26 maart 2025

‘Een groot hart hebben voor je medemens.’ Ken je die uitdrukking? Het zou eentje van Phil Bosmans kunnen zijn, die er heel wat op zijn naam heeft staan. Mijn tante had in haar keuken een wisselkadertje, waarin ze verschillende kaartjes had staan van de pater-schrijver van de levenswijsheid. Ik herinner me het bezoek bij mijn oma en op die manier ook bij mijn tante, ze woonden naast elkaar. Natuurlijk moest je niet aan de voordeur bellen, maar liep je achterom. Er was een gemeenschappelijk binnenkoertje en een enorm grote tuin met een oude kersenboom. Als kind grabbelde je wel eens naar de kersen, maar erin klimmen mocht absoluut niet. Zeker niet met je zondagse kleren aan. Je zou vol kersensap hangen met lange strepen kleverige kersenboomhars, die je gegarandeerd nooit meer uit je beste kleren kreeg. In de keuken van mijn tante rook het vaak naar soep die stond te pruttelen op het vuur, vaak ook naar wafels als mijn opa die bakte. Het deeg… o wat een lekker deeg was dat. Je keek er naar uit om je kleine vingertje in de grote kom te steken en het zoete, ongebakken deeg te proeven. Heerlijk was dat. Dat kadertje dus, naast de keukenkast. We gingen niet zo vaak op bezoek, dus de kans was groot dat je telkens een nieuwe spreuk te lezen kreeg van de diepgelovige pater. Ik ontdekte op internet dat hij afkomstig was van Gruitrode en op 90-jarige leeftijd overleed in Mortsel. ‘Het geluk van een kind begint in het hart van de moeder’ las ik een keer. Als jonge snaak was het vaak wat moeilijker om zulke diepgaande uitspraken te begrijpen. Maar gaandeweg, met het stijgen van mijn leeftijd, werden de spreuken duidelijker. Zeker als er wat humor in verdoken zat, bleek het telkens een glimlach waard. Wat dacht je van: ‘Humor en geduld zijn de kamelen waarmee je door alle woestijnen kunt gaan.’ Of ‘Fouten zie je dik, als de liefde dun is.’ En omdat het toch al een paar dagen mooi weer, kwam deze even in mijn geheugen bovendrijven: ‘De beste zon is een blij gezicht.’ Toch mooi bedacht, niet?
Toen ik afgelopen week de trap moest nemen, met pak en zak beladen om te gaan vertellen, kwam er nog een toffe quote piepen: ‘Er bestaat geen lift naar het geluk. Je moet de trap nemen.’ Ik was wel blij dat ik, lichtjes hijgend, boven stond om aan mijn optreden te beginnen.
En precies daar mocht ik voor mijn medemens, een bijzondere groep volwassen mentaal gehandicapten, zingen en spelen. Met een brede glimlach werd ik ontvangen. Met een schouderklopje erbij werd het een blij weerzien. Hoe open-minded, ongegeneerd, vrolijk op en neer dansend, luid meekwelend dit publiek is, mag voor mijn part een schoolvoorbeeld zijn voor velen, mij incluis. Er werd heen en weer gevaren op de zee met ‘De Marie-Louise’. ‘De vrolijke vrienden’ haakten in en met ‘Ik heb de zon zien zakken in de zee,’ werd nog een keer het liedje omgeturnd in een heuse bewegingsopdracht. Zeker als je ertussenin roept dat je opeens de zak hebt zien zonnen in de zee. Of de zee zien zonnen in de zak. Jawel, er zijn nog meer variaties mogelijk.
Om het met Phil Bosmans te onderlijnen: Heel deze zaal was een uurtje gevuld met zoveel zonnen. Allemaal blije gezichten dus. Ik weet het zeker: ook dat van mij.
Voila, zeg dat de meester het gezegd heeft.