De lenteklussen hangen in de lucht. Niet zozeer bij mij in huis, maar in de straat wordt er hevig en stevig geborsteld, geverfd, gesnoeid om huisje en tuintje op te frissen voor de komende vakantieperiode. Het zijn van die buitendingen die wat zon nodig hebben, wil een werkmens de pot met verf uit de berging halen. Zo was mijn buurman bezig met het onderhoud van de houten lambrisering onder de ramen aan de voorkant van zijn huis. Hij heeft er een zitbank staan, maar die was nu opzij geschoven om zijn lenteklus degelijk af te werken. ‘Een schoon helder kleurtje om het hout de nodige voeding te geven,’ zei mijn buurman. Maar hij vond de klus meer dan alleen maar zorgen voor zijn houten panelen. Het gaf hem rust en tijd om bij elke op en neer gaande strijk van zijn verfborstel te filosoferen over het leven. Dat vond ik nu eens een mooie gedachte. Het aangename aan het nuttige koppelen. Filosoferend schilderen. Het moet niet eens decoratief zijn, gewoon de beweging van de borstel in je hand leggen en je gedachten mee laten gaan op het ritme van je taak. ‘Waar hij dan zo al eens over filosofeert,’ vroeg ik hem. ‘Over de straat, over de bewoners, over de dingen van vroeger, het voetbalplein van toen, de veranderingen die er gebeuren, de nieuwe bewoners,’ antwoordde hij. Dat vond ik al een heel behoorlijke reeks onderwerpen om over te filosoferen. Zoveel lambrisering zag ik niet aan zijn huis om al die onderwerpen bedacht te krijgen. Tenzij hij aan een sneltrein zou denken tijdens de lenteklus. Maar dat is het nu juist. De gedachten zijn vrij en er is niemand die dit moet verplichten in één of andere richting. Waar een lenteklus al goed voor kan zijn.
Verder moet me het volgende toch even van het hart. Ik zag op tv een reportage over wedstrijd-eten. Jawel, je hoort het goed, wedstrijd-eten. De bedoeling is om zoveel mogelijk voedsel naar binnen te schrokken binnen een vooropgestelde tijd. Met ontzetting heb ik gekeken naar de deelnemers die achter een gigantische berg eten zaten, met een timer in de hand. Na het signaal ging elke deelnemer aan de Holle Bolle Gijs opdracht en verorberde binnen een half uur maar liefst 10 000 kilocalorieën. Broodjes gehakt, broodjes lamsvlees, een Engels ontbijt, een toren wafels met daartussen zoete karamelsaus en bovenop de onvermijdelijke topping slagroom met gekleurde sprinkels en nog meer vreemde ontbijtingrediënten. Ik voelde mijn maag zich letterlijk omdraaien bij het zien van dit bevreemdende spektakel. De deelnemers werden dan ook nog aangemoedigd door een horde joelende en filmende fans. Ik heb eens in mijn haar gekrabd, aan mijn thee gedronken en besef dat ik nu nog steeds met verbijstering nadenk over dit vreemde fenomeen. Misschien dat een lenteklus helpt om er een keertje over te filosoferen.
Voila, zeg dat de meester het gezegd heeft.
Verder moet me het volgende toch even van het hart. Ik zag op tv een reportage over wedstrijd-eten. Jawel, je hoort het goed, wedstrijd-eten. De bedoeling is om zoveel mogelijk voedsel naar binnen te schrokken binnen een vooropgestelde tijd. Met ontzetting heb ik gekeken naar de deelnemers die achter een gigantische berg eten zaten, met een timer in de hand. Na het signaal ging elke deelnemer aan de Holle Bolle Gijs opdracht en verorberde binnen een half uur maar liefst 10 000 kilocalorieën. Broodjes gehakt, broodjes lamsvlees, een Engels ontbijt, een toren wafels met daartussen zoete karamelsaus en bovenop de onvermijdelijke topping slagroom met gekleurde sprinkels en nog meer vreemde ontbijtingrediënten. Ik voelde mijn maag zich letterlijk omdraaien bij het zien van dit bevreemdende spektakel. De deelnemers werden dan ook nog aangemoedigd door een horde joelende en filmende fans. Ik heb eens in mijn haar gekrabd, aan mijn thee gedronken en besef dat ik nu nog steeds met verbijstering nadenk over dit vreemde fenomeen. Misschien dat een lenteklus helpt om er een keertje over te filosoferen.
Voila, zeg dat de meester het gezegd heeft.
RSS Feed
