We hebben net de sint uitgewuifd, terug richting Spanje, vermoed ik. Al hoorde ik één van de grotere kinderen zeggen dat zo’n stoomboot toch niet echt milieuvriendelijk was. ‘Al die rook en steenkool,’ was de opmerking van mijn alerte en milieubewuste leerling. Ik vroeg wat haar alternatief zou zijn. ‘Een elektrische stoomboot, natuurlijk,’ was haar antwoord. Deze twee uitersten combineren leek me wel een toffe uitdaging. Al vermoed ik dat Sint en Piet dat samen uitstekend kunnen verwezenlijken, niet? Van uitersten gesproken. Ik ben benieuwd of er zonnepanelen te merken gaan zijn op hun boot het komende jaar. Nee, dan heeft de kerstman toch een beter alternatief met zijn rendieren. Wat hooi, stro en misschien bijzondere brokjes en die dieren zweven en rennen doorheen het frisse luchtruim alsof het hun dagdagelijkse bezigheid is. Misschien moeten die twee eens samen overleggen: sint en kerstman. Wie weet komt er wel één of ander luchtschip tevoorschijn waar beiden van gebruik kunnen maken. Hoe heet het ook weer: deelvervoer. Alleen de inkleding moet natuurlijk aanpasbaar zijn. Wimpels voor de sint, slingers voor de kerstman. Als ze maar allebei hun zeilen bijzetten voor de kinderen, dan komt het helemaal in orde.
Ik zag onlangs een filmpje voorbijkomen, waar al dan niet toevallig een sint én kerstman een bezoek gingen brengen aan eenzelfde kinderkoor. Er werd volgens mij voor de pauze heerlijk gezongen over ‘zie ginds komt de stoomboot’ en ‘strooi wat lekkers’. Na de pauze rinkelden dan weer de sleebellen voor Rudolf en ‘o dennenboom’ met haar groene takken, wonderschoon naast de kerststal. Of die twee ook daadwerkelijk elkaar tijdens de pauze in de coulissen zijn tegengekomen, blijft voor mij nog steeds een raadsel. De kinderen vonden het geen probleem. In de zowel gevulde schoen als in de kerstsok zat het vol met chocolade, marsepein, peperkoek en speculaas. Met als rode draad de suiker. Vandaar het uitbundige zingen en kwelen van de frêle koorstemmetjes.
In deze tussenperiode zijn onze leerlingen drukdoende met hun toetsen, met de rapporten, de knutselwerkjes en de nieuwjaarsbrieven. Ik heb een vermoeden dat dit laatste weer in de lift zit. Weet je nog, die brieven die je in je lagere school moest schrijven voor je ouders, grootouders en voor je meter en peter. Dat waren maar liefst vijf brieven die nauwkeurig en secuur neergepend moesten worden. Jawel, wij
schreven nog met een inktpen. Wat heb ik dat ding vaak verwenst, zeker als ik net dat tikkeltje te hard duwde en één of andere vlek tevoorschijn spatte op mijn blad. Gelukkig had ik een creatieve mama die eerst mijn tranen wegveegde en daarna van die vlek op wonderbaarlijke wijze een kerstbol tevoorschijn toverde. Mijn moeke kon dat. Ik moet wel zeggen dat sommige van mijn nieuwjaarsbrieven op deze manier eerder op een goed gevulde kerstboom leken met de tekst van mijn brief als slinger er tussenin. Maar daar lag niemand van mijn toehoorders wakker van, in tegendeel. De nieuwjaarscentjes bleven gul uitgedeeld. Schone traditie, toch?
Voila, zeg dat de meester het gezegd heeft.
Ik zag onlangs een filmpje voorbijkomen, waar al dan niet toevallig een sint én kerstman een bezoek gingen brengen aan eenzelfde kinderkoor. Er werd volgens mij voor de pauze heerlijk gezongen over ‘zie ginds komt de stoomboot’ en ‘strooi wat lekkers’. Na de pauze rinkelden dan weer de sleebellen voor Rudolf en ‘o dennenboom’ met haar groene takken, wonderschoon naast de kerststal. Of die twee ook daadwerkelijk elkaar tijdens de pauze in de coulissen zijn tegengekomen, blijft voor mij nog steeds een raadsel. De kinderen vonden het geen probleem. In de zowel gevulde schoen als in de kerstsok zat het vol met chocolade, marsepein, peperkoek en speculaas. Met als rode draad de suiker. Vandaar het uitbundige zingen en kwelen van de frêle koorstemmetjes.
In deze tussenperiode zijn onze leerlingen drukdoende met hun toetsen, met de rapporten, de knutselwerkjes en de nieuwjaarsbrieven. Ik heb een vermoeden dat dit laatste weer in de lift zit. Weet je nog, die brieven die je in je lagere school moest schrijven voor je ouders, grootouders en voor je meter en peter. Dat waren maar liefst vijf brieven die nauwkeurig en secuur neergepend moesten worden. Jawel, wij
schreven nog met een inktpen. Wat heb ik dat ding vaak verwenst, zeker als ik net dat tikkeltje te hard duwde en één of andere vlek tevoorschijn spatte op mijn blad. Gelukkig had ik een creatieve mama die eerst mijn tranen wegveegde en daarna van die vlek op wonderbaarlijke wijze een kerstbol tevoorschijn toverde. Mijn moeke kon dat. Ik moet wel zeggen dat sommige van mijn nieuwjaarsbrieven op deze manier eerder op een goed gevulde kerstboom leken met de tekst van mijn brief als slinger er tussenin. Maar daar lag niemand van mijn toehoorders wakker van, in tegendeel. De nieuwjaarscentjes bleven gul uitgedeeld. Schone traditie, toch?
Voila, zeg dat de meester het gezegd heeft.
RSS Feed
