27 november 2024

Met de eerste pittige winterprik afgelopen week heb ik in mijn kleerkast even moeten zoeken naar mijn sjaal en handschoenen. Beide zijn niet onderhevig aan bijkomen of verliezen van gewicht, dus dat viel goed mee. Een sjaal draai je om je hals, zoveel als de lengte van dat ding toelaat. Je stopt de uiteinden onderin en je bent klaar om de kou te trotseren. De handschoenen voor de winter zijn meestal onderverdeeld in drie volwassen maten: small, large of extra large. Ten minste, dat veronderstel ik toch. Ik vergelijk het een beetje met de handschoenen, die we een paar jaar geleden verplicht moesten aantrekken tijdens het coronaoffensief. Het ligt al even achter ons, maar die verplichtingen ben ik nog niet vergeten. Af en toe duiken er nog zo’n mondmasker of handschoenpakketje op uit één of andere lade. Misschien heb je dat ook wel, beste luisteraar, zo’n rommellade waarin echt alles wat er maar in kan passen, ook in verdwijnt. Door de opeenstapeling geraakt wat onderin ligt behoorlijk in de letterlijke verdrukking en verdwijnt zo in de plooien van de tijd. Maar bij een zoektocht naar het één of ander, duiken die dingen dan weer onverwachts op. Ongetwijfeld heb je ook zo’n opberglade in huis. Mijn sjaal en handschoenen echter, liggen netjes bij elkaar. Geduldig te wachten tot die bewuste winterprik. Ik heb verschillende exemplaren handschoenen. Het eerste paar dat ik die ochtend over mijn handen schoof, voldeed niet echt aan de voorwaarden van winterhandschoenen. Ten minste, het linkse deel bleek aan de wijsvinger behoorlijk doorzichtig te zijn geworden. De eerste vrieskou van die ochtend blies er doorheen alsof het een vergiet wilde imiteren. Zo speelde ik het eerste lesuur met één koude wijsvinger het schoollied iets trager dan voorzien. Jammer, maar helaas voor dit paar, ze hadden hun diensten de afgelopen jaren geleverd. Er moest vervanging komen. Dat lag er gelukkig op mijn kleine stapeltje. Warme wol binnenin, aan de buitenkant waterdicht. Ten minste, dat hoop ik toch. Hiervoor moet er nog bewijs worden geleverd, bij een natte winterse bui of zo. Verder had ik al gebruik mogen maken van een paar handschoenen waarvan de vingertoppen bewust weggelaten zijn. Je ziet marktkramers hiermee wel een keertje de klanten bedienen. Kwestie van het gevoel in de vingertoppen te bewaren om de sinaasappelen of mandarijntjes goed aan te voelen. Of om briefjesgeld correct te tellen. Dat kan ook. Ikzelf had dit paar aan, toen ik op een ijskoude namiddag gitaar mocht spelen, buiten dus. Lekker ingeduffeld, met die warme sjaal van daarnet. Maar mijn vingertoppen
moesten vrij blijven om te kunnen spelen. Dat lukte gelukkig wel aardig. Al had ik toen ook beter mijn schoenen met wol aan kunnen doen. De ondergrond bleek veel kouder te zijn dan ik had gedacht. Maar dat is weer een ander fris verhaal.
Voila zeg dat de meester het gezegd heeft.