Voila, zeg dat de meester het gezegd heeft.
Heb je dat ook, beste luisteraar, dat je af en toe iets onverwachts tegenkomt op straat, in huis, op je werk, dat zo grappig is, dat je je lach niet kan inhouden. Van brede glimlach tot achter je hand verbergen van een net nog ingehouden schaterlach. Dat overkwam me dus afgelopen weekend. Ik mocht in Lanaken een vertelsessie houden op het gemeenteplein. De stad organiseerde in samenwerking met de bibliotheek een kindernamiddag. Er stonden springkastelen, spelletjes die op Vlaamse kermissen werden gespeeld. Maar ook een soort skateparkje met mini-fietsen en go-carts. Je werd verwelkomd door een ballonnenplooier en muziek van de plaatselijke radiozender. Je kon een goodie-bag oppikken bij de infostand en daar ook een stukje vers fruit eten. Kortom, een laat zomerfeest voor de hele familie. Daartussenin stond ik voor een korte vertelling met wat liedjes bij. Het was nog vroeg op de middag, dus de grote toeloop moest nog komen. Geen enkel probleem, want vertellen in een gigantische drukte is nu niet echt hetgeen je als verhalenverteller wenst. Ik mocht mijn twee sessietjes afwerken met een fijn publiekje. Mijn marionettenhond, dat mijn ega voor mij maakte, was de ster van de middag. Als een volleerd deugniet probeerde hij de veters van de schoenen los te snuffelen, tot groot jolijt van de perenknabbelende kleuters. Na mijn mini-optreden wandelde ik naar mijn wagen om mijn materiaal in te laden. Ik zag aan de overkant van de straat een papa met een gigantische octopus, gemaakt van ballonnen. Hij probeerde de acht lange poten, die in alle richtingen heen en weer slingerden, in bedwang te houden om het beest in de autokoffer te duwen. Maar bij elke duw aan één poot, hupte een ander uit de kofferbak. Ik zag de vader alle moeite van de wereld doen om het waterbeest heelhuids mee naar huis te krijgen. Ze hadden immers meer dan een half uur in de rij moeten staan om aan de beurt te geraken bij de ballonnenkunstenaar van dienst. Die sloofde zich immers uit met zijn plooikunsten om elk voorbijwandelend kind gelukkig te maken op dit evenement. Een tros rozen, een ultramodern geweer, een hondje aan een lijn, een zwaard met schild erbij, een flamingo in het roze met een feesthoedje op en ga maar verder. Tot inderdaad die octopus met z’n acht heen en weer wapperende poten. Het bleek in de armen van de vader een gigantisch monster te worden, zeker toen ik hem zag sukkelen om het waterbeest in zijn auto-aquarium te krijgen. Liefst in volledige staat. Je wilt geen octopus met zeven armen, laat staan zes. Rood aangelopen lukte het de man om uiteindelijk het tijdelijke speelgoedje van zijn zoontje in de wagen te krijgen, de deksel voorzichtig naar beneden te duwen en met een zucht van verlichting weer op weg te gaan naar het speelplein bij de kerk. Daar zou immers zijn vrouw zitten en zoonlief naar hartenlust op en neer springen in… jawel… een gigantisch springkasteel in de vorm van een aquarium. Ik geef het toe, ik ben begonnen met die glimlach, heb toen mijn gegrinnik verborgen achter mijn hand. Toen de vader mij opeens in het oog kreeg na zijn gespattel en gemattel, heb ik vlug mijn duim opgestoken. Ook hij zag mij staan met gitaar, vertelkoffer, boekenzak en statief aan mijn schouders, knikte en stak zijn duim terug omhoog. We begrepen elkaar volkomen.
Voila, zeg dat de meester het gezegd heeft.
0 Comments
Your comment will be posted after it is approved.
Leave a Reply. |
De MEESTER
Iedere week leest de meester iets voor vanuit zijn dagboek. Archieven
November 2024
Categorieën |