Daar komen de schoolfeesten en schoolreizen weer aan. De maand mei en juni zijn bij uitstek de uitverkoren afrondmaanden van een schooljaar met deze geplande activiteiten. Dit jaar gaat onze schoolreis eventjes de taalgrens over, kwestie van de theorie Frans om te zetten in de praktijk en dit in een toffe uitstap naar een dierenpark, met safari-trein, roofvogelshow en nog meer dierenplezier. Ik ben benieuwd wat mijn vijfdeklassers ervan gaan vinden. Het is natuurlijk geen pretpark, maar ik twijfel wel eens of alle kinderen dat wel zo tof vinden. Kabaal, druk, aanschuiven, na de rit zich wat misselijk voelen, omdat de frietjes met mayonaise en vleesboulet van daarnet lekker heen en weer geklotst zijn door de dolle rit in één of andere kunstmatige tornado. Voor die kinderen lijkt het me dan wel tof om op eigen tempo en rustig aan te genieten van een wandeling tussen fauna en flora. Dan verteert zo’n middagmaal heel wat beter. Zeker als je van thuis boterhammen hebt meegekregen met roerei tussen. Een beetje lauwig en vochtig van in je rugzak, een beetje plat geplet in diezelfde rugzak. Daar is een ijzersterke maag voor nodig, zeker op schoolreis.
Het schoolfeest daarentegen is net achter de rug. Wat was het weer toch wispelturig en wisselvallig, zelfs op een zondag in mei. De gsm’s werden bovengehaald met de laatste weersberichten op één of andere app. Op de ene site maakten ze je blij met een regenloze middag, op de andere app bleek dan weer 70 % kans op buien en op een andere infobron kon het alle kanten op gaan. Tja, wat moest je nu geloven? Het podium moest immers opgesteld worden, op tijd, met de nodige versiering en inkleding ervan. De stoelen moesten versleept worden van de eetzaal tot voor dat podium. Spelletjes voor de Vlaamse kermis moesten een plekje krijgen. U snapt het plaatje wel: een heel gedoe dat weersafhankelijk blijkt te zijn. De knoop werd doorgehakt: het zou een buitenoptreden worden. Die middag verschenen de eerste regenwolken boven het schoolplein en jawel, precies na de generale repetitie begon het te druppelen. Niet zo veel, maar voldoende om het publiek naar binnen te jagen. Vingers kruisen, schietgebedje naar boven en… wonder boven wonder, het bleef heerlijk droog met een mooie apotheose van de eerste warme lentezon boven het podium en het ruime publiek. Ze genoten er ten volle van, dat kon je zo merken. Maar vooral de blije gezichtjes van groot en klein op dat podium was het feest meer dan waard. Beetje zenuwachtig bij aanvang, maar een uitbundige ontlading bij het afgaan van het podium. Gelukt! Hoera! Al mag je er zeker van zijn: elke ouder of grootouder is trots als hun kind of kleinkind staat te schitteren. En de meester blinkt mee, natuurlijk.
Voila, zeg dat de meester het gezegd heeft.
Het schoolfeest daarentegen is net achter de rug. Wat was het weer toch wispelturig en wisselvallig, zelfs op een zondag in mei. De gsm’s werden bovengehaald met de laatste weersberichten op één of andere app. Op de ene site maakten ze je blij met een regenloze middag, op de andere app bleek dan weer 70 % kans op buien en op een andere infobron kon het alle kanten op gaan. Tja, wat moest je nu geloven? Het podium moest immers opgesteld worden, op tijd, met de nodige versiering en inkleding ervan. De stoelen moesten versleept worden van de eetzaal tot voor dat podium. Spelletjes voor de Vlaamse kermis moesten een plekje krijgen. U snapt het plaatje wel: een heel gedoe dat weersafhankelijk blijkt te zijn. De knoop werd doorgehakt: het zou een buitenoptreden worden. Die middag verschenen de eerste regenwolken boven het schoolplein en jawel, precies na de generale repetitie begon het te druppelen. Niet zo veel, maar voldoende om het publiek naar binnen te jagen. Vingers kruisen, schietgebedje naar boven en… wonder boven wonder, het bleef heerlijk droog met een mooie apotheose van de eerste warme lentezon boven het podium en het ruime publiek. Ze genoten er ten volle van, dat kon je zo merken. Maar vooral de blije gezichtjes van groot en klein op dat podium was het feest meer dan waard. Beetje zenuwachtig bij aanvang, maar een uitbundige ontlading bij het afgaan van het podium. Gelukt! Hoera! Al mag je er zeker van zijn: elke ouder of grootouder is trots als hun kind of kleinkind staat te schitteren. En de meester blinkt mee, natuurlijk.
Voila, zeg dat de meester het gezegd heeft.
RSS Feed
