De zon brandde sinaasappelen aan onze eigenste bomen, afgelopen vrijdag. Het was voor de kinderen van mijn vijfde klas een hoogdag. Eindelijk mocht de langverwachte schoolreisdag doorgaan. De vorige was afgelast omwille van het miezerige weer, dat op zo’n buitenplek zeker geen aanrader zou zijn voor een fijne ontspannen dag. Maar de weerskalender glimlachte ons al de hele week toe, dat het stralend zomerweer zou worden. Jawel, dat hebben we gekregen en geweten. Er moest gesmeerd met de nodige tubes en zalfjes zonnecrème. De flesjes drinkwater werden al een nacht van tevoren in de diepvriezers gestoken, om zo lang mogelijk koud water te hebben. En de chips lag al te popelen in de kleine rugzakjes, naast de platgeduwde traditionele schoolreispistolets. Mooi woord voor de scrabble-liefhebber. Er hing opgewonden spanning in de hal, toen we verzamelden met de derde graad. Een busreis van net geen uur en zo de taalgrens over, richting Aywaille. Daar lag het dierenpark met een safari-rondrit tussen wilde dieren. Maar doorheen de jaren al half tam gemaakt omdat er toch hier en daar een onversaagde toerist een broodje door het raam durfde te keilen, richting antiloop of neushoorn. Ten strengste verboden eigenlijk, en mijn klas hield er zich prima aan. Al durfde er toch een jonge snaak zijn apenmanieren uit te proberen tegen zijn vroege voorouders. Onmiddellijk werd er door een parkwachter gereageerd, in het Frans met een opgestoken en belerende universele vinger: ‘Dat doe je niet. Stop er mee.’ Het werkte wonderwel.
Bij de zeehondenshow bedacht ik even of die dieren het wel fijn vonden, om elke dag en dit voor een aantal keren in de kijker te staan. Hun trucjes af te haspelen: met de flipper zwaaien, van een verhoogje af duiken, kusje aan de trainer, visje opduiken uit het bassin. Ik weet het zo niet. Dat ze goed verzorgd worden, lijkt me wel duidelijk. Maar is dat nu omwille van de broodwinning en inkomsten van het park, of toch uit dierenliefde en bezorgdheid? Misschien wel allebei en wie ben ik om zowel het één als het ander voorop te stellen. Het maakte wel dat het halfrond afgeladen vol zat en dat er kinderen in alle kleuren en maten verbijsterd keken naar deze tam gemaakte dierensoort. Een balanceren tussen circus, pedagogische show en kennismaking. Als ik bedenk dat er kinderen zijn, die niet meer weten dat de melk bij hun ontbijt, écht wel van een levend dier, jawel, de koe komt, dan is deze voorstelling misschien niet zo slecht als natuureducatie. Wie weet gaat er later iemand hierdoor in de flora of faunawereld aan de slag. Je weet nooit hoe het balletje rollen kan.
De papegaaien daarentegen maakten hun eigen showcase. Het moment om niet te luisteren naar de trainer. Op jouw arm komen zitten? Ik dacht het niet. Mij proberen om te praten met een duf apennootje? Dacht ik ook niet. Vooral het heen en weer krijsen naar elkaar, maakte indruk. Het leek wel of ze de revolutie preekten met elkaar. Burgerlijke ongehoorzaamheid, dus. Dat hoeft mijn klas dan niet persé over te nemen. De koude frisdrank en lange hamburgers met frietjes hierna hebben het smakelijk doorgespoeld.
Voila, zeg dat de meester het gezegd heeft.
Bij de zeehondenshow bedacht ik even of die dieren het wel fijn vonden, om elke dag en dit voor een aantal keren in de kijker te staan. Hun trucjes af te haspelen: met de flipper zwaaien, van een verhoogje af duiken, kusje aan de trainer, visje opduiken uit het bassin. Ik weet het zo niet. Dat ze goed verzorgd worden, lijkt me wel duidelijk. Maar is dat nu omwille van de broodwinning en inkomsten van het park, of toch uit dierenliefde en bezorgdheid? Misschien wel allebei en wie ben ik om zowel het één als het ander voorop te stellen. Het maakte wel dat het halfrond afgeladen vol zat en dat er kinderen in alle kleuren en maten verbijsterd keken naar deze tam gemaakte dierensoort. Een balanceren tussen circus, pedagogische show en kennismaking. Als ik bedenk dat er kinderen zijn, die niet meer weten dat de melk bij hun ontbijt, écht wel van een levend dier, jawel, de koe komt, dan is deze voorstelling misschien niet zo slecht als natuureducatie. Wie weet gaat er later iemand hierdoor in de flora of faunawereld aan de slag. Je weet nooit hoe het balletje rollen kan.
De papegaaien daarentegen maakten hun eigen showcase. Het moment om niet te luisteren naar de trainer. Op jouw arm komen zitten? Ik dacht het niet. Mij proberen om te praten met een duf apennootje? Dacht ik ook niet. Vooral het heen en weer krijsen naar elkaar, maakte indruk. Het leek wel of ze de revolutie preekten met elkaar. Burgerlijke ongehoorzaamheid, dus. Dat hoeft mijn klas dan niet persé over te nemen. De koude frisdrank en lange hamburgers met frietjes hierna hebben het smakelijk doorgespoeld.
Voila, zeg dat de meester het gezegd heeft.
RSS Feed
