Alaaf, beste luisteraar. Driewerf alaaf en ik hoop dat ondertussen de rook om je hoofd is verdwenen. Mistig, om welke reden dan ook: de ochtendmist, de nachtmist na het effe lekker doorzakken met de vrienden of de mist van enkele carnavalswagens. U weet het, beste luisteraar, ik ben geen carnavalist, maar gun ieder zijn plezier. Ik heb mezelf al een keer uitgedaagd met het schrijven van een carnavalsdeuntje. Dat is me toch wel aardig gelukt, al zeg ik het zelf. Er moet nog een gepaste tekst, of moet het eerder toch een ongepaste tekst, onder geschreven worden. Maar zo ver ben ik nog niet. In mijn hoofd hoor ik het melodietje al gespeeld worden door een blaasband, een harmonie of fanfare. Dat zou pas de max zijn. Wie weet dat het me nog eens lukt. Sommige dingen moet je in de schuif hebben zitten. Op één of ander moment komt het wel van pas.
Van kast en schuif gesproken. Als er iets of wat vroege lente in de lucht hangt, kriebelt het bij menige huisvrouw en jawel, ook huisman, om de handen uit de mouwen te steken. Aan de slag gaan met de bergruimtes die doorheen het jaar volgestouwd worden met van alles en nog wat. Vooral nog met niet weggooidingen. Kent u dat? Dat kan ik nog gebruiken, dat wil ik nog lezen, dat wil nog wat bewaren, dat is goed voor later, dat mag niet verloren gaan. Alle redenen zijn goed om die kast mee te vullen. In bepaalde beroepsrichtingen is dit zeker gangbaar. En laten mijn ega en ik nu allebei in zo’n sector zitten: het onderwijs. Hoeveel materiaal we in die jaren hebben verzameld: het moeten dozen vol zijn, kilo’s en stapels hoog. Maar ben je overtuigd van vernieuwing en verdere ontwikkeling, dan moet er toch regelmatig worden opgeruimd. Een nieuwe slogan erbij zou kunnen zijn: Maak je plaatselijke kringloopwinkel eens blij. Of: Opgeruimd maakt pretjes. Ik geef het alvast toe: ik ben er niet zo sterk in om veel weg te doen. Ik hou wel voor ogen dat dingen geen ballast mogen worden. Als ze je hinderen om gezond te leven, zowel in je omgeving als in je hoofd, dan moet je er dringend aan beginnen. Niet uitstellen en huppakee, de poestschort aan, stoffer en blik in de aanslag en stante pede verhuisdozen gaan vullen. Dat heb ik tijdens dit weekje verlof nog niet gedaan. Ik heb het eerder wat rustig gehouden. Een Vlaams filmpje bekeken en jawel, ook nog een Vlaams filmpje gelezen. Kent u dat nog, beste luisteraar: de Vlaamse filmpjes. In de jaren dertig is uitgeverij Averbode ermee begonnen onder de naam Vlaamsche Filmkens. De uitgave zit een beetje tussen jeugdboek en tijdschrift en is vooral voor jongeren tussen 10 en 13 jaar. Van historisch
verhaal tot fantasy, griezelverhaal of detective. Alles komt aan bod. Onlangs werd nog aangekondigd dat de uitgeverij ermee blijft doorgaan. Dit in tegenstelling met de wereldvermaarde Doremi, zonnekind, zonnestraal en zonnelandjes. Geen Rikske en Fikske meer, geen weetjesrubriek, geen natuurwandelingen of knutselwerkjes meer. Enkel de warme herinneringen zullen nog overblijven. Daar heb ik zeker nog een plekje voor in mijn schuif.
Voila, zeg dat de meester het gezegd heeft.
Van kast en schuif gesproken. Als er iets of wat vroege lente in de lucht hangt, kriebelt het bij menige huisvrouw en jawel, ook huisman, om de handen uit de mouwen te steken. Aan de slag gaan met de bergruimtes die doorheen het jaar volgestouwd worden met van alles en nog wat. Vooral nog met niet weggooidingen. Kent u dat? Dat kan ik nog gebruiken, dat wil ik nog lezen, dat wil nog wat bewaren, dat is goed voor later, dat mag niet verloren gaan. Alle redenen zijn goed om die kast mee te vullen. In bepaalde beroepsrichtingen is dit zeker gangbaar. En laten mijn ega en ik nu allebei in zo’n sector zitten: het onderwijs. Hoeveel materiaal we in die jaren hebben verzameld: het moeten dozen vol zijn, kilo’s en stapels hoog. Maar ben je overtuigd van vernieuwing en verdere ontwikkeling, dan moet er toch regelmatig worden opgeruimd. Een nieuwe slogan erbij zou kunnen zijn: Maak je plaatselijke kringloopwinkel eens blij. Of: Opgeruimd maakt pretjes. Ik geef het alvast toe: ik ben er niet zo sterk in om veel weg te doen. Ik hou wel voor ogen dat dingen geen ballast mogen worden. Als ze je hinderen om gezond te leven, zowel in je omgeving als in je hoofd, dan moet je er dringend aan beginnen. Niet uitstellen en huppakee, de poestschort aan, stoffer en blik in de aanslag en stante pede verhuisdozen gaan vullen. Dat heb ik tijdens dit weekje verlof nog niet gedaan. Ik heb het eerder wat rustig gehouden. Een Vlaams filmpje bekeken en jawel, ook nog een Vlaams filmpje gelezen. Kent u dat nog, beste luisteraar: de Vlaamse filmpjes. In de jaren dertig is uitgeverij Averbode ermee begonnen onder de naam Vlaamsche Filmkens. De uitgave zit een beetje tussen jeugdboek en tijdschrift en is vooral voor jongeren tussen 10 en 13 jaar. Van historisch
verhaal tot fantasy, griezelverhaal of detective. Alles komt aan bod. Onlangs werd nog aangekondigd dat de uitgeverij ermee blijft doorgaan. Dit in tegenstelling met de wereldvermaarde Doremi, zonnekind, zonnestraal en zonnelandjes. Geen Rikske en Fikske meer, geen weetjesrubriek, geen natuurwandelingen of knutselwerkjes meer. Enkel de warme herinneringen zullen nog overblijven. Daar heb ik zeker nog een plekje voor in mijn schuif.
Voila, zeg dat de meester het gezegd heeft.
RSS Feed
