Langzaamaan ben ik mij al aan het voorbereiden op mijn nieuwe functie op school. Ik heb mijn vijfde klas ingeruild voor muzische vorming in alle klassen en zelfs in de kleuterafdeling, met daarbij nog een aantal uren in het zesde leerjaar. Die kinderen van vorig schooljaar gaan me dus nog eventjes mogen verdragen als meester. Maar ze hebben al aangegeven dat het wel meevalt. Welk vak dat gaat zijn, is nog niet overlegd, maar laat het wereldoriëntatie zijn, of Frans of een streepje spelling. Het mag van mij best. Ik heb ook de zesde klas gehad, maar dat is toch al een jaar of vijftien geleden. Ondertussen staan methodes en leerinhouden niet stil en mag deze meester weer in de boeken duiken. Ook voor de muzische vorming op school is het een padje dat didactisch geplaveid moet worden. Natuurlijk wordt er geknutseld en dartelt er wel eens een gedicht voorbij in de klassen. Maar mijn schoolhoofd zwemt wat tegen de stroom in. De meeste scholen verminderen hun creatieve uren, zelfs met in het middelbaar onderwijs de afschaf van plastische opvoeding. Dat heb ik altijd een heel vreemde beslissing gevonden, omdat mensen ook een creatieve kant hebben. Creatief denken wappert toch hoog in het vaandel van meerdere ministers onderwijs. Maar met de afschaf lijkt dat vlagje eerder halfstok te hangen. Als het maar niet gestreken wordt, want je ontneemt volgens mij heel wat kinderen en jongeren om creatief bezig te zijn. Natuurlijk zijn er muziekscholen en academies, maar dat is een vrije keuze. Helemaal ok, maar net omdat het vrij is, denk ik dat je op school toch creatief aanbod moet geven. Laat ik daar de komende jaren mijn schouders eens onder zetten.
Bij de zomerschool heb ik het afgelopen week nog mogen zien. Kinderen én hun ouders zingen graag. De schroom een beetje overbruggen is nog puntje. Maar als je met z’n allen hoofd schouders knie en teen zingt en daarbij de onlosmakelijke gebaren, ben je al een heel eind op weg. Omdat er op de zomerschool ook een taalbadklas was, hebben we dat liedje ook nog meegebruld in het Engels, Frans en.. hou je vast.. in het Japans. Gelukkig blijven de gebaren allemaal dezelfde. Ook voor de Oekraïense, de Russische, de Turkse, Vlaamse en Kroatische kinderen. Een oma die dan haar duim opsteekt, is een warme opsteker voor mij.
Maar er is nog werk aan de winkel. Ik las het deze ochtend in een artikel over de meebrullende jongeren op Pukkelpop. Aan het podium van hun grote idool Billie Eilish stonden de fans al uren te wachten. De grootste fans kon je al van meters afstand herkennen door de gekleurde haren, in navolging van hun idool. Al heeft ze regelmatige afspraak met haar kapper. De ene keer is ze hoogblond, de andere keer diepzwart, dan fluogroen met zwarte punten. Een opvallende verschijning mag je haar gerust noemen. Dat juffrouw Eilish kan zingen lijdt geen twijfel, maar de meebrullende meute heeft vaak wél nog zangles nodig. Misschien is het hun enthousiasme dat de fans in meerder toonaarden tegelijkertijd laat zingen. Het kan ook de nonchalante ‘wat doet het ertoe, we staan hier toch maar’-attitude zijn, dat de juistheid niet ondersteunt. Het mag van mij allemaal, maar laat me beginnen met mijn eigen kinderen op school. Het zal daar geen Billie-nummer worden zoals Bad Guy, No time to die of Ocean Eyes. Ik begin met ‘k Zag twee beren. Dan zijn we al goed van start gegaan, niet?
Voila, zeg dat de meester het gezegd heeft.
Bij de zomerschool heb ik het afgelopen week nog mogen zien. Kinderen én hun ouders zingen graag. De schroom een beetje overbruggen is nog puntje. Maar als je met z’n allen hoofd schouders knie en teen zingt en daarbij de onlosmakelijke gebaren, ben je al een heel eind op weg. Omdat er op de zomerschool ook een taalbadklas was, hebben we dat liedje ook nog meegebruld in het Engels, Frans en.. hou je vast.. in het Japans. Gelukkig blijven de gebaren allemaal dezelfde. Ook voor de Oekraïense, de Russische, de Turkse, Vlaamse en Kroatische kinderen. Een oma die dan haar duim opsteekt, is een warme opsteker voor mij.
Maar er is nog werk aan de winkel. Ik las het deze ochtend in een artikel over de meebrullende jongeren op Pukkelpop. Aan het podium van hun grote idool Billie Eilish stonden de fans al uren te wachten. De grootste fans kon je al van meters afstand herkennen door de gekleurde haren, in navolging van hun idool. Al heeft ze regelmatige afspraak met haar kapper. De ene keer is ze hoogblond, de andere keer diepzwart, dan fluogroen met zwarte punten. Een opvallende verschijning mag je haar gerust noemen. Dat juffrouw Eilish kan zingen lijdt geen twijfel, maar de meebrullende meute heeft vaak wél nog zangles nodig. Misschien is het hun enthousiasme dat de fans in meerder toonaarden tegelijkertijd laat zingen. Het kan ook de nonchalante ‘wat doet het ertoe, we staan hier toch maar’-attitude zijn, dat de juistheid niet ondersteunt. Het mag van mij allemaal, maar laat me beginnen met mijn eigen kinderen op school. Het zal daar geen Billie-nummer worden zoals Bad Guy, No time to die of Ocean Eyes. Ik begin met ‘k Zag twee beren. Dan zijn we al goed van start gegaan, niet?
Voila, zeg dat de meester het gezegd heeft.
RSS Feed
