Het was een culturele week, de afgelopen zeven dagen. Zo af en toe rollen er wat concerten en voorstellingen bij elkaar. Het enige wat je dan nodig hebt, is tijd en zin om te gaan. De kaarten zijn besteld, de dag en het uur zijn vastgelegd in de agenda’s. Dus daar verscheen het eerste concert. Het ging door in Tongeren, in het Gallo-Romeins museum. Er is een grote, deels ondergrondse ruimte, multifunctioneel leek me. De ene keer is het een receptieruimte, de andere keer een extra tentoonstellingsplek. Deze keer ging er het concert door van de Koninklijke Fanfare De Werkmanszonen. Jawel, er zitten ook dochters bij én een vriend die saxofoon speelt. De muziekstukken die werden gebracht, namen ons terug mee in de geschiedenis naar die van… jawel, de Romeinen en Galliërs. Tijdens de muziekwerken tekende en projecteerde Gerda Dendooven haar bijzondere kunstwerken. Niet als simpele ondersteuning, maar wel als meerwaarde van dit heerlijke concert. Van de Ponte Romano, doorheen het strijdgewoel van De Bello Gallico, verder naar Atuatuca en de Rubicon, die we samen overstaken tot in het mystieke Egypte van weleer. Een muzikale reis dus om je oren mee te vullen.
Het tweede culturele evenement ging door in ons eigenste cultureel centrum De Kimpel. ‘De Mannschaft’, jawel er zitten ook vrouwen bij, speelde het theaterstuk ‘Tot de dood ons scheidt’. Een heerlijke voorstelling met onder andere Lucas Van Den Eynde, Michaël Pas, Viv Van Dingenen. Te ingewikkeld om uit te leggen, maar wel vol humor, herkenbare scènes en uit het leven gegrepen met de dood, die stiekem om de hoek komt piepen en behoorlijk wat roet in het eten strooit en zo de snode plannen dwarsboomt. Een zo goed als uitverkochte zaal mocht meegenieten met theater van de bovenste plank. Jawel, als er nog meer wordt ‘gemannschaft’ ga ik zeker weer kijken. Wie het zich nog herinnert: Lucas van Den Eynde als professionele afscheidsnemer in ‘Morgen maandag’ duikt onmiddellijk in het geheugen op bij de eerste klanken van zijn stem door de geluidsboxen. Gelukkig flitsen de beelden van een tapdansende, gladgestreken en mét debardeur geklede Xavier de Baere snel voorbij en speelt hij een glansrol in het theaterstuk.
Cultureel eindigen doe ik dan met ons aller eigenste schoolfeest: een laagdrempelig podium voor al onze kinderen van de school. Je moet uiteraard ergens beginnen. Een groepsdans, een schoolkoor en voor enkele zesdeklassers eventjes de spotlights op hen gericht, wanneer zij de presentatie mogen verzorgen. Deze oude meester zorgt al jaren voor de muziek en deze keer ook voor koor en samenzang van alle kinderen en collega’s. Er werd gekozen voor geen rode, maar wel een blauwe draad: een onderwaterverhaal, waarbij de boze zeekoningin de mooiste schubben heeft gestolen van de mooiste vis. Die moeten uiteraard weer terugverdiend worden, met zang en dans. Of het gelukt is? Het slotlied werd de samenvatting van het gezellige optreden: ‘Samen zijn we sterker, hier op school gaan wij dit aan. Als alles in de wereld valt, blijf jij dan naast me staan? Samen zal het gaan.’
Of deze meester trots was? Zij maar zeker!
Voila, zeg dat de meester het gezegd heeft.
Het tweede culturele evenement ging door in ons eigenste cultureel centrum De Kimpel. ‘De Mannschaft’, jawel er zitten ook vrouwen bij, speelde het theaterstuk ‘Tot de dood ons scheidt’. Een heerlijke voorstelling met onder andere Lucas Van Den Eynde, Michaël Pas, Viv Van Dingenen. Te ingewikkeld om uit te leggen, maar wel vol humor, herkenbare scènes en uit het leven gegrepen met de dood, die stiekem om de hoek komt piepen en behoorlijk wat roet in het eten strooit en zo de snode plannen dwarsboomt. Een zo goed als uitverkochte zaal mocht meegenieten met theater van de bovenste plank. Jawel, als er nog meer wordt ‘gemannschaft’ ga ik zeker weer kijken. Wie het zich nog herinnert: Lucas van Den Eynde als professionele afscheidsnemer in ‘Morgen maandag’ duikt onmiddellijk in het geheugen op bij de eerste klanken van zijn stem door de geluidsboxen. Gelukkig flitsen de beelden van een tapdansende, gladgestreken en mét debardeur geklede Xavier de Baere snel voorbij en speelt hij een glansrol in het theaterstuk.
Cultureel eindigen doe ik dan met ons aller eigenste schoolfeest: een laagdrempelig podium voor al onze kinderen van de school. Je moet uiteraard ergens beginnen. Een groepsdans, een schoolkoor en voor enkele zesdeklassers eventjes de spotlights op hen gericht, wanneer zij de presentatie mogen verzorgen. Deze oude meester zorgt al jaren voor de muziek en deze keer ook voor koor en samenzang van alle kinderen en collega’s. Er werd gekozen voor geen rode, maar wel een blauwe draad: een onderwaterverhaal, waarbij de boze zeekoningin de mooiste schubben heeft gestolen van de mooiste vis. Die moeten uiteraard weer terugverdiend worden, met zang en dans. Of het gelukt is? Het slotlied werd de samenvatting van het gezellige optreden: ‘Samen zijn we sterker, hier op school gaan wij dit aan. Als alles in de wereld valt, blijf jij dan naast me staan? Samen zal het gaan.’
Of deze meester trots was? Zij maar zeker!
Voila, zeg dat de meester het gezegd heeft.
RSS Feed
