Ik ben een beetje de tel kwijtgeraakt gedurende de afgelopen zeven jaren, maar met een beetje gepuzzel ben ik er toch achter geraakt. Dit dagboek van de meester moet de 333 uitzending van de hele reeks. Misschien dat het er eentje meer of eentje minder is, maar dat laat ik met deze uitzending in het midden. Het is eens iets anders dan een vijfjarig jubileum, een zevenjarige loopbaan of een gouden handdruk. Ik herinner me dat het begon met eens iets op een andere manier opschrijven, de kans krijgen om dit dan aan een groot luisterpubliek te vertellen. Ik heb geen idee hoeveel mensen aan onze eigenste Boo gekluisterd zitten op woensdagmiddag. Maar met af en toe een reactie te krijgen, weet ik wel: hé, er zijn mensen die luisteren en/of lezen op de website. En daar gaat het om, een beetje airplay krijgen met hetgeen je vertellen wilt. Geen groots gedoe of wereldschokkend nieuws, maar een bedenking over hetgeen rondom mij gebeurt en dat met de glimlach en nodige zelfrelativering delen met jullie, mijn waarde luisteraar. Dus bij deze 333 keer hartelijke dank van deze meester.
Ondertussen heb ik het afgelopen weekend mijn wagen een keertje onder handen genomen. Eens goed het zomerstof tussen de rubbers en achter de wielkappen weggeveegd. De ramen geduldig opgeblonken en de matten stevig uitgeklopt. Net dat klopproces deed me denken aan de matten die aan het eind van de zomer en aan het begin van de lente hier in huis aan de draad werden gehangen. Mijn moeke deed samen met ons, opgroeiende tieners, de grote kuis. Dat was zeker geen saaie bedoening. Mijn moeke kon van een poetsproces een feestje maken. Ten minste, dat gevoel kreeg je toch. Als je samen het huis kon ontstoffen en daarbij ook nog plezier mocht maken met een kopje koffie en een zelfgebakken wafel tussenin, dan was dat poetsen geen zware klus. Wat je niet graag doet, daar moet je je hobby van maken, klonk er ook wel eens in huis. Maar dat vond ik eerlijk gezegd een brugje te ver. Afwassen is nog steeds niet mijn hobby, het gras afrijden ook niet. Maar koppel ik er een fijn gesprekje aan met mijn ega terwijl ik afwas en zij afdroogt, of zet ik de stappenteller aan bij het gras maaien, is het al heel wat minder erg. Het is maar een tip van de meester.
Die tapijten dus. Ze hingen aan de waslijn en met een bezemsteel mepten we erop, alsof het laatste gruizeltje stof eruit moest. Je moest natuurlijk wel opletten om de steel van de borstel evenwijdig te houden met het tapijt. Anders mepte je gaten erin en dat hoorde echt niet. Al heeft mijn broer wel eens, maar het kon ikzelf ook zijn, een gaatje extra erin geklopt. Maar met een langharig tapijt hoef je maar wat heen en weer wrijven met de wollen stukjes en je gaatjesprobleem is verstopt en verdwenen. Dit doet me dan weer denken aan het dunner worden van mijn haar. Met het heen en weer wrijven van de restjes die er nog op staan, is dat kale probleem een beetje verdwenen. Een heel klein beetje. Ach, dat heb je als je in de herfst van je leven terecht bent gekomen. Dat heeft best ook haar charmes. Dat vertelde mijn ega laatst nog, bij onze laatste afwasbeurt.
Voila, zeg dat de meester het gezegd heeft.
Ondertussen heb ik het afgelopen weekend mijn wagen een keertje onder handen genomen. Eens goed het zomerstof tussen de rubbers en achter de wielkappen weggeveegd. De ramen geduldig opgeblonken en de matten stevig uitgeklopt. Net dat klopproces deed me denken aan de matten die aan het eind van de zomer en aan het begin van de lente hier in huis aan de draad werden gehangen. Mijn moeke deed samen met ons, opgroeiende tieners, de grote kuis. Dat was zeker geen saaie bedoening. Mijn moeke kon van een poetsproces een feestje maken. Ten minste, dat gevoel kreeg je toch. Als je samen het huis kon ontstoffen en daarbij ook nog plezier mocht maken met een kopje koffie en een zelfgebakken wafel tussenin, dan was dat poetsen geen zware klus. Wat je niet graag doet, daar moet je je hobby van maken, klonk er ook wel eens in huis. Maar dat vond ik eerlijk gezegd een brugje te ver. Afwassen is nog steeds niet mijn hobby, het gras afrijden ook niet. Maar koppel ik er een fijn gesprekje aan met mijn ega terwijl ik afwas en zij afdroogt, of zet ik de stappenteller aan bij het gras maaien, is het al heel wat minder erg. Het is maar een tip van de meester.
Die tapijten dus. Ze hingen aan de waslijn en met een bezemsteel mepten we erop, alsof het laatste gruizeltje stof eruit moest. Je moest natuurlijk wel opletten om de steel van de borstel evenwijdig te houden met het tapijt. Anders mepte je gaten erin en dat hoorde echt niet. Al heeft mijn broer wel eens, maar het kon ikzelf ook zijn, een gaatje extra erin geklopt. Maar met een langharig tapijt hoef je maar wat heen en weer wrijven met de wollen stukjes en je gaatjesprobleem is verstopt en verdwenen. Dit doet me dan weer denken aan het dunner worden van mijn haar. Met het heen en weer wrijven van de restjes die er nog op staan, is dat kale probleem een beetje verdwenen. Een heel klein beetje. Ach, dat heb je als je in de herfst van je leven terecht bent gekomen. Dat heeft best ook haar charmes. Dat vertelde mijn ega laatst nog, bij onze laatste afwasbeurt.
Voila, zeg dat de meester het gezegd heeft.
RSS Feed
