11 augustus 2021

​Ik kook wel eens een keertje thuis, voor mijn ega en mezelf. We zijn maar met z’n tweeën, maar elke dag is dan het moment om samen te overleggen. Ontbijten doen we natuurlijk ook. Maar tijdens de ochtend is overleggen nog niet echt aangewezen. We zijn allebei nog in rusttoestand en daarmee in de-rustig-wakker-word-fase. Meestal sta ik als eerste op. Mijn ega valt meestal wat later in slaap en zo spenderen we beiden ongeveer evenveel tijd in het land van Morpheus. De ochtend is lekker rustig, terwijl mijn hond eerst wat rond mij dartelt. Dan zoekt hij zijn mandje op, draait zich rond zijn knuffels en dommelt nog wat in. Een hondenleven, knik ik. Ik denk al even aan het middagmaal, omdat er uit de diepvriezer gehaald moet worden. Meestal is dat het vlees, groenten hebben we allebei het liefst vers en gezond. De aardappeltjes worden geschild in de namiddag, omdat we het liefst ’s avonds warm eten. Dat klinkt een beetje vreemd, ’s avonds middag eten. Je eet toch geen avond tijdens de middag. Maar dat heeft natuurlijk een beetje te maken met het benoemen van je diner: middag eten staat synoniem voor warm eten. Ten minste, hier in huis werd dat zo benoemd. Als kind at je een warme maaltijd en dat werd middag genoemd. Daar mag ook wel eens een koud gerechtje bij geserveerd worden. Koude appelmoes of een frisse halve perzik. Dat is om het moeilijk te maken, denk ik. Sla wordt meestal wel koud geserveerd, al durft men op restaurant wel eens een lauw slaatje opdienen. Dat lauw moet dan de brug zijn tussen koud en warm, veronderstel ik. In ieder geval, ik kook wel eens keertje warm. Ik vermoed dat ik de eerste pottenroerselen van thuis uit heb meegekregen. Mijn moeke kookte ‘kinderkost’ zoals ze dat zelf benoemde. We waren thuis met zeven kinderen en dan moet je geen liflafjes op tafel serveren, vond mijn moeke. Heerlijke en eerlijke maaltijden kregen we hier in huis. Rode kool met een stukje worst, een omelet of frietjes met stoofvlees. Of kotelet, maar wij zeiden kortelet. Mijn vader zei dan steevast: ‘Geef mij maar langelet.’ Verbaasd keek de jongste naar papa, naar zijn bord en weer omhoog. ‘Ik heb geen langelet,’ mompelde hij met een pruillipje. Hilariteit alom natuurlijk. ‘Het is kotelet,’ probeerde mijn slimme zus. Weer keek mijn broertje naar zijn bord met hetzelfde trillende lipje. ‘Ik heb écht een korte let.’ Opnieuw een tafel vol plezier. Dat mocht hier aan de lange keukentafel, waar steeds plek was voor iedereen. Ook voor een toevallige passant met honger, een klasgenootje dat bleef spelen, een buurjongen die moekes keuken veel lekkerder vond dan bij hem thuis. Dat wist iedereen wel, maar niemand die het zei. Je schoof gewoon een stoel bij, sneed een stukje van je kotelet en legde het op zijn bord.
Het feit dat die kinderkost van mijn moeder echt geapprecieerd werd, bleek wel, toen zij kookmoeder was op een zomerkamp. Van heel Vlaanderen kwamen er kinderen naar het kamp. Af en toe was er een kookhulpmoeder van Oost of West-Vlaanderen. Die probeerde dan om spaghetti met bruine suiker te serveren aan de kampbende. Maar ik verzeker je, de meerderheid vond die combinatie écht niet binnen te krijgen. Maar de boerenkool met frikadellen van mijn kookmoeke kregen net geen staande ovatie. Af en toe tover ik iets gelijkaardigs op tafel. Ik hoef geen applaus van mijn ega, maar de smile aan de overkant van onze tafel spreekt boekdelen.
Voila, zeg dat de meester het gezegd heeft.