Is het jullie ook al opgevallen tijdens een wandeling of fietstochtje hoeveel klaprozen er dit jaar staan naast de velden, in de berm of naast de spoorwegen? Het is mij in ieder geval enorm opgevallen, omdat wij naast een spoorweg wonen. De verbinding tussen Luik en Hasselt loopt net achter onze tuin. Vroeger was er nog een paar meter tuin meer, maar door het minder scherp maken van de bocht in de spoorlijn, moesten we een paar flinke passen tuin afgeven. Als je achteraan een tuinhuisje had staan, zoals bijna alle buren er trouwens eentje hadden, moest dat afgebroken of verplaatst worden. De Vlaamse koterij verdween hierdoor niet onmiddellijk in onze straat, ze verplaatste zich enkel. Jawel, er zijn van die hardnekkige bouwgenen die generatie op generatie worden doorgegeven. Dat tuinhuis is er eentje van.
Ondertussen is er in de vrijgekomen strook naast de spoorweg ruimte zat voor deze prachtige wilde klaprozen. Eindelijk is ze weer daar én in overvloed. Applaus voor de klaproos, zou ik zo zeggen. Zou het iets te maken kunnen hebben met de lange droogte of het niet maaien van de gazons tijdens de afgelopen meimaand? Het zou wel eens kunnen dat hierdoor meer wilde bloemen de kans kregen om de zaadjes te verspreiden naar hartenlust. Normaal gezien rolt hier de robotmaaier over het kleine, of nee, noodzakelijk verkleinde gazonnetje achter ons huis. Maar het ding heeft het begeven. De batterij wil niet meer opladen en er is ook nog één of ander chipmatig dingetje stuk. Niet te repareren dus, tenzij je het hele binnenwerk ontmantelt en een nieuwe printplaat erin plant. Niet zo heel milieuvriendelijk vind ik, om niet te kunnen repareren, maar enkel te vervangen. Ik heb de maaier maar in haar homestudio laten staan en heb me een enkele keer gewaagd aan het handmatig maaien in de meimaand en voor de rest het gras laten groeien in peis en vree. Ik heb jammer genoeg niet echt wilde bloemen en kruiden zien verschijnen in mijn grasveldje, maar eerder hardnekkige paardenbloemen, vierkante meters woekerende klaver. Al heb ik toch even op mijn buik gelegen om te kijken naar de mooie paarse klaverbloempjes, die nu de kans kregen om hun kopjes op te steken. Toch wel mooi, maar o zo hardnekkig om uit je gras te weren. Ik heb de kruiden al aangemoedigd om naar de overkant te verhuizen, een onbebouwd stuk braakliggend terrein met enkel een reclamebord voor één of andere bouwfirma. Daar mag het groei- en bloeifeest voor mijn part in alle hevigheid losbarsten. Dan kan ik vanuit mijn slaapkamerraam kijken naar een golvende wei wilde bloemen en… vooral de rode dotjes van de klaproos in het frisse groene kruid.
Als taalpeuteraar vind ik de naam klaproos wel fascinerend. Vanwaar die ‘klap’? En jawel, de naam zou komen van het geluidje dat de bloemblaadjes maken als je ze aanraakt. Of als je ze tussen je handen houdt en erop slaat. Je hoeft het niet echt te proberen, neem het maar van mij aan dat het zo is, tenzij je echt de behoefte voelt om voorover gebukt deze mooie bloem een draai om haar oren te geven. Nee, nee, dat verdient ze echt niet. Integendeel zelfs. Meer gekend als ‘poppy’ herinnert ze me aan de eerste wereldoorlog en dan vooral als symbool, dat er nooit nog zo’n vreselijke periode mag komen. Een vredesbloem, zeg maar. En dat verdient meer dan een applausje voor de klaproos.
Voila, zeg dat de meester het gezegd heeft.
Ondertussen is er in de vrijgekomen strook naast de spoorweg ruimte zat voor deze prachtige wilde klaprozen. Eindelijk is ze weer daar én in overvloed. Applaus voor de klaproos, zou ik zo zeggen. Zou het iets te maken kunnen hebben met de lange droogte of het niet maaien van de gazons tijdens de afgelopen meimaand? Het zou wel eens kunnen dat hierdoor meer wilde bloemen de kans kregen om de zaadjes te verspreiden naar hartenlust. Normaal gezien rolt hier de robotmaaier over het kleine, of nee, noodzakelijk verkleinde gazonnetje achter ons huis. Maar het ding heeft het begeven. De batterij wil niet meer opladen en er is ook nog één of ander chipmatig dingetje stuk. Niet te repareren dus, tenzij je het hele binnenwerk ontmantelt en een nieuwe printplaat erin plant. Niet zo heel milieuvriendelijk vind ik, om niet te kunnen repareren, maar enkel te vervangen. Ik heb de maaier maar in haar homestudio laten staan en heb me een enkele keer gewaagd aan het handmatig maaien in de meimaand en voor de rest het gras laten groeien in peis en vree. Ik heb jammer genoeg niet echt wilde bloemen en kruiden zien verschijnen in mijn grasveldje, maar eerder hardnekkige paardenbloemen, vierkante meters woekerende klaver. Al heb ik toch even op mijn buik gelegen om te kijken naar de mooie paarse klaverbloempjes, die nu de kans kregen om hun kopjes op te steken. Toch wel mooi, maar o zo hardnekkig om uit je gras te weren. Ik heb de kruiden al aangemoedigd om naar de overkant te verhuizen, een onbebouwd stuk braakliggend terrein met enkel een reclamebord voor één of andere bouwfirma. Daar mag het groei- en bloeifeest voor mijn part in alle hevigheid losbarsten. Dan kan ik vanuit mijn slaapkamerraam kijken naar een golvende wei wilde bloemen en… vooral de rode dotjes van de klaproos in het frisse groene kruid.
Als taalpeuteraar vind ik de naam klaproos wel fascinerend. Vanwaar die ‘klap’? En jawel, de naam zou komen van het geluidje dat de bloemblaadjes maken als je ze aanraakt. Of als je ze tussen je handen houdt en erop slaat. Je hoeft het niet echt te proberen, neem het maar van mij aan dat het zo is, tenzij je echt de behoefte voelt om voorover gebukt deze mooie bloem een draai om haar oren te geven. Nee, nee, dat verdient ze echt niet. Integendeel zelfs. Meer gekend als ‘poppy’ herinnert ze me aan de eerste wereldoorlog en dan vooral als symbool, dat er nooit nog zo’n vreselijke periode mag komen. Een vredesbloem, zeg maar. En dat verdient meer dan een applausje voor de klaproos.
Voila, zeg dat de meester het gezegd heeft.
RSS Feed
