12 juni 2024

Was u ook blij, beste luisteraar, dat de digitale rust is weergekeerd na de noodzakelijke verkiezingen? De stortvloed van voor- en tegenstanders drukte behoorlijk op mij. Het geduw en getrek om stemmen binnen te halen deed het af en toe duizelen. Op dit moment heb ik geen idee van de uitslag van de stemming. Maar ik ben echt nieuwsgierig hoe de mensen hebben gekozen. Wie mag er aan de onderhandelingstafel zitten, wie niet? Wat gaat er beslist worden, wat net niet? Gaat er eindelijk iets fundamenteels veranderen of blijft het bij het oude en is dit dan weer de basis voor de volgende stemming om met grote gebaren en polemiek te beweren dat er wéér niets is veranderd? Voor de ene is het een politiek spel, een ander ergert zich blauw of een ander kleurtje aan het krakeel van onze bestuurders. Maar ik blijf erbij dat er thema’s smeken om een dik touw waar er met z’n allen aan getrokken dient te worden. Dat kan niet anders. Meningen mogen verschillen, maar mogen ze ook naast elkaar liggen en een recht van bestaan vinden? Ik vind van wel, maar daar ligt dan ook de knoop gebonden. Behoorlijk Gordiaans, lijkt me. Je weet wel, de knoop uit de oudheid die het juk met de disselboom van een eeuwenoude strijdwagen met elkaar verbond. Niet te ontwarren, volgens de legende. Maar wie het wel lukte, zal meester worden over heel Azië. Dat beweerde althans het orakel. Maar orakelen heb ik de laatste weken meermaals voorbij zien komen. Ik ben dus benieuwd.
Ondertussen is de laatste schoolmaand al even bezig en lonkt aan de horizon de vakantieperiode. Maar zover zijn we nog niet. Traditioneel zit de agenda proppensvol om het afgelopen jaar goed af te ronden. De nodige rapporteringen met al dan niet doorverwijzen. De vergaderrondes met al dan niet zinnige inhoud. Opruim- en sorteerplannen om stofvrij aan een nieuw schooljaar te kunnen starten. Er moet dus nog het één en ander worden verwezenlijkt. Ik moet daar steeds aan wennen. Ik hou van routine en niet al te veel verandering. Dat laat het geheel draaien en brengt rust en structuur. Je voelt het ook aan de kinderen. Ik merk nu meer onrust, meer zenuwachtigheid, meer heen en weer gewiebel. Ze vragen meer over wat gaat komen. Wie zal hun juf of meester worden? Kom jij nog in onze klas, meester? Welke juf gaat weg? Komt er iemand nieuw? Ik moet het antwoord nu nog vaak schuldig blijven en daar ligt zo’n ander knoopje gebonden. Dat knoopje dat rond je maag knelt en vervelend kan doen, weet je wel. Het is wachten op zekerheid van hoe het zal gaan lopen en daar hebben we met z’n allen in meer of mindere mate wat last van, niet?
Als dan mijnheer Relativeer om de hoek komt kijken, weet ik het weer: geduld is een schone zaak en wordt uiteindelijk wel beloond. Al zit er in deze oude meester toch nog de nodige portie ‘sturm und drang’. Dat is nodig voor de creatieve energie. Ik geloof niet dat een kunstenaar ooit op rust gesteld wordt, toch?
Voila, zeg dat de meester het gezegd heeft.