21 juni 2023

Daar zat ik dan, op mijn knieën naast mijn wagen, te kijken naar mijn platte rechtervoorband. Ik had het zelf niet gemerkt, want toen ik van de frituur kwam, stak er een briefje onder mijn ruitenwisser. Het eerste moment denk je dan onmiddellijk aan een boetebriefje. Maar dat kon onmogelijk. Het was vrijdagavond, na de wandeling van de parkeerwachter, want die zou van zijn welverdiende weekend gaan genieten. Bij het dichterbij komen, zag ik dat er met de hand geschreven was. ‘Uw band is stuk gesprongen: rechtsvoor.’ Onmiddellijk was ik de schrijver dankbaar, want ik zou zo zijn ingestapt en vertrokken naar huis. Daar zat ik dan, op mijn knieën te kijken naar de platte band. Echt wel helemaal leeggelopen en geen idee hoe dat kon. Ik wandelde eerst met ons avondeten, het eindje naar huis, gelukkig niet zo ver, maar wel lekker warm, omwille van de nog steeds zomerse avondzon. Geen koude frietjes en geen koude mexicano. Dus die hebben we eerst opgegeten. Met een kleine zucht vertrok ik weer naar mijn wagen. Ik bedacht onderweg dat grapje van die man die, net als ik, platte band had. Maar bij hem was het midden in de nacht. Hij zou aan iemands huis moeten bellen, de persoon zo goed als zeker wakker maken en dan vragen naar een krik. Want die had hij niet in zijn wagen gevonden. Onderweg naar het dichtstbijzijnde huis begint de man zich op te winden. Alle mogelijke scenario’s denderen door zijn hoofd: van weggejaagd worden door een woeste wilde hond, een boze vrouw met zwaaiende deegrol aan de deur, tot het simpelweg niet open willen doen. Helemaal opgedraaid staat de arme sukkelaar aan de deur, duwt op de bel terwijl er nog meer doemscenario’s door zijn hoofd flitsen. De bewoner doet open en vraagt vriendelijk en bezorgd: ‘Goede avond, kan ik u helpen?’ Het opgedraaid slachtoffer snauwt de bewoner toe: ‘En ik hoef uw krik al niet meer!’
Ondertussen kom ik bij mijn wagen aan. Koffer open, reservewiel eruit en de nog gloednieuwe krik bestuderen. Er stond een klein tekeningetje op de zijkant. Ik probeerde het te ontcijferen. Het leek mij eerder een tekst uit het oude Egypte, je weet wel, hiëroglyfentekens die mij probeerden wegwijs te maken in de krikwereld. Nee, daar geraakte ik niet uit wijs. Dan maar het gezond boerenverstand. De gleuf bovenaan om onder de carrosserie te steken. Verder de zwaaihengel met de juiste vorm om de bouten los te vijzen en tegelijkertijd de krik omhoog, en strakjes ook weer omlaag te draaien. Wonderwel lukte het me om de band iets omhoog te hijsen. Het was nog steeds pokkeheet boven de stoeprand. Het druppelde op mijn voorhoofd, natuurlijk. Ik draaide de bouten van de band een beetje los. Meer omhoog hijsen en controleren of alles nog stabiel stond. De wagen wel, ik iets minder van de inspanning en het gebrek aan zuurstof in de lucht. Maar vooruit, doorgaan en doordraaien. Daar ging ik weer, omhoog met die band, de bouten los, reservewiel erin, bouten handvast aandraaien. En met plezier liet ik de wagen weer zakken tot alles weer horizontaal eindigde. De bouten extra aandraaien, want er doemde één of ander internetfilmpje op, waar een racewagen het circuit opsnort, maar de band achterlaat, omdat de bouten niet stevig genoeg vast zaten. Veiligheid voor alles, niet? Die avond had zo een onverwacht technisch kantje. Ik heb het doorgespoeld met een fris pintje.
Voila, zeg dat de meester het gezegd heeft.