Heel de zomerperiode ligt bezaaid met de meest uiteenlopende muziekfestivals, groot en klein, klassiek en alternatief, hard en zacht, binnen en buiten, voor groot, klein, of nog groter of kleiner publiek. Er is voor elk wat wils, lijkt het wel. Alleen het uit te trekken budget zal bepalen wat er haalbaar gaat zijn of niet. Ik ben een keer gaan surfen om dat aanbod een keertje te bekijken. Daar gaan we: rock Werchter, Rampage open air, Les Ardentes Festival, cactusfestival, Ostend Beach Festival, Dour Festival, Tomorrowland. Verder nog Horst Arts & Music festival, Extrema outdoor, Graspop Metal Meeting, Couleur Café, Live-s Live, Sunrise festival, Paradise City. Bent u nog mee? Dour Festival, We can dance, Lokerse Feesten, Gentse feesten, The Quontinent en Pukkelpop. Het is een grabbel uit het grote aanbod, zo stond er bovenaan de lijst geschreven. Je kan ook nog een keertje over de grens gaan en dan krijg je nog maar een keer zo’n aanbod voorgeschoteld. Je zal je niet vervelen, als je verzot bent op intieme festivalletjes en megagrote festivallen en alles daar tussenin. Ik hoor familie en vrienden over hun uitstappen wel eens uitbundig vertellen. Ik luister zeker niet met jaloerse oren naar hun stagedive-acts of mochpit escapades. Al zitten deze dingen meestal niet in hun concertervaring. Al heeft mijn broer wel een keertje op een concert de schok van zijn concertleven ervaren. Met zijn sandalen aan op een hete zomerdag in Werchter, had hij zich een weg gebaand naar voor bij het podium, tijdens een concert van één of andere Metalband. Volgens mij was het Sepeltura. Wow, de naam alleen al. Toen de zanger met een vloek het publiek uitdaagde voor een gigantisch ‘chaos’ was het hek van de dam. Rond mijn broer stormde het van de hoge Dr. Martinboots en lederen jassen. Hij in zijn t-shirt en met de legendarische sandalen aan. Zo snel hij kon, probeerde hij de uitzinnige massa te vermijden en weer naar de veiligere achterhoede te geraken. Niet eenvoudig, maar het is hem gelukt. Mét twee ongeschonden voeten en tien intacte tenen. ‘Dat doen we nooit meer,’ was zijn wijze besluit.
Zelf heb ik afgelopen week meegewerkt aan een klein concertje. Geen festival natuurlijk, maar wel een fijn kleinkunstconcertje met een paar vrienden. Elk met eigen inbreng en eigen talent. Tussendoor seveerde Dirk van de Wroeter lekkere hapjes. Achteraf bleek aan de reacties van het publiek, dat dit een wonderlijk geslaagde avond was. Heel afwisselend, lekker, gezellig en van een fijn niveau om van te genieten. En om te herhalen. Niet dat het op mijn bucketlist staat om af te vinken, maar een lijstje waar ik concertjes mag noteren waar mensen van kunnen genieten, dat heb ik wel ergens liggen. En daar gaat het dus om. Op een eerlijke, fijne en aangename manier performen voor een publiek dat je mag meenemen in je verhaal. Met covers spelen is dat iets moeilijker, lijkt me. Met eigen nummers die dicht tegen je vel kleven, gaat dat heel wat beter. Ik kon er zelf van genieten. Mijn trotse ega in de zaal knikte me toe en glimlachte. Ze drukte me vooraf op het hart om rustig te spelen, goed te articuleren. En om ook zelf te genieten. Ze had weer gelijk, natuurlijk. En zo wist ik het weer. Wat is dit leven toch schoon.
Voila, zeg dat de meester het heeft gezegd.
Zelf heb ik afgelopen week meegewerkt aan een klein concertje. Geen festival natuurlijk, maar wel een fijn kleinkunstconcertje met een paar vrienden. Elk met eigen inbreng en eigen talent. Tussendoor seveerde Dirk van de Wroeter lekkere hapjes. Achteraf bleek aan de reacties van het publiek, dat dit een wonderlijk geslaagde avond was. Heel afwisselend, lekker, gezellig en van een fijn niveau om van te genieten. En om te herhalen. Niet dat het op mijn bucketlist staat om af te vinken, maar een lijstje waar ik concertjes mag noteren waar mensen van kunnen genieten, dat heb ik wel ergens liggen. En daar gaat het dus om. Op een eerlijke, fijne en aangename manier performen voor een publiek dat je mag meenemen in je verhaal. Met covers spelen is dat iets moeilijker, lijkt me. Met eigen nummers die dicht tegen je vel kleven, gaat dat heel wat beter. Ik kon er zelf van genieten. Mijn trotse ega in de zaal knikte me toe en glimlachte. Ze drukte me vooraf op het hart om rustig te spelen, goed te articuleren. En om ook zelf te genieten. Ze had weer gelijk, natuurlijk. En zo wist ik het weer. Wat is dit leven toch schoon.
Voila, zeg dat de meester het heeft gezegd.
RSS Feed
