22 december 2021

Afgelopen week vertelde mijn moeke, dat ze met de fiets van Bilzen naar Beverst onderweg was. Daar wonen nog steeds haar broer en zus in en naast het ouderlijk huis. Het is dus een fijne plek voor haar, om naar daar te gaan, fietsen dus, en vrolijk de oprit binnenrijden, zoals ze dat al bijna tachtig jaar heeft gedaan. Ze heeft een paar jaar geleden voor haar verjaardag een elektrische fiets gekregen en daar is ze nog steeds heel blij mee. ‘Al moet de batterij stilaan vervangen worden,’ zei ze onlangs. Niets stoffelijks is eeuwig, zo blijkt maar weer. Maar die afgelopen fietsrit moest ze onderweg onverrichterzake stoppen achter een grote vrachtwagen die op het fietspad geparkeerd stond. Ze kon ook niet rechts voorbij, omdat daar auto’s geparkeerd stonden. Gelukkig flitste in haar hoofd, maar het kon ook een beschermengel geweest zijn met deze bijzondere flukse boodschap: ‘Doe je licht aan, het is aan het schemeren. De chauffeur moet je absoluut zien.’ Moeke stapte van de fiets, knipte het licht aan en wilde terug vertrekken. Ze moest langs de linkerkant voorbij. Net op dat moment startte de chauffeur en vertrok zonder slag of stoot. Geschokt bleef mijn moeder staan, goed beseffende dat ze in de dode hoek van die mastodont heeft gestaan. Met alle mogelijke gevolgen bovendien, die nu gelukkig uitgebleven zijn. Mijn moeke keek nog geschrokken, toen ze het me vertelde. Ik moet eerlijk toegeven, als ik aan die chauffeur denk, kookt er iets van pittige boosheid in mij, iets van: die maak ik iets duidelijk als ik hem tegen kom. Lieve weggebruikers, en ik reken mezelf daar ook bij, het zijn ondertussen donkere dagen in de natuur, de zichtbaarheid is heel wat minder, maar de gejaagdheid van de mensen des te groter. Hoeveel tijd spaar je uit in dit kleine landje dat een handdoekje groot is? Wat maakt het uit om een paar metertjes te stappen als je je voertuig veilig kan achterlaten? En of één feit nog niet voldoende was, ook deze ochtend toen ik met mijn hond wandelde, moest een werkman absoluut de stoep versperren met zijn wagen, omdat de parkeerplaats een kleine tien meter verderop, iets té onbereikbaar bleek die ochtend. Ik heb een keer boos gekeken, bijna mijn hond een plasje laten doen tegen de band van het voertuig, maar toch maar niet toegelaten. Een foto nemen misschien? Ach, ook maar niet. Ik heb het wijze besluit genomen, om het zelf absoluut te voorkomen. Ik hoop dat ik er zo veel mogelijk in slaag. Samen maak je immers het verschil. Maar wel beginnen met je eigen stoepje te borstelen. Dat is toch wat ik hier thuis aan wijze woorden heb meegekregen. Mercie, moeke, ben ik toch blij dat je het me nog zelf kan vertellen.
Dat samen er doorheen, bedacht ik ook toen ik voor mijn boosterprik ging, hier in de Building, voor de gelegenheid omgeturnd tot vaccinatiecentrum. Met de meest vlotte aanwijzing waar ik moest zijn, welke documenten ik in de buurt moest houden en hoe lang ik mocht wachten, prikte een supervriendelijke arts dit derde vaccin in mijn arm. Een klein prikje voor mij, een grote stap voor ons allemaal. Het heeft iets weg van die eerste landing op de maan, toen in 1969, grinnikte ik bij mezelf. Toen ik het kwartiertje na de prik moest wachten, heb ik de beelden nog eens even opgezocht op youtube. Jawel, die voetafdruk van die eerste astronaut op de maan, moet hem een geweldig gevoel gegeven hebben. Op dat moment waarschijnlijk wel véél meer dan voor mij, met mijn klein prikje, maar we zaten toch in dezelfde richting.
Voila, zeg dat meester het gezegd heeft.