10 juli 2024

Als er zo opeens een zee van tijd vrij komt, de structuur helemaal omgegooid mag worden en het opstaan in een zalig zacht tempo mag gebeuren, dan weet je het wel: het is vakantie. Echt vakantie. Mijn vrouw Ingrid en ik genieten zalig samen van deze tijd, van elkaar en van het invullen van dingen, waar je doorheen het jaar zo weinig tijd voor hebt. Of misschien is het wel eerder: tijd voor maakt. Want daar gaat het vaak om. Je moet tijd vrijmaken voor dingen die je samen beleven kan. Wandeling in het bos? Samen. Bezoeken van Bokrijk en haar rijke verleden? Samen. Op zoek naar een leuke soldenaankoop? Samen. En jawel, zo wandelden we dus hand in hand naar buiten bij de schoenwinkel, net over de grens in Maastricht. In de andere hand elk een draagtas met zomerschoenen. Onderweg namen we ons voor om de schoenenkast een pittige opruimbeurt te geven. Weg met de oude rommel, weg met het te veel, weg met de ballast. Nieuwe schoenen, nieuwe jurk, nieuwe pyjama, nieuwe periode. Wat een heerlijk gevoel was dat opeens. Met diezelfde zee van tijd, wandelden we even later een verlichtingswinkel binnen. De woonkamer vroeg om nieuw licht en wat aanpassing. Het heerlijke kuieren tussen al de armaturen en ornamenten die elk op zich een lichtje wilden werpen in een nieuw interieur, had iets filosofisch. Het gaf de zware afgelopen dagen echt wel ‘verlichting’, bedacht ik even. De lichtontwerper die bedenkt hoe hij of zij met het ontwerp een bepaalde sfeer wil oproepen. Van strak design tot vrolijk en speels, van hard wit licht tot ‘bepaal je kleurtje zelf’. Het hing en stond er allemaal in de winkel. Maar in die overvloed dan je gading vinden, is niet zo evident. Mijn ega is daar meesterlijk in. Ze doorziet en gaat recht op haar doel af. Ze wijst en kijkt me aan. ‘Volgens mij gaat dit precies passen in ons interieur,’ overtuigt ze me. Ik hoef niet te twijfelen. Haar artistieke inzicht heeft ons nog nooit in de steek gelaten. Ze maakt met al die kennis en vaardigheid van een huis een thuis. En daar woon ik dus in. Ik kijk naar de lamp die ze aanwijst: een moderne lampconstructie, strak en speels tegelijkertijd. Er zit een functie op dat het licht dimbaar maakt, de mogelijkheid biedt tot lezen of gezellig warm licht laat verspreiden. ‘Ik zou het wel in de brede richting hangen,’ gaat ze verder. Met haar handen omlijnt ze de kleine organische tafeltjes die eronder zullen staan. ‘Zo wordt het één geheel,’ besluit ze. Ik bewonder mijn eigenste binnenhuisarchitecte als ik haar zo zie vertellen. Vlot, vaardig en discreet. Ik besef het weer helemaal: ze is ook mijn eigenste binnenhuisarchitecte, die precies weet hoe ik er vanbinnen uitzie. En met dezelfde vlotte, vaardige en discrete aanpassingen, maakt ze mij die persoon, die ik mag en wil zijn. Wat wil een oude meester nog meer?
Voila, zeg dat de meester het gezegd heeft.