Afgelopen week was erg bijzonder omdat er een stukje bijgebouwd werd aan onze musical die in de steigers staat. Je weet wel, de Sage van de Biesenburcht, krijgt het komende jaar een gloednieuw jasje en wel in de vorm van een heuse musical. Ik zal er zeker nog meer over vertellen, niet alleen om dat nog ver in de toekomst ligt, dat er effectief zal opgetreden worden, maar omdat er nog heel wat te doen valt met alle betrokken partijen. Van audities met kinderen tot het maken van de kleding tot het decor, het lichtplan, de muzikanten en het maken van kopies van de muziekscores, ik zeg maar wat. Maar het zien groeien van dit project is heerlijk om te zien. De binnengekomen auditieaanmeldingen waren één van de laatste gebeurtenissen. Laat dat nu zo schoon zijn om te zien. Jonge mensen die zoveel goesting hebben om mee te spelen. Die hun tanden in tekst en melodie willen zetten. Die tijd en inspanning willen investeren in dit project. Als dat niet tof is, weet ik het ook niet meer. Zo stonden dus afgelopen week 14 jonge veulens te trappelen in de hal van de Kimpel, klaar om de koninklijke stal binnen te galopperen om hun theaterkunst te tonen. Met daarbij hun zangtalent om te laten horen in een tweede sessie. Onze regisseur Johan leidt met zachte hand en maakt er eerst een groep van. Geen concurrent van elkaar maar samen spelen. Samen genieten van een namiddag opwarming en improvisatie. Daar zie je al talent naar boven drijven. De naturel tegenover het ingestudeerde, de inleving tegenover het afkijken van een ander. Het is een prachtig proces om te zien vanaf de kantlijn. Dat deed ik samen met mijn ega. De vrouw van Johan speelde zelf mee en observeerde zo van binnenuit. Wij keken vanuit de spreekwoordelijke coulissen. En al die observaties brachten we bij elkaar bij een kop koffie achteraf. Dit was een aanbod van groeimogelijkheden om u tegen te zeggen, was het enige mogelijke besluit dat we konden nemen. Op naar deel twee eind augustus waar een nieuwe lichting fris en vers uit de vakantie zal komen. Ik kijk er nu al naar uit.
Ook de nieuwe wandeltochten van Dorp op Stap staan geprogrammeerd voor september. En zo duik ik opnieuw de geschiedenis in van mijn stadsdorpen. Al moet ik zeggen dat Beverst niet zo erg moeilijk kan zijn. Mijn beide grootouders hebben er gewoond met hun kinderen. Laat daar mijn moeder bij zijn, die er groot geworden is. Ik moet ze nog een keertje aan de tafel krijgen om herinneringen op te halen uit haar kindertijd. Ik weet er het één en ander van, maar de fine-tuning moet nog gebeuren. Te veel info willen steken in een beperkte tijd is niet zo verstandig. Ik ben nog aan het zoeken naar evenwicht. Net zoals het zoeken naar evenwicht tussen vakantiedagen en werkdagen. Mijn ega heeft gelijk dat ze zegt of ik wel voldoende vakantiedagen neem. Maar die sturm und drang blijft binnenin razen, het onrustige overleggen en plannen, het drukke van de agenda. Zeg maar volproppen, zou mijn verstandige ega zeggen. Ik moet iets meer luisteren naar haar wijze raad. Ze ziet me supergraag en waarom zou deze meester het dan beter willen weten? Zoeken naar dat evenwicht, zelfs in de vakantie is de boodschap. Allez vooruit, ik lik nog eens aan mijn zomerijsje, nip van mijn gin-tonic en besef het weer: Je leeft maar één keer, dus geniet er met volle teugen van.
Voila, zeg dat de meester het gezegd heeft.
Ook de nieuwe wandeltochten van Dorp op Stap staan geprogrammeerd voor september. En zo duik ik opnieuw de geschiedenis in van mijn stadsdorpen. Al moet ik zeggen dat Beverst niet zo erg moeilijk kan zijn. Mijn beide grootouders hebben er gewoond met hun kinderen. Laat daar mijn moeder bij zijn, die er groot geworden is. Ik moet ze nog een keertje aan de tafel krijgen om herinneringen op te halen uit haar kindertijd. Ik weet er het één en ander van, maar de fine-tuning moet nog gebeuren. Te veel info willen steken in een beperkte tijd is niet zo verstandig. Ik ben nog aan het zoeken naar evenwicht. Net zoals het zoeken naar evenwicht tussen vakantiedagen en werkdagen. Mijn ega heeft gelijk dat ze zegt of ik wel voldoende vakantiedagen neem. Maar die sturm und drang blijft binnenin razen, het onrustige overleggen en plannen, het drukke van de agenda. Zeg maar volproppen, zou mijn verstandige ega zeggen. Ik moet iets meer luisteren naar haar wijze raad. Ze ziet me supergraag en waarom zou deze meester het dan beter willen weten? Zoeken naar dat evenwicht, zelfs in de vakantie is de boodschap. Allez vooruit, ik lik nog eens aan mijn zomerijsje, nip van mijn gin-tonic en besef het weer: Je leeft maar één keer, dus geniet er met volle teugen van.
Voila, zeg dat de meester het gezegd heeft.
RSS Feed
