De lucht hangt op dit moment vol hitte. De 30° zijn probleemloos overschreden en in de tuin hangen de planten op half zeven. O ja, mijn tong hangt ook een beetje mee naar buiten. Ik ben net mijn hondje een rondje gaan maken. Niet te geloven, zelfs met zijn lange haren, huppelt hij over het gras, alsof het de leuke lente is. Maar terug binnen kan hij niet snel genoeg bij zijn drinkbak geraken. Ik snap hem helemaal. Ik trek ook de koelkast open voor een frisse slok. Normaal gezien had ik vandaag op de route voor dorp op stap Eigenbilzen moeten staan. Maar die is verlegd naar de dag erna. De weerman heeft mij beloofd, dat deze temperaturen er niet meer zijn, morgennamiddag. Ik ben benieuwd. Wandelen en bakken tegelijkertijd? Niet zo aan mij besteed.
Per uitzondering hadden we afgelopen week ook schoolfeest. Het is te zeggen, een kinderfeest, zonder ouders erbij. Dat was nog een beslissing onder de maatregelen, weet je wel. Het had ondertussen wel gemogen, maar de organisatie is een ander paar mouwen. Dus kregen de kids de kans om naar schoolgenootjes te kijken. Zij zaten met z’n allen onder de overdekte speelplaats, het podium stond nu op de speelplaats. De rollen waren dus omgekeerd, en ik kreeg gelukkig een party-tentje waaronder ik de muziekinstallatie mocht zetten. De man aan de knopjes dus. Het draaiboek had ik geschreven en zo kon ik de regie vlotjes in handen nemen. Het mocht zeker geen hor snor verhaal worden. Maar de zes pagina’s gaven wel aan, dat er enorm veel kinderen iets wilden brengen voor elkaar. Grote en kleine talentjes passeerden de revue. Van voetbal-act tot zangprestatie, van toneelvoorstelling tot minidansjes. Het mocht allemaal. Vooral de acts van de juffen vielen in goede aarde en werden door het hele publiek beloond met een gigantisch applaus. En ik die dacht dat we elke dag al toneel speelden in de klas. Nee, dat dansje erbij en die verkleedhoeden, deden toch net iets meer. Nee, nee, ik ga niet met mijn feesthoedje in de klas oppervlaktes meten van gelijkbenige driehoeken. Dat verband zie ik niet echt. Maar die ruimte geven om naar elkaar te kijken en te genieten van het brengen van wat je fijn vindt, van wat je goed kan, bleek toch een schot in de roos te zijn. Ik heb mijn dans-skills niet bovengehaald. Ik was maar wat blij met de knopjes en schuifjes voor mij, met de microfoons en de kabels erbij.
Het feest was ook het moment dat ons vorig schoolhoofd afscheid zou nemen van de kinderen. Zij gaat immers met pensioen na haar 17 jaren schoolhoofd zijn op school. Ik verzeker je. Een kinderkoor van bijna 200 stemmetjes gaat door merg en been. Met z’n allen wensten we de directrice een geweldig pensioen. Het klonk prachtig. Daar waren geen knopjes voor nodig om bij te sturen. Dit kwam recht uit het hart. Als het vandaar komt, klinkt het nagenoeg perfect.
Voila, zeg dat de meester het gezegd heeft
Per uitzondering hadden we afgelopen week ook schoolfeest. Het is te zeggen, een kinderfeest, zonder ouders erbij. Dat was nog een beslissing onder de maatregelen, weet je wel. Het had ondertussen wel gemogen, maar de organisatie is een ander paar mouwen. Dus kregen de kids de kans om naar schoolgenootjes te kijken. Zij zaten met z’n allen onder de overdekte speelplaats, het podium stond nu op de speelplaats. De rollen waren dus omgekeerd, en ik kreeg gelukkig een party-tentje waaronder ik de muziekinstallatie mocht zetten. De man aan de knopjes dus. Het draaiboek had ik geschreven en zo kon ik de regie vlotjes in handen nemen. Het mocht zeker geen hor snor verhaal worden. Maar de zes pagina’s gaven wel aan, dat er enorm veel kinderen iets wilden brengen voor elkaar. Grote en kleine talentjes passeerden de revue. Van voetbal-act tot zangprestatie, van toneelvoorstelling tot minidansjes. Het mocht allemaal. Vooral de acts van de juffen vielen in goede aarde en werden door het hele publiek beloond met een gigantisch applaus. En ik die dacht dat we elke dag al toneel speelden in de klas. Nee, dat dansje erbij en die verkleedhoeden, deden toch net iets meer. Nee, nee, ik ga niet met mijn feesthoedje in de klas oppervlaktes meten van gelijkbenige driehoeken. Dat verband zie ik niet echt. Maar die ruimte geven om naar elkaar te kijken en te genieten van het brengen van wat je fijn vindt, van wat je goed kan, bleek toch een schot in de roos te zijn. Ik heb mijn dans-skills niet bovengehaald. Ik was maar wat blij met de knopjes en schuifjes voor mij, met de microfoons en de kabels erbij.
Het feest was ook het moment dat ons vorig schoolhoofd afscheid zou nemen van de kinderen. Zij gaat immers met pensioen na haar 17 jaren schoolhoofd zijn op school. Ik verzeker je. Een kinderkoor van bijna 200 stemmetjes gaat door merg en been. Met z’n allen wensten we de directrice een geweldig pensioen. Het klonk prachtig. Daar waren geen knopjes voor nodig om bij te sturen. Dit kwam recht uit het hart. Als het vandaar komt, klinkt het nagenoeg perfect.
Voila, zeg dat de meester het gezegd heeft
RSS Feed
