12 januari 2022

De kaap van tachtig jaren halen is een mijlpaal in het leven van iemand. Geen uitzondering, want tegenwoordig halen heel wat mensen deze leeftijd, maar om het samen met je kinderen te kunnen vieren, dat is de laatste tijd wel een ander paar mouwen. Zo is mijn moeke onlangs 80 jaar geworden. Het feestje met haar eigen broers en zussen kon ze niet laten doorgaan. Te gevaarlijk met dat verdomde virus. Maar een etentje met haar eigen kinderen is gelukkig wel mogen doorgaan. We wonen niet allemaal hier in de streek, maar afstand kan je in ons landje snel overbruggen. Het zijn geen Australische toestanden waar je twee uur moet rijden om een grootwarenhuis tegen te komen. In ons eigenste Bilzen rij je vijf minuten en je komt er maar liefst 6 tegen. Dat is misschien ook van het goede te veel. Maar dat geheel terzijde. We hadden gereserveerd op de markt in onze stad, de tafels stonden gedekt en iedereen was er. Er was een broer die ik al bijna twee jaar niet meer had gezien. Wel op sociale media, dat is dat een beetje een troost dat dit fenomeen ook brengen kan. Maar samen tafelen is zoveel meer, dan via je schermpje met elkaar communiceren. Het werd een blij weerzien met vrolijke heen en weer gesprekken, met ernstige momenten tussenin, met uitkijken naar de toekomst, terug kijken naar het verleden, de huidige toestand weer even toelichten. Na het restaurantbezoek kwam iedereen thuis nog even iets drinken. De traditionele fles cognac kwam op tafel. Dat hebben we van ons vader, die deze drank bestempelde als zuidelijke godendrank. Zijn verjaardag kon je hebt best bedenken met een fles van dit gouden goedje. Daar genoot hij met volle teugen van, letterlijk gesproken maar met mate, ook in de dubbele betekenis van het woord. Bij ons cognacmoment komen vooral verhalen van vroeger naar boven. Ik heb het ouderlijk huis van mijn moeke overgenomen en deze plek is nostalgisch gezien toch de verzameling van honderden van deze verhalen. Als kind speelden we hier in de tuin, in de buurt, brachten we vriendjes en vriendinnetjes mee, die allen mochten mee eten aan de lange tafel. Het verschil is wel dat er nu geen klink meer aan de voordeur zit, want die ging vroeger op alle momenten naar beneden als het veelvuldig bezoek zich aankondigde. Nu is er een lange metalen staaf, maar evengoed is bezoek hier welkom, al moeten ze even wachten tot wij de deur aan de binnenkant opentrekken. Legendarische concerten worden besproken, mijn ene broer woont vlakbij Werchter, zodat zijn lijst toch wel het langst is van ons allemaal. Al wordt mijn ene concert in Vorst Nationaal naar Bob Marley toch wel bij de top gerekend. Mijn zus heeft dan weer Prince gezien en daar zijn de anderen dan positief jaloers op. Ook een prachtige uitvoering van de Matheus-passion komt op tafel, een indrukkende opera van Wagner of een totaalspectal van Earth wind and Fire. Zo heeft elk van ons een periode van concert-en cultuuraanbod om over te vertellen. Maar vooral de samen-uitjes blijven ons bij. De tentoonstelling in de glasfabriek van Val Saint Lambert of de uitzonderlijke schilderijententoonstelling van Frida Kalo. Daar genieten we nog allemaal van. En jawel, we hebben afgesproken dat onze volgende bijeenkomst echt niet meer zo lang mag duren. Al is het maar met z’n allen gaan wandelen in het Musterbos of zo.
Voila, zeg dat de meester het gezegd heeft.