De eerste staking is een feit. Ten minste als je rekening houdt met het aantal, de betoogplaats in Brussel en de ruchtbaarheid die eraan gegeven is. Misschien dat er in één of ander klein bedrijfje het werk ook is neergelegd door ontevreden werknemers. Maar dat heb ik althans nergens gelezen of gehoord. Ik ben wel benieuwd of deze betoging door de duizenden ambtenaren resultaat zal boeken. Je kan je stem laten horen, er wordt acte van genomen door de komende regering. Maar wat gaat het échte gevolg zijn? Toch minder lang werken, toch meer pensioen? Ik heb geen glazen bol en zoals de oud mister Eyskens het zei: ‘Zoiets moet je aan Madame Blanche gaan vragen.’ Hij bedoelde natuurlijk dat hij ook niet kon voorspellen hoe de toekomst eruit zal zien. Dat er werk van gemaakt moet worden, staat als een paal boven water. Hoe, wat, waar en wanneer zijn nog in te vullen vragen. Ik zou niet in de ministerschoenen willen staan. Het ene moment zijn ze véél te ruim, het andere moment te krap, nog op een ander ogenblik zijn ze te waterdoorlatend, de andere keer lijken het wel ondoordringbare lieslaarzen. Nu ik zelf niet meer zo héél erg ver van die pensionering sta, het is te zeggen, nog een paar jaren, maar nu al omcirkeld in een denkbeeldige agenda, springt het wel eens in mijn gedachten heen en weer. Hoe hou ik het vol? Is de aangegeven datum wel de échte datum om naar uit te kijken? Is het over leefbaar met wat we gaan krijgen als pensioen? Wie gaat het betalen? En is het op tijd? Je kent het wel, die vragen. Ik denk niet dat ik er nu al wakker van zal gaan liggen, maar wakker zijnde, komt het wel eens bovendrijven. Zeker met zo’n afgelopen staking, doemen er menige scenario’s op. Ik heb geen idee hoe dit theaterstuk zal eindigen. Als een klucht, een drama, een koningsdrama of als volksvermaak op een houten kar? Wordt zeker nog vervolgd.
Ondertussen heb ik wat kalenders gekregen voor het komende jaar. Heeft u ze ook al ergens ophangen? Heeft u er al het één en ander op ingevuld? Op de welgekende druivelaar is niet veel plaats gelaten. Dat staat al helemaal ingevuld met dag, maand, jaar, in welke week je zit, de volkse naam van de maand, zonsop- en ondergang, idem voor de maan, of die dag een bijzondere dag is: bv. dag van het Gezin of dag van het gezonde gebit of zo. Verder krijg je een reeks heiligen met hun geboortedatum, die je de hemel op aarde beloven bij het branden van
een kaarsje. En uiteraard op de achterzijde vind je een mopje, al dan niet geslaagd, belegen of spitsvondig bedacht. Net die grapjes doen heel wat mensen al verder bladeren naar een volgende datum. Je ziet ze zo dan wat scheef tot haast ondersteboven het volgende mopje lezen, met al dan niet uitbundig lachen.
Ik heb net een fijne kalender gekregen met daarin het geheugen van de Lage Landen in verwerkt. Zo deel ik met jullie, beste luisteraar, dat in 1474 de zanger Johannes Cordier uit Brugge een astronomisch bedrag kreeg om te gaan zingen in Milaan. Een veelvoud van een jaarloon van een gewone ambachtsman. Verder mocht hij optreden in Firenze en in de Sixtijnse kapel. Zeg maar, de middeleeuwse versie van Jay-Z of Elton John. ’t Is van alle tijden dus. Niets nieuws onder de zon.
Voila, zeg dat de meester het gezegd heeft.
Ondertussen heb ik wat kalenders gekregen voor het komende jaar. Heeft u ze ook al ergens ophangen? Heeft u er al het één en ander op ingevuld? Op de welgekende druivelaar is niet veel plaats gelaten. Dat staat al helemaal ingevuld met dag, maand, jaar, in welke week je zit, de volkse naam van de maand, zonsop- en ondergang, idem voor de maan, of die dag een bijzondere dag is: bv. dag van het Gezin of dag van het gezonde gebit of zo. Verder krijg je een reeks heiligen met hun geboortedatum, die je de hemel op aarde beloven bij het branden van
een kaarsje. En uiteraard op de achterzijde vind je een mopje, al dan niet geslaagd, belegen of spitsvondig bedacht. Net die grapjes doen heel wat mensen al verder bladeren naar een volgende datum. Je ziet ze zo dan wat scheef tot haast ondersteboven het volgende mopje lezen, met al dan niet uitbundig lachen.
Ik heb net een fijne kalender gekregen met daarin het geheugen van de Lage Landen in verwerkt. Zo deel ik met jullie, beste luisteraar, dat in 1474 de zanger Johannes Cordier uit Brugge een astronomisch bedrag kreeg om te gaan zingen in Milaan. Een veelvoud van een jaarloon van een gewone ambachtsman. Verder mocht hij optreden in Firenze en in de Sixtijnse kapel. Zeg maar, de middeleeuwse versie van Jay-Z of Elton John. ’t Is van alle tijden dus. Niets nieuws onder de zon.
Voila, zeg dat de meester het gezegd heeft.
RSS Feed
