19 februari 2025

Heeft u, beste luisteraar, de perikelen van Valentijn ook overleefd? De ene vindt het overdreven commercieel gedoe, de ander vindt het gewoon gedoe en nog een derde ziet er een heerlijke dag in om de ander even in de bloempjes, pluimpjes of chocolade te zetten. Ikzelf mocht een optreden verzorgen voor die bewuste Valentijn. Het is te zeggen, voor het publiek dat op kwam dagen op een kleine, fijne plek. Het concept was helemaal nieuw. De eigenaars organiseerden voor een eerste keer in hun gelegenheid dit feestje. Er werd een Frans sausje overheen gegoten zodat L’Amour haar best mocht doen die avond. Ikzelf bereidde het geheel voor met poëzie, literatuur en liedjes die over de liefde gingen. Zoals steeds is het uiteraard af te wachten wat het publiek vindt van mijn bijdrage. Je kan wachten tot je achteraf de boodschap te horen krijgt. Je kan ook snel inschatten hoe je publiek reageert en dan bijsturen. Of je houdt je been stijf en gaat gewoon voor je eigen ding, ongeacht wat je publiek ervan vindt. Voor elke keuze heb je voor- en tegenstanders, zowel bij je publiek als bij de performer zelf. Doorheen de jaren heb ik gemerkt, dat het gigantisch divers publiek, toch diegene is, die voor een avondje uit kiest en invult, zoals ze het zelf ziet. Een evenement wordt aangeboden. Iemand gaat erop in of niet. Concert in een zaal van het cultureel centrum? Je hebt luisterpubliek. Een diner in een restaurant? Daar mag achtergrondmuziek bij, omdat je met je tafelgenoten toch een gesprek wilt aangaan. Tenzij ze hun gsm net wat belangrijker vinden en de hele avond zitten te tokkelen op dat ding. Heel erg vreemd vind ik dit fenomeen als ik het zie gebeuren. Waarom zou je enkel betalen voor je eten op restaurant terwijl je samen met je tafelgenoten daar zit? Is een restaurant dan geen totaalbeleving? Samen uit, samen aan tafel, samen bediend worden, samen proeven, samen genieten, samen praten, samen afsluiten, al dan niet samen betalen en weer samen naar buiten wandelen voor het vervolg. Zo zie ik eerder gebeuren als ik met mijn liefste uit ga eten. Ik zie vaak andere dingen rondom mij op restaurant. Maar goed, ieder zijn heug en meug. Een nieuw concept, zoals afgelopen week, vraagt toch om aanpassing, lijkt me. Als poëzie niet echt het ding is van je publiek, gelet op de reactie na het eerste gedicht, kan je nog een tweede keer aftasten. Blijft de ontvangst lauw, stuur je bij. Het was duidelijk dat ik met meer herkenbare muziek moest aanpassen en iets meer het entertainment
mocht opzoeken. Gelukkig is een fijne speellijst dat ik altijd voor handen heb op de tablet handig om te gebruiken. Het publiek vraagt, de artiest draait. Zo heeft deze muzikant dan weer geleerd dat soepel zijn jou het verst brengen kan, toch zeker op de avond zelf. Toen er na het optreden de jukebox bovengehaald werd met schlagermuziek en de daarbij horende polonaises en wijn, was ik tevreden met mijn performance. Zo zijn mijn allerliefste en ik dan samen verder thuis gaan Valentijnen. Wat heb ik toch een slimme ega.
Voila, zeg dat de meester het gezegd heeft.