft ons even meegenomen in een intrigerende vraag. Dat is misschien wel interessanter, dan het antwoord te krijgen, bedenk ik nu achteraf.
RSS Feed
