21 april 2021

Eindelijk, eindelijk mochten we nog eens een keertje een optreden verzorgen. Een openluchtconcertje weliswaar, maar op een bijzondere plek. We speelden in de binnentuin van een woonzorgcentrum. De akoestiek klonk geweldig: geen omgevingsgeluid van de stad en haar verkeer, enkel een oase van rust. Rondom waren de appartementen van de bewoners en vanaf hun balkon en eigen bubbel keken ze naar beneden, naar het amfitheater, het speelveld, zeg maar. Zo kreeg ons concertje dan ook de naam ‘balkonconcert’. Het publiek was bij wijze van spreken ‘Julia’ en wij de spreekwoordelijke ‘Romeo’s’. Al loopt dat drietal in ons muziekland al rond. O ja, met ‘we’ bedoel ik natuurlijk mijn twee nonkels langs moekes kant. Pianist Willy Appermont en broer contrabassist Tony Appermont. Ik speel al jaren samen met hen, telkens bij één of andere gelegenheid. Zo maken we dan een gelegenheidscombo, trio Appermont of zo. Met zulke muzikanten samen spelen is een feest. Geen druk, geen poeha, geen egotripperij. Gewoon samen spelen en muziek maken. Het voordeel van een klassieke pianist als Willy, is natuurlijk dat er zo in een andere muziekrichting gespeeld kan worden. Zo passeerden Mozart, Scott Joplin en een joodse suite de revue. Heerlijke muziek die absoluut gesmaakt werd door het oudere, cultuurminnende publiek. Voor bassist Tony is geen enkel akkoord te vreemd of onspeelbaar. Zeg hem in welke sleutel er moet gestart worden en hij tokkelt en bast er vrolijk op los. Ikzelf zong wat liedjes uit een al dan niet ontstoft verleden en dat in verschillende talen. Van het eigenste Nederlands naar Frans, een streepje Engels en zelfs in het Maaslands dialect. Het mocht allemaal in onze playlist staan. Achteraf bleek dat de mensen ervan genoten hadden. De honger naar cultuur, naar samen van een concertje genieten, naar samen een glaasje drinken is groot, héél groot. Dat merkte ik daar nog maar een keer. Of we volgende week terug gingen komen, was de vraag. Dat zou wat snel zijn, maar de agenda’s werden alvast bovengehaald en data werden afgesproken. Blijkbaar hoort dit toch wel bij de lijmsoorten van ons samenleven. Muziek is een geweldig kleefmiddel, zeg maar. Heel langzaamaan mogen we deze lijmpot weer opentrekken en mensen bij elkaar brengen, al is er nog een lange weg te gaan voordat alles weer in de oude culturele plooi zal liggen.
Ik ben benieuwd hoe het ondertussen met mijn kinderen van de klas is gegaan. Drie weken is een lange periode om de dagdagelijkse routine te moeten missen. Ik zeg met opzetten ‘missen’ omdat ze dit zelf aangeven. Naar school gaan is niet altijd even fijn voor alle kinderen, even tussendoor ook niet voor alle juffen en meesters, maar de structuur en regelmaat worden toch wel geapprecieerd. Weten wat van je verwacht wordt, een open mind om te leren, nieuwsgierig naar dingen om je heen, met je vrienden op de speelplaats effe chillen. Het geeft echt wel een houvast in deze nog steeds bijzondere tijd. Of er een schoolfeest of schoolreis gepland mogen worden, is nog maar de vraag. Toch wordt er ook naar uitgekeken. Samen iets bedenken, optreden, van het applaus genieten. Samen op de spannende attractie van een pretpark, picknicken op een bankje aan de rand van het bos, met van die heerlijke opgewarmde platgedrukte nostalgische schoolreispistolets, weet je nog wel. Al kan de meester vandaag de dag nog steeds zorgen voor die platte boterhammetjes. Geen probleem. Het is maar een vraag.
Voila, zeg dat de meester het gezegd heeft.