22 mei

Het lijkt erop alsof de hemelsluizen helemaal zijn opengezet. Stortbuien, constante waterstroom, stijgende beekjes en rivieren, overstromingen. Ze nemen zo langzamerhand onze lente, onze nieuwsberichten en onze al dan niet te organiseren activiteiten over. Ik weet niet of de klimaatontkenners nu nog veel argumenten hebben, om de verandering van dat klimaat niet te zien. Maar wat is dan precies de oorzaak van heel deze omwenteling? Is het een samenloop van omstandigheden, een kettingreactie misschien van onze impact op de natuur? Ik denk niet dat ik de enige ben die dezelfde vragen stel. Nu nog de antwoorden vinden, om daarna een oplossing te vinden. Ik hoorde onlangs nog iemand een verklaring geven van de klimaatopwarming en wel de impact op de straalstroom en dit in combinatie met de golf van Mexico. Ik kan deze theorie niet helemaal uitleggen, te meer omdat ik het zelf niet zo heel goed begreep. Maar het beeld van onze vroegere weerman Armand Pien kwam wel even binnenwaaien. Was hij niet de tv-weerman die het Vlaamse volk de straalstroom leerde kennen? Ik vond het geweldig hoe hij op een kaart met een bijzonder dikke wasco-pen de letters H en L optekende. Dat waren geen gewone drukletters maar wel 3-d letters. Dat schreef de weerman met zo’n gemak, dat ik het als jongeling ook uitprobeerde. Maar dat viel absoluut tegen. Tijdens de volgende uitzending probeerde ik heel goed te kijken hoe hij dat deed. Daar schreef hij de letters tussen de isobaren, maar met weer zo’n snelheid, dat het haast onmogelijk was om te imiteren. Je kon toen de uitzending niet stilzetten. We hadden nog geen video-opname die je voor- of achteruit kon spoelen. Wat voorbij was, was voorbij. Je moest je volle aandacht houden bij het programma. Van concentratie gesproken. Tegenwoordig kan je met je gsm in de hand al je opnames manipuleren naar hartenlust. Naar voor, naar achter, knippen, plakken, aanvullen met vrolijke figuurtjes, hoedjes en slingers toevoegen. Noem maar op, het kan allemaal. Of er nu nog iemand wakker ligt van de 3-d letters van een weerman, daar twijfel ik aan.
Ondertussen kijken mijn hond en ik wel even naar de wolken zelf, of we al dan niet de wandeling uitstellen. Onze Vondel heeft zo zijn manier om dat duidelijk te maken. Hij trippelt naar de achterdeur, kijkt vanaf de drempel de tuin in, dan naar de lucht en zo naar mij. Overduidelijk draait hij zich om bij de overvloedige plensbuien en gaat in zijn mand liggen met zijn knuffel tussen de poten. Wachten op iets drogers, is de boodschap. Ik zet me aan de computer en schrijf verder aan mijn opdrachten. Een dagboek, een tekst voor dorp op stap, een presentatie voor het schoolfeest. Er is werk genoeg om de tussentijdse buien te overbruggen.
Vooral die schoolfeestteksten probeer ik iets meer inhoud te geven. Kinderen van de wereld van nu worden later de volwassenen. Ik gun hun van harte de nodige vrede, de nodige ruimte, veel zonnige dagen en de nodige regenkleding voor kletsnatte momenten. Maar laat ze nu vooral veel dansen en samen plezier maken op dat podium dat voor hen wordt opgebouwd. En voor die dag, hopelijk helemaal veilig en droog.
Voila, zeg dat de meester het gezegd heeft.