20 april 2022

We waren niet alleen, tijdens het paasweekend aan zee. Dat was duidelijk te merken aan de berichtgeving op de radio van de files die als paddenstoelen uit de grond rezen. Om heel dat gedoe te vermijden, zijn mijn ega en ik op donderdag naar Oostende gereden. Mijn broer en schoonzus waren er voor een weekje in een appartementje op de Oostendse dijk. Het was te klein en niet voorzien dat wij er ook konden overnachten, maar dat was niet echt de bedoeling. Gewoon een lekker dagje uitwaaien en kuieren op de dijk heen en weer. Dat was voor ons meer dan genoeg. Ook onze kleine viervoeter veranderde die dag van hond in zeehond. En hij vond het prima. Hoewel de zonnige weersverwachtingen niet zo hoog lagen, bleek het toch een zeer aangename lentedag te zijn. Bij de wandeling gingen we regelmatig een bankje opzoeken, niet zozeer omdat we moe waren van het stappen. Maar eerder om rustig te verpozen in de voorjaarszon, zicht op zee, briesje door de haren en met veel plezier kijken naar de voorbijgangers. Natuurlijk mocht het becommentariëren niet ontbreken. Ik vermoed dat mijn broer en ik dat hebben van onze vader. Die vond dat ook heerlijk. Het aller plezierigst vond hij dat commentaar geven, net hard genoeg zodat mijn moeke het kon horen. Héél veel humor erin, zodat mijn moeke het vaak uitproestte, maar mijn vader stoïcijns voor zich uit bleef kijken. Dat maakte het nog véél grappiger natuurlijk. Het moet volgens mij in de huissoep hebben gezeten, hier in de Zeepstraat, want we doen net hetzelfde. Fluisterend commentaar geven, de ega’s het laten uitproesten en zelf met het meest uitgestreken gezicht blijven kijken, alsof er niets aan de hand is. Heerlijk toch.
Verder deden we een beetje aan cultuur door een bezoekje te brengen aan de koninklijke villa in het centrum. Het huis waar de tweede vrouw van onze allereerste koning Leopold 1 verbleef, maar er ook overleed. De villa was voor die tijd waarschijnlijk wel ruim en groot, maar heel erg royaal vond ik het niet. Eerder bescheiden en eenvoudig, net zoals het museum dat erin gehuisvest lag. Maar het stond er tenminste nog, dat huis. In een filmpje dat de huidige situatie op de dijk en het centrum vergeleek met de grandeur van pakweg honderd jaar geleden, zag je de onvoorstelbare metamorfose. Zeg maar gerust de woeste afbraak van prachthuizen en de spuuglelijke opbouw van blokken beton om zoveel mogelijk appartementjes en studio’s op de dijk de plaatsen. Een toonbeeld van geldgewin tegenover het behoud van erfgoed en goede smaak. Ik geloof best in vernieuwing en aanpassing, maar de lange rij van kale en koele woon- en vakantiecellen vond ik behoorlijk ondoordacht en een teken van geen enkele link leggen met de zee, met het verleden, met de oorspronkelijke bewoner, met een uitgedachte stadsvisie. Heel erg jammer, al lagen verderop wel een aantal mooie nieuwbouwprojecten. Iets meer visie met link naar de zee, omdat de vloeiende golfslag bijvoorbeeld terugkwam in het gebouw, de omliggende tuin en de voorziening om op een bankje te genieten van de voorbijrijdende tram met dagjestoeristen.
Verder smaakten de paar oesters, kokkels en wulken voortreffelijk vers en fris. De wafel met bolletje ijs in de koninklijke gaanderij smaakte wonderwel en het gezelschap maakte van deze dag een fijn uitje aan zee. Zoveel meer heeft een mens niet nodig, behalve iets vlotter verkeer van en naar huis. Daar is nog wat werk aan.
Voila, zeg dat de meester het gezegd heeft.