16 oktober 2024

Het was eerder toevallig, vorige week maandag, dat mijn vrouw en ik Bilzen centrum binnenwandelden. Dat wandelen doen we wel vaker, maar we ontdekten bij het zoeken van een parkeerplaats, dat er de jaarlijkse grote kermis opgesteld stond. Het was dus even zoeken naar een plekje voor onze wagen. Gelukkig heeft Bilzen heel wat ruimte voorzien om winkelende of terrasbezoekende gasten comfortabel in de watten te leggen. Met daarbij nog twee uur gratis kan je onbekommerd een koffietje, of zelfs met een tweede erbij, rustig en stress loos degusteren. Want dat is het toch wel, zo op een maandagnamiddag op onze marktplaats. Het viel wel onmiddellijk op dat er heel erg weinig kermisgeluiden te horen waren, die namiddag. Ik had wel al gehoord van ‘stille kermis’, maar er nooit doorheen gewandeld. Het viel op hoe rustig alles verliep. Geen geroep, getier, geploeter, gefoeter of boenke boenke muziek in je oren, zoals mijn opa het wel eens benoemde. Je kon in alle rust een kermismolen opklauteren, een wagentje, vliegtuig of vers geverfde olifant opzoeken voor een paar rondjes kermisplezier. De bal met grabbelfloch eraan zwieperde vrolijk heen en weer, tot groot jolijt van de kleine kermisbezoeker. Dat plezier kon je wél al van ver horen. Schoon toch. We wandelden doorheen verschillende attracties tot bij een terras. Daar zwaaide een oude bekende van ons enthousiast heen en weer. Ze was zo blij ons weer terug te zien. Of we een koffietje wilden drinken met haar en haar tafelgenote. Mijn vrouw en ik vonden dat prima. Het was immers al maanden geleden, misschien zelfs een jaar, dat we elkaar nog hadden gesproken. Ze was grote fan van de muziek van mijn oom. Als haar gezondheid het toeliet, was ze op elk concert aanwezig. Lid van de fanclub, zeg maar. Bij de musical die we laatst in de Kimpel mochten spelen, was ze er uiteraard ook bij. Na al die maanden uitte ze nog steeds de lofbetuigingen voor de muziek, het verhaal, het theater spelen, de muzikanten. Maar vooral dus van haar grote idool Willy Appermont. Ik kan haar geen ongelijk geven, want zijn muziek klonk echt wel als… eh… muziek in de oren. Letterlijk dus. Als de melodieën in je oren blijven kleven, dan weet je dat het goed in elkaar steekt. De tafelgaste neuriede zelfs een deuntje dat ze zich nog herinnerde. De dame op leeftijd had niet meer haar luide stem, maar met de stille kermis achter ons, was dat geen enkel probleem. Er blonk zelfs een kleine traan in haar ooghoek van ontroering. Een mens heeft echt niet zo veel nodig om van te kunnen genieten. Een koffietje, een goed gesprek, een klein melodietje dat danst over het terrastafeltje. En dat met
de flikkerende lichtjes van de stille kermis en de geur van kermisfrieten en smoutebollen in je eigen stad. Hoe schoon kan het zijn.
Voila, zeg dat de meester het gezegd heeft.