Met een kleine verbijstering heb ik gekeken, gelezen en geluisterd naar de hectische toestanden rond het Eurosongfestival. Het beeld dat ik had van gezellig met het hele gezin voor de tv zitten, met een drankje en kom chips erbij, verbleekte helemaal. Zelfs de spanning van de eigen pronostiek wie er nu de meeste punten ging behalen voor zijn of haar liedje werd naar de achtergrond geduwd. Het ging helemaal niet meer over de inzendingen voor deze wedstrijd. Opeens doken er wilde verhalen op over uitsluiting van de Nederlandse kandidaat, over protest over de oorlog tussen Israël en de Palestijnen, over zich al dan niet terugtrekken uit de hele wedstrijd, over vlaggen die nu wel of niet mogen zwaaien, over het aanpassen van teksten. Ik werd er haast een beetje moedeloos van. Net de wedstrijd waar onze eigenste Hugo en Nicole de trendsetters waren geweest van zingen én dansen tegelijkertijd, werd besmeurd met politieke slogans en pro en contra’s allerhande. Jammer genoeg konden ook hier de muzikale creativiteit en performance van zovele kunstenaars geen tegengewicht geven aan de opruiers en oproerkraaiers. Hoe hard roept een groep tegenover de massa? Wie klinkt er het luidst? Was dit nu de boodschap van een verenigd Eurosongfestival? Zo krijg je toch zin om de oren van de kleine luisteraars dicht te houden, de zapper te nemen en snel over te gaan naar een ander, liefst wat neutraler programma op het beeldscherm, niet? Gewoon maar om ze te beschermen tegen de stortvloed, die weer maar eens op hen afkomt. Ik zeg dit niet zomaar, omdat ik merk én soms schrik van hoe kinderen een boodschap opnemen, interpreteren en er zo van overtuigd zijn, dat er voor rede haast geen plaats meer is. Het was me onlangs nog maar eens duidelijk geworden, hoe belangrijk het is om je kinderen een boodschap mee te geven die nu net het samenleven met elkaar bevordert. Niet een boodschap van eigen gelijk en wij tegen hen. Zo geraak je nooit samen door de poort. Als we zo beginnen bij onze kinderen, hoe wil je dan een toekomst aanbieden waar vrijheid, tolerantie, verdraagzaamheid bovenaan staan? Dit is onmogelijk volgens mij. Precies daarom probeer ik wat tegengewicht te geven. Geen eigen gelijk halen, maar net het evenwicht zoeken. Het zoeken naar de wij-formule met overeenkomsten en niet het uitvergroten van de verschillen. Het is misschien wat utopisch en niet haalbaar, maar ik wil aan het einde van de rit niet moeten besluiten dat ik het niet geprobeerd heb. Daarmee ben ik superblij met ons eigenste schoolfeest dat eraan staat te komen. Het thema is dit jaar ‘kinderen van de wereld’. Dat zijn ze allemaal, onze kinderen van de wereld, die nu én later samen hun verhaal moeten schrijven, een eigen plek moeten vinden in die wereld. En wij zijn verantwoordelijk voor de mogelijke middelen, voor de groeikansen, voor een haalbare kaart, niet? Welke kaarten je ook in handen hebt, welk spel je ook wenst te spelen. Op een bepaald moment moeten we het overdragen aan de jongeren van nu. En zij weer op hun beurt binnen afzienbare tijd. Zo is het steeds geweest, zo zal het blijven duren.
Bij deze bedenk ik hoe een zangwedstrijd even aan mijn filosofische boom heeft geschud. Zo af en toe blijven stilstaan, is wel een keertje nodig, niet? Maar met veel plezier denk ik ook aan toen, aan die paarse, jaren 70 kostuums van Nicole en Hugo. Zingen én dansen tegelijkertijd? Je moet het maar doen. Van mij krijgen ze absoluut.
Bij deze bedenk ik hoe een zangwedstrijd even aan mijn filosofische boom heeft geschud. Zo af en toe blijven stilstaan, is wel een keertje nodig, niet? Maar met veel plezier denk ik ook aan toen, aan die paarse, jaren 70 kostuums van Nicole en Hugo. Zingen én dansen tegelijkertijd? Je moet het maar doen. Van mij krijgen ze absoluut.
RSS Feed
