Zo af en toe surf ik eens op het internet, meer bepaald op veilingsites. Op een digitale manier waan je je in één of ander veilinghuis, waar een waaier aan kunstvoorwerpen wordt aangeboden. Het is niet dat ik zo Sothebys in Londen binnen kuier, dat kan mijn portefeuille niet echt aan. Maar op andere, iets minder exuberante veilingen kan je nog het één en ander vinden. Het interessantste vind ik wel de moderne kunstenaars en hun werk. Het boeit me om te weten waarom nu net de ene kunstenaar als zodanig beschouwd wordt en waarom de andere dan weer niet. Wie bepaalt dat nu eigenlijk? Is er ergens een groepje critici en kenners die bepalen wie door de beugel kan en wie niet? Wie zijn dat eigenlijk? Ik herinner me een uitzending van Jan Hoet, de kunstpaus van de Lage Landen. Zijn stempel was toen zeer prominent aanwezig in de kunstwereld. Wat hij beschouwde als goud, werd ook goud. Natuurlijk heb je beste stuurlui die aan wal staan en wijzen met kritische vingers naar al dat geklieder en gekladder, zoals zij het menen te zien. ‘Dat kan ik ook,’ is hun meest voorkomende opmerking. Misschien wel, hoor je dan als weerwoord, maar jij hebt het niet bedacht. Dat is ook weer waar. Met welke ogen keek Jan Hoet dan? Zo kreeg hij ooit een hele reeks moderne kunstwerken op een rijtje naast elkaar voorgeschoteld. Het enige wat hij moest doen, was de nepwerken onderscheiden van de echte kunstenaars. Hij racete voorbij en met een eenvoudige hoofdknik haalde hij alle echte kunstwerken eruit. Was het zijn ervaring? Zijn haast encyclopedische kennis van de moderne kunststromingen en kunstenaars? Bij verschillende werken gaf hij immers de naam van de kunstenaar. Bij een nepwerk noemde hij de naam van zijn vijfjarige buurjongen, tot groot jolijt van de presentator. Kennis en klasse met humor dus.
Ik surfte verder op het internet en zag een modern werk uit de kunststroming Fluxus. Met enkele muisklikken weet je na een paar seconden waar deze vorm ontstaan is, wie de bekendste kunstenaars waren, in welke musea je de werken kan bewonderen én met wat geluk: hoeveel hun werk waard is. Dat wil zeggen, hoeveel een koper ervoor betaald heeft. Als je de optelsom zou maken van het gebruikte materiaal, dan ligt dit ver, ver onder de geschatte waarde. Maar dat is natuurlijk ook zo met het werk van, ik zeg maar, De Nachtwacht van Rembrandt van Rijn. Zijn tubes olieverf, schildersdoek, houten latjes om alles bij elkaar te houden en het uurloon staan in schril contrast met de waarde van het doek. Die werd door een bijzondere Rekenkamer geschat op een ruime 500 miljoen euro. Daar kan je al heel wat tubjes verf voor aanschaffen voor de rest van je leven en die van je nakomelingen.
Maar waar gaat het dan juist over bij houden van kunst? De twee uitersten zijn volgens mij aan de ene kant de waarde, puur als een belegging en aan de andere kant het willen hebben van het werk, omdat jij het mooi vindt, om welke reden dan ook. En alle tussenvormen er middenin. Ik voel bij het surfen en de neiging om te willen kopen, mezelf heen en weer schipperen tussen de twee uitersten in. Wil ik dit bedrag uitgeven? Ga ik het later voor hetzelfde geld kunnen verkopen en liefst nog veel meer? Zie ik het werk graag en wil ik het plekje geven in mijn huis om van te genieten, of is het toch maar kastvulsel? Wat is dit een wonderlijke wereld, vind ik. Ik ontdek er veel meer dan kunstwerk, maar ook een spiegel die confronteert met wat ik belangrijk vind. Behoorlijk boeiend en een aanrader, al zeg ik het zelf.
Voila, zeg dat de meester het gezegd heeft.
Ik surfte verder op het internet en zag een modern werk uit de kunststroming Fluxus. Met enkele muisklikken weet je na een paar seconden waar deze vorm ontstaan is, wie de bekendste kunstenaars waren, in welke musea je de werken kan bewonderen én met wat geluk: hoeveel hun werk waard is. Dat wil zeggen, hoeveel een koper ervoor betaald heeft. Als je de optelsom zou maken van het gebruikte materiaal, dan ligt dit ver, ver onder de geschatte waarde. Maar dat is natuurlijk ook zo met het werk van, ik zeg maar, De Nachtwacht van Rembrandt van Rijn. Zijn tubes olieverf, schildersdoek, houten latjes om alles bij elkaar te houden en het uurloon staan in schril contrast met de waarde van het doek. Die werd door een bijzondere Rekenkamer geschat op een ruime 500 miljoen euro. Daar kan je al heel wat tubjes verf voor aanschaffen voor de rest van je leven en die van je nakomelingen.
Maar waar gaat het dan juist over bij houden van kunst? De twee uitersten zijn volgens mij aan de ene kant de waarde, puur als een belegging en aan de andere kant het willen hebben van het werk, omdat jij het mooi vindt, om welke reden dan ook. En alle tussenvormen er middenin. Ik voel bij het surfen en de neiging om te willen kopen, mezelf heen en weer schipperen tussen de twee uitersten in. Wil ik dit bedrag uitgeven? Ga ik het later voor hetzelfde geld kunnen verkopen en liefst nog veel meer? Zie ik het werk graag en wil ik het plekje geven in mijn huis om van te genieten, of is het toch maar kastvulsel? Wat is dit een wonderlijke wereld, vind ik. Ik ontdek er veel meer dan kunstwerk, maar ook een spiegel die confronteert met wat ik belangrijk vind. Behoorlijk boeiend en een aanrader, al zeg ik het zelf.
Voila, zeg dat de meester het gezegd heeft.
RSS Feed
