27 december 2024

De laatste uitzending van het kalenderjaar 2023, zo vlug gaat het ondertussen, beste luisteraar. Doet u dat dan ook, even terugblikken, stilstaan bij nu en vooruitkijken met goede voornemens? Op dit eigenste ogenblik speelt op de achtergrond zachte kerstmuziek van Johan Sebastiaan Bach en ik kijk af en toe de tuin in. Wat grijze wolken erboven, regendruppels tegen het raam en het waait nog stevig tussen de winterse siergrassen. Er hangt wat melancholie tussen, maar daar hou ik eigenlijk wel van. Geen zwartgallige donkerte, maar toch wel het gevoel van voorbij en dingen die geen keer krijgen. Maar ik blik met veel warme gedachten terug het afgelopen jaar in, naar een mooie musical die we samen hebben gespeeld. Nog steeds komt er af en toe een opmerking op het stadplein, in een cafeetje, dat het zo tof was. Ik beaam het telkens, omdat het inderdaad zo bijzonder was, om met zoveel jongeren en sterke schouders een groots project op touw te zetten. Het was het voorbije jaar een rode draad doorheen al de andere dingen die moesten gebeuren. Een nieuwe opdracht op school, de keuze om toch als zelfstandige in bijberoep aan de slag te gaan. Al kreeg ik toch wel eens een terechte bedenking van mensen om me heen, dat ik dat nu nog doe, zo laat in mijn beroepscarrière. Hetzelfde bedacht ik ook, toen ik keek naar mijn vers geplaatste zonnepanelen op het platte dak. Het is nooit te laat om iets voor de natuur te doen, om een ommekeer te maken in de sleur, om een klein risicootje te nemen. Dus bij deze heeft het voorbije jaar toch wel het één en ander met zich meegebracht. Ik pluk de dag, maar kijk ook vooruit of het allemaal haalbaar blijft. Deze oude meester heeft al wat jaren op zijn teller staan en dat gaat niet altijd in zijn kouwe kleren zitten. De oude Grieken wisten het al: een gezonde geest in een gezond lichaam. Daar het evenwicht in blijven zoeken, is de boodschap die ik als een goed voornemen zal proberen te handhaven. Ik weet het nu al: die gezonde geest zit wel snor, maar dat lijf wil niet altijd mee. En ondertussen is mijn hondje naast me komen zitten en duwt met z’n snuit tegen mijn been. ‘Wat is ervan?’ wil hij me hiermee duidelijk maken. ‘Gaat ge nog meewandelen?’ Alsof mijn huisdier door heeft dat je de daad bij het woord moet voegen. Ik aai hem even over zijn harige bol, knik en besef dat op deze regenachtige maar zachte kerstdag hij een overschot aan gelijk heeft. Er is geen tijdsdruk, geen reden om niet naar buiten te gaan. Ik ben gezond genoeg, de benen willen nog mee, het waait een beetje en daarmee kan je dan weer lekker uitwaaien voor een paar drukke dagen die voor de boeg liggen. De familiediners, de nieuwjaarsrecepties, de optredens, het voorbereiden voor trimester twee, een nieuw boekenproject dat in de steigers staat. Het komende jaar krijgt al een eerste kneedbeurt op deze manier. Maar vooral met mijn wonderlijke ega, mijn wandelende agenda, mijn steun en stok en rechterhand, moet dat weer lukken, zoals alleen zij dat kan voor mij. Ik ben een gelukkig mens, hier aan het einde van het jaar 2023. Zo klik ik de wandelriem vast van mijn hond. Hij gaat met mij wandelen.
Voila, zeg dat de meester het gezegd heeft.