De zee heeft iets therapeutisch, vind ik. Maar niet alleen ik vind dat zo. Ook de Romeinen wisten het al. Een rustplek aan de zee verkwikt geest en ziel. In het oude Romeinse rijk hadden ze natuurlijk, ook mede door hun veroveringsdrang, meer dan ruimte zat om zo’n plekje te vinden. Hier aan de Belgische kust loopt dat al wat moeizamer. Al vind ik de bouwdrift nog steeds onstuitbaar langs de kustlijn. We zaten deze keer iets verder dan Oostende, in Mariakerke. Het is zo’n uitloper van de Oostendse bouwdrift van zovele jaren, dat er wel uitbreiding gezocht moet worden. Aan de overzijde van de tramlijn rijzen de reuzenblokken uit de grond, spreekwoordelijk als paddenstoelen uit de zandgrond. In de vroege ochtend bij ons verblijf werd er al gehamerd en getimmerd, beton gestort en stellingen hoger opgebouwd. Het viel me op, dat er bovenaan bij deze blokken, appartementen komen te liggen, die kost wat kost met uitzicht op zee bestempeld gaan worden. Het aantal verdiepingen moet de kustlijn letterlijk overstijgen. Waar in ons blokje tot niveau zeven werd gegaan, bleek het dubbele aan de overkant noodzakelijk te zijn. Er moet en zal overheen gekeken worden over de dijkgebouwen uit de jaren zeventig en tachtig. Die zijn ondertussen ook al veertig, vijftig jaar oud. Maar ons appartementje was net gerenoveerd tot de huidige standaardvorm. Het moet voor mij niet allemaal, maar het mag zeker wel. Vooral ons uitzicht op de dijk en op de zee zelf waren helemaal oké. Het weer was niet echt dat, het bevestigde ook daar aan onze kust, dat de aprilse grillen van oost naar west stevig huishielden. Geen nood, daar zijn regenjassen voor en waterdichte schoenen. Ook andere vakantiegangers dachten hetzelfde en lieten zich niet tegenhouden door een regenbui of westenwindje. Ik vermoed dat ze bijdragen tot de charme van écht uitwaaien aan de kust. De zekerheid van de eb en vloedlijn te zien, blijf ik opmerkelijk mooi vinden. Het kunstwerk dat hier in het zand verankerd stond, mocht mee genieten van pittige golfslag en daarna weer met droge voetjes op het strand. ‘Schuimkoppen van drift’, heeft Dimitri van Toren ooit een keer gezongen in één van zijn poëtische liedjes. Hij moet het ook opgemerkt hebben, ergens bij zijn strandwandelingen en ‘met een wind die zal huilen. Zo hard dat ik zal sidderen van geluk’. Dat bleek een logisch gevolg te zijn in zijn tekst.
En met deze melodie wandelde ik met onze Vondel naar de plaatselijke bakker. Twee croissantjes en twee keizertjes stonden er op het ontbijtmenu. Ik moest onze hond buiten aan een haak in de muur vasthangen. Geen hondjes in de bakkerij. Trouwens, ook geen hondjes in een museum van Brugge, niet in een kerk, zelfs niet als ik hem op de arm hield. Hij is nochtans kunstig aangelegd, onze viervoeter. Niets aan te doen. Dan maar weer terug langs de dijk naar het appartement, nu als volwaardige zeehond. En in die rol kon hij zich prima vinden.
Voila, zeg dat de meester het gezegd heeft.
En met deze melodie wandelde ik met onze Vondel naar de plaatselijke bakker. Twee croissantjes en twee keizertjes stonden er op het ontbijtmenu. Ik moest onze hond buiten aan een haak in de muur vasthangen. Geen hondjes in de bakkerij. Trouwens, ook geen hondjes in een museum van Brugge, niet in een kerk, zelfs niet als ik hem op de arm hield. Hij is nochtans kunstig aangelegd, onze viervoeter. Niets aan te doen. Dan maar weer terug langs de dijk naar het appartement, nu als volwaardige zeehond. En in die rol kon hij zich prima vinden.
Voila, zeg dat de meester het gezegd heeft.
RSS Feed
