Sommige winkels waar ik wel eens binnen stap, zijn voor mij een gigantische snoepwinkel. Niet dat er zoete snoepwaren worden verkocht, tenzij ergens als kleine versnapering tussendoor, om je suikergehalte op te krikken bij je winkelactiviteit. Maar wel door het gigantische aanbod dat je overdondert. Ik had het bij de Harrods in London, ergens lang geleden tijdens een weekendje hoofdstad Verenigd Koninkrijk. Gelijkaardig overkwam me ditzelfde gevoel bij een grootwarenhuis in Parijs. De naam ontglipt me even, maar het kon de grote zus zijn van de Harrods. Maak er maar een paar uur uitstap van, want je krijgt het allemaal niet gekeken en verwerkt. De prijzen zijn er ook wel wat naar, vond ik. Toch wat duurder dan in de kleinere winkeltjes in de buurt. Maar blijkbaar betaal je ook voor de ervaring van dit shopgebeuren. Zo ook kreeg ik hetzelfde warme deken weer over me heen, toen ik de gigantische muziekwinkel binnenstapte. Het was een eind rijden van hier, de Duitse grens over. Om geen reclame te willen maken van deze wonderwinkel, geef ik hierbij wel even aan, dat we na het shoppen, naar de Dom in Keulen zijn geweest. Een boogscheut er vandaan. Ook dat was weer een gigantische ervaring, zij het op een totaal ander domein. Wat geestelijker en devoter, maar zeker niet minder impact.
Even de muziekwinkel toelichten. De grote luxe die je er krijgt als muzikant, is de vrijheid om een aparte kleine ruimte binnen te stappen, waar een rist aan gitaren naast elkaar hangt te pronken van een bepaald merk. Je mag elk instrument uitproberen, vergelijken met elkaar, selecteren en als je zin hebt, meenemen naar huis. Mits de nodige betaling uiteraard. Mijn ega en beide schoonouders waren mee. Dat noopt natuurlijk dan wel naar iets vlotter spelen en beslissen, maar ook zij waren onder de indruk van het gigantische aanbod. Niet- muzikanten kijken eerst naar het uitzicht van de gitaar. Kleur en vorm, maar muzikantenoren willen de klanken met elkaar vergelijken. Dan pas kleur en vorm. Ten minste, dat is zo bij mij het geval. Maar als beide elementen ook nog een keer samen komen, moet je niet twijfelen. Mee nemen en genieten in je eigen huis of tijdens je eigen optredens. Dat ga ik dan ook doen met mijn nieuwe aankoop. Een donkerbruine akoestische gitaar, met dezelfde warme klank als je erop speelt. Heerlijk toch.
Met deze aankoop in de koffer, reden we richting Dom. Jaren geleden stond ik een keer op het grote plein voor dit gigantisch gebouw. Het was avond en daarmee waren de bezoekuren voorbij. Als ik me niet vergis, zouden we een aantal Roemeense kinderen ophalen, die voor een paar weken op vakantie zouden komen. Waarom ze precies daar toekwamen, weet ik niet meer, maar we reden terug met een achterbank vol enthousiaste Roemenen. De kerk konden we niet bezoeken. Tot afgelopen week dus. Wat een geweldig en indrukwekkend gebouw is dit. De stroom binnenwandelende bezoekers was groot. Ook enthousiast babbelend buiten, maar eenmaal binnen, verstomden de stemmen vol eerbied en ontzag. De kaarsjes brandden al bij de ingang, de beelden keken je streng, devoot of meelijwekkend aan. De grote relikwiekast met restanten van de drie wijzen uit het oosten, was een grote aantrekkingsplaats. De gouden kist blonk in de heldere licht. Zowel gelovigen, niet gelovigen als andersgelovigen stonden stil en bewonderden dit kunstzinnige object. Betekenis geven zoals je het zelf wilt. Bij mij klonken er nog wat nieuwe gitaarakkoorden bij.
Voila, zeg dat de meester het gezegd heeft.
Even de muziekwinkel toelichten. De grote luxe die je er krijgt als muzikant, is de vrijheid om een aparte kleine ruimte binnen te stappen, waar een rist aan gitaren naast elkaar hangt te pronken van een bepaald merk. Je mag elk instrument uitproberen, vergelijken met elkaar, selecteren en als je zin hebt, meenemen naar huis. Mits de nodige betaling uiteraard. Mijn ega en beide schoonouders waren mee. Dat noopt natuurlijk dan wel naar iets vlotter spelen en beslissen, maar ook zij waren onder de indruk van het gigantische aanbod. Niet- muzikanten kijken eerst naar het uitzicht van de gitaar. Kleur en vorm, maar muzikantenoren willen de klanken met elkaar vergelijken. Dan pas kleur en vorm. Ten minste, dat is zo bij mij het geval. Maar als beide elementen ook nog een keer samen komen, moet je niet twijfelen. Mee nemen en genieten in je eigen huis of tijdens je eigen optredens. Dat ga ik dan ook doen met mijn nieuwe aankoop. Een donkerbruine akoestische gitaar, met dezelfde warme klank als je erop speelt. Heerlijk toch.
Met deze aankoop in de koffer, reden we richting Dom. Jaren geleden stond ik een keer op het grote plein voor dit gigantisch gebouw. Het was avond en daarmee waren de bezoekuren voorbij. Als ik me niet vergis, zouden we een aantal Roemeense kinderen ophalen, die voor een paar weken op vakantie zouden komen. Waarom ze precies daar toekwamen, weet ik niet meer, maar we reden terug met een achterbank vol enthousiaste Roemenen. De kerk konden we niet bezoeken. Tot afgelopen week dus. Wat een geweldig en indrukwekkend gebouw is dit. De stroom binnenwandelende bezoekers was groot. Ook enthousiast babbelend buiten, maar eenmaal binnen, verstomden de stemmen vol eerbied en ontzag. De kaarsjes brandden al bij de ingang, de beelden keken je streng, devoot of meelijwekkend aan. De grote relikwiekast met restanten van de drie wijzen uit het oosten, was een grote aantrekkingsplaats. De gouden kist blonk in de heldere licht. Zowel gelovigen, niet gelovigen als andersgelovigen stonden stil en bewonderden dit kunstzinnige object. Betekenis geven zoals je het zelf wilt. Bij mij klonken er nog wat nieuwe gitaarakkoorden bij.
Voila, zeg dat de meester het gezegd heeft.
RSS Feed
