Heeft het nog veel zin om iets over de maatregelen te vertellen? Misschien alleen nog dat we er met z’n allen nog maar eens tegenaan moeten gaan. Ik lees mijn mails na wanneer het derde vaccin, booster genoemd, in aantocht is voor het onderwijzend personeel. Eerlijk, ik kijk er wel naar uit. Want ondertussen heb ik het griepvaccin ook al gekregen. Een prikje van niks, maar zo goed als zeker geen griep in mijn lijf. Want dat had ik vorig jaar toch maar eventjes gekregen. Ik verzeker je, ik herinner me niet dat ik me ooit zo slecht heb gevoeld. Tenzij met mijn gesprongen appendix toen ik 18 was. Dat leek er wel wat op. Amai, wat een ellendig, miserabel hoopje student was ik toen. Mijn moeke weet het ook nog heel goed. En als ze er over vertelt, wordt ze er nog een beetje onrustig van. ‘Je was niet wit,’ zegt ze, ‘maar grijs.’ Als ik de weinige foto’s van toen nog een keertje grondig bekijk, heeft ze gelijk. Dan word ik er ook onrustig van. Maar ondertussen is alles opgeklaard, het litteken nog een beetje aanwezig en de kleur veranderd naar lichtjes roze.
Ik heb de afgelopen week mijn kinderen moeten meedelen, dat de reis naar Amsterdam niet mocht doorgaan. Het is geen afstel, maar wel een uitstellen. We proberen de reis te maken in juni. Hopelijk is er dan wel de kans om veilig en wel naar het Anne Frankhuis te gaan, de stadswandeling te maken om dan de dag af te ronden in het Madame Tussauds museum. Omdat het voorleesweek was, heb ik voor mijn klas een stukje dagboek voorgelezen: eentje van Anne en eentje van mezelf. Het is een bijzondere voorleessessie geworden, moet ik zeggen. Toen ik de opname van ons eigenste radiostation liet horen, keken de kinderen mij verwonderd aan. Hoe kon dat nu? De vragen rolden door de klas. ‘Hoe heb je dit opgenomen? Hoe komt dat dan op de radio terecht? Waar kan ik dat horen?’ Toch wel tof om op deze manier onze eigen stadsradio even in de kijker te zetten. Je weet het, je moet jong beginnen en enthousiast maken. Dan pakken ze het mee en ergens komt het weer bovendrijven. Dat heb ik in de paar afgelopen decennia al meerdere keren mogen ondervinden. Vooral als de creativiteit komt bovendrijven, weet ik het weer: Voila, daarom ben ik ook meester geworden.
Laat ik ondertussen ook even Madame Tussauds opgezocht hebben. Want het is toch iets vreemds dat er beelden van was worden gemaakt van beroemde mensen. Waarom doet iemand nu zoiets? Het begon met modellen te maken voor anatomische lessen. Marie Grosholtz, later Marie Tussaud genoemd, maakte voor dokter Curtius haar eerste wassen beeld in Frankrijk. Geen anatomisch onderdeeltje, maar wel Jean-Jacques Rousseau, filosoof en schrijver. Later boetseerde ze de gezichten van de beroemde slachtoffers van de guillotine tijdens de Franse revolutie, je weet wel, van 1789. Een beetje luguber, maar die koppen mochten pronken in het Revolutiemuseum. Later volgde een museum in Londen en Amsterdam. Daar staan dan weer andere beroemdheden, met en zonder voetbal, met en zonder microfoon, met en zonder koninklijk kroontje. Ik weet het wel zeker, ik zal er niet staan, tenzij in bewondering voor de kunstige en vaardige ambacht van het betere boetseerwerk.
Voila, zeg dat de meester het gezegd heeft.
Ik heb de afgelopen week mijn kinderen moeten meedelen, dat de reis naar Amsterdam niet mocht doorgaan. Het is geen afstel, maar wel een uitstellen. We proberen de reis te maken in juni. Hopelijk is er dan wel de kans om veilig en wel naar het Anne Frankhuis te gaan, de stadswandeling te maken om dan de dag af te ronden in het Madame Tussauds museum. Omdat het voorleesweek was, heb ik voor mijn klas een stukje dagboek voorgelezen: eentje van Anne en eentje van mezelf. Het is een bijzondere voorleessessie geworden, moet ik zeggen. Toen ik de opname van ons eigenste radiostation liet horen, keken de kinderen mij verwonderd aan. Hoe kon dat nu? De vragen rolden door de klas. ‘Hoe heb je dit opgenomen? Hoe komt dat dan op de radio terecht? Waar kan ik dat horen?’ Toch wel tof om op deze manier onze eigen stadsradio even in de kijker te zetten. Je weet het, je moet jong beginnen en enthousiast maken. Dan pakken ze het mee en ergens komt het weer bovendrijven. Dat heb ik in de paar afgelopen decennia al meerdere keren mogen ondervinden. Vooral als de creativiteit komt bovendrijven, weet ik het weer: Voila, daarom ben ik ook meester geworden.
Laat ik ondertussen ook even Madame Tussauds opgezocht hebben. Want het is toch iets vreemds dat er beelden van was worden gemaakt van beroemde mensen. Waarom doet iemand nu zoiets? Het begon met modellen te maken voor anatomische lessen. Marie Grosholtz, later Marie Tussaud genoemd, maakte voor dokter Curtius haar eerste wassen beeld in Frankrijk. Geen anatomisch onderdeeltje, maar wel Jean-Jacques Rousseau, filosoof en schrijver. Later boetseerde ze de gezichten van de beroemde slachtoffers van de guillotine tijdens de Franse revolutie, je weet wel, van 1789. Een beetje luguber, maar die koppen mochten pronken in het Revolutiemuseum. Later volgde een museum in Londen en Amsterdam. Daar staan dan weer andere beroemdheden, met en zonder voetbal, met en zonder microfoon, met en zonder koninklijk kroontje. Ik weet het wel zeker, ik zal er niet staan, tenzij in bewondering voor de kunstige en vaardige ambacht van het betere boetseerwerk.
Voila, zeg dat de meester het gezegd heeft.
RSS Feed
