13 december 2023

Heeft u dat ook wel eens, beste luisteraar, dat er op een bepaald moment het gevoel opduikt van: ‘Het lijkt of er iets gaat gebeuren, maar ik weet nog niet wat?’ Ik begrijp het, het is nog een beetje cryptisch, maar ik zal het verklaren. Je hoort de laatste dagen wel eens in je vriendenkring of je leest het in de media, dat er ingebroken wordt, dat mensen worden lastiggevallen voor een paar euro, dat oudere mensen wel eens het slachtoffer worden van vervelende passanten, die het niet goed zo goed voor hebben met de mensheid. Het zijn van die boodschappen die je niet in de koude kleren gaan zitten. Ze kleven ergens achteraan in het geheugen en maken je toch op de één of andere manier alert. Het gebeurde mij afgelopen week, toen er in de straat zo’n vreemde snuiter rondliep. Hij was erg zenuwachtig, keek voortdurend rond, alsof hij iemand verwachtte. Hij wandelde de straat in, bleef plots staan, wandelde weer verder. Een ouder koppel wandelde voorbij en daar ging hij dan heel dicht achter wandelen. Dit gedrag was niet echt normaal, leek me zo. Mijn hond had al een keertje stevig naar hem geblaft, toen hij om een sigaret vroeg. O jawel, heel erg beleefd was zijn vraag, maar mijn hondje had blijkbaar al adrenaline geroken bij hem, die onthulde dat hij niet veel goeds van plan was. Op z’n rug hing een sporttas, degelijk merk. Hij vertelde een verhaaltje dat hij met de trein onderweg was van Antwerpen, richting Leuven. Dat hij zijn portefeuille was kwijtgeraakt, ook zijn sigaretten had laten liggen op diezelfde trein. Het klonk nogal onsamenhangend, verward en zijn blik heen en weer verraden toch wat zenuwachtigheid. Hoe verzeilt iemand van Antwerpen richting Leuven hier in Bilzen. Mijn voelsprieten gingen ook de lucht in. Tijdens de wandeling zag ik heb op een afstandje. Hij belde aan bij de buren. Niemand thuis, hij wandelde naar het volgende huis. Daar maakte hij een plas in de haag. Ik snap dat de nood hoog kan zijn, maar bij de voordeur even je vloeibare resten achterlaten, dat hoort niet. Hij stapte weer verder de straat in en verdween even. Toen zag ik hem aanbellen bij de buurvrouw. Hij gesticuleerde uitbundig en ik zag hem binnengaan. Dat was het moment dat mijn hart even oversloeg. Niet dat er een rampscenario opdoemde, maar ik ging zo snel mogelijk naar buiten, het lage muurtje over, tot bij de voordeur van de buurvrouw. Gelukkig had ze haar deur open laten staan en keek toch wel opgelucht naar mij dat ik alles had gezien. ‘Hij moest naar het toilet,’ zei mijn buurvrouw bezorgd. Ik sprak net wat harder dan gewoonlijk, om duidelijk te maken dat ik aan de voordeur stond. ‘Dat kan natuurlijk gebeuren,’ was mijn antwoord. We babbelden nog even verder en een paar minuten later kwam hij naar buiten. Hij snoot zijn neus, wreef door zijn haar. Toen hij mij zag staan, excuseerde hij zich snel bij de buurvrouw en wandelde in pittige tred weer richting station. Mijn buurvrouw haalde opgelucht adem. ‘Dat ga ik toch niet meer doen,’ was het eerste wat ze zei. ‘Ik snap wel dat iemand hoogdringend eens moet,’ knikte ze vlug. ‘Maar dat hij dat dan maar in een café gaat vragen.’ ‘Dat lijkt me ook het beste,’ antwoordde ik. En mijn antwoord ging over haar twee opmerkingen. Misschien was het niet nodig geweest, misschien was het dat net wel. Ik laat het in het midden. Maar zo af en toe je voorgevoel volgen, kan geen kwaad. En dat vond mijn buurvrouw ook.
Voila, zeg dat de meester het gezegd heeft.