2 oktober 2024

Op nog geen tien minuten van waar ik woon, mocht ik gisteren voor de laatste Dorp op stap van groot Bilzen vertellen. Het was een bijzondere wandeling, omdat het voorzien was voor alle vrijwilligers en organisatoren van de voorbije zes jaar wandeltochten in eigen streek. Een groep van ongeveer zeventig mensen hadden regenjas en wandelschoenen aangetrokken voor hun belonings-wandeling, en deze keer met de fusie in het achterhoofd. Want de wandeling werd georganiseerd in Vrijhern, Hoeselt dus. Binnenkort, met de fusie horen we met z’n allen bij elkaar. Ik kan je al zeggen dat het gras ook groen is op de plek waar ik mocht staan. Bij de kluis van Vrijhern stond de vlag mij al vrolijk toe te wapperen die middag. Onder een gigantisch grote boom met een zitbankje eronder stelde ik mijn installatie op. Er zat al een gezin onder diezelfde boom. Ze hadden geen idee wat er ging gebeuren. De verrassing was nog groter, toen ik bij wijze van repetitie en controle van mijn installatie een liedje zong van Walter de Buck, Gentenaar, organisator van het eerste uur van de Gentse feesten. ‘‘k Zou zo gère wille lève’ klonk heerlijk over het groene grasplein, danste langs de kapel, de kleine taverne voorbij tot in de achtergroententuin van het complex. Zelfs met dit mini-optredentje kreeg ik een fijn en hartverwarmend applaus. Het was fris, die middag, maar droog. Echt wandelweer dus. Daar kwam de groep met vrijwilligers om de hoek en kreeg een minivertelling met poëzie. Ik probeerde de rode draad te behouden van mijn vorige vertellingen van Dorp op stap: een welkom, een link met mijn familie, een cultuurlied, wat historische uitleg over de plek waar ik stond en een afsluiter. Deze laatste was deze keer geen lied, maar een slam-poëtry gedicht over alle dorpen die de revue waren gepasseerd. Dertien dus en dat was gemakkelijk voor de indeling van mijn gedicht: dertien korte strofes als klein terugblikje. Ook het applaus dat hierna volgde was hartverwarmend. Mensen die zich met hart en ziel hadden ingezet voor de verbinding van dorpsgenoten, voelden het nu ook weer eventjes: met z’n allen samenwerken brengt je echt wel veel verder. Hé, misschien wel een toffe slogan voor eventuele vervolgactiviteiten tussen Hoeselt en Bilzen. Het is maar een ideetje hè? De afsluiter van de wandeling gebeurde in een nabijgelegen zaaltje. De herberg van de kluis zelf zou te klein geweest zijn voor deze gelegenheidsgroep. Ook voor de gedekte meterslange tafel met taart, gebakjes, dessertjes, koffie en thee zou er te weinig plaats geweest zijn. Jawel, de vrijwilligers werden hier echt in de spreekwoordelijke bloemetjes gezet. Ik moest terugdenken aan de taart die er bij mijn grootouders op de tafel stond, vaak op een zondagmiddag. Mijn oma sneed de taart, mijn opa goot de koffie op in een filter. Dat legde hij ons meermaals haarfijn uit: eerst een beetje opgieten, de gemalen koffie laten opzwellen, dan opgieten tot net onder het papieren randje,
wachten tot het doorgelopen is, dan weer opgieten en kijken of je thermosfles eronder niet overliep. Ik verzeker je: dat was werkelijk de lekkerste koffie die je kon drinken. Gisteren kwam dicht in de buurt.
Voila, zeg dat de meester het gezegd heeft.