Ik zit op dit moment in een leeg klaslokaal. Het is stil in de hal, de kinderen zijn er nog niet. Oh ja, de collega’s ook niet. Misschien is het daarom wat stiller dan anders. Dat is natuurlijk normaal, ze hebben gedurende hun afwezigheid van een gewone schooldag toch het één en ander meegemaakt, dat moet gedeeld worden met de anderen. Als dat dan in de leraarskamer allemaal tegelijkertijd moet gebeuren, dan begrijp je mijn bedenking zeker wel. Dus, het is ochtend en ik ben vroeger op school dan anders. Niet zo heel veel, maar dan heb ik de tijd om wat copies door de copiër heen te sturen. Dan mag het al een stapeltje zijn dat er doorheen moet. Het zijn liedjesbundels voor de kinderen. Elk jaar gaat zo’n bundeltje mee naar het jaar dat volgt. Aan het einde van hun lagere schoolloopbaan krijgen ze het hele pakketje mee met alle aangeleerde liedjes en hier en daar een versje erin. Ik herinner me een eigen bundeltje dat ik heb bewaard vanuit de lagere school. Ondertussen is het ding helemaal beduimeld en bezongen en beconfituurd doorheen de jaren, maar het doet het nog steeds. Ik bedoel: er staan nog steeds liedjes in die kinderen zingen, ook nog vandaag. ‘Aram sam sam’ is super populair. Zeker als je er de gebaren bij doet én als het tempo langzaam aan omhoog gaat. Of ‘Ik heb de zon zien zakken’. Het blijft een topper voor de kleintjes als er drie tekeningen bij komen, die ze dan van plaats mogen wisselen. Zo krijg je dan bijvoorbeeld: ik heb de zee zien zakken in de zon, of ik heb de zak zien zeeën in de zon. En nog meer knettergekke variaties. Als dan ook nog eens een prent met echt haaien erbij komt, wordt er gezongen met z’n allen alsof hun leven er vanaf hangt. Heerlijk toch.
Naast mijn liedjesbundels ligt een map met de teksten die ik vanavond op de generale repetitie ga vertellen. Het is de bijeenkomst voor onze highlights van de Sage van de Biesenburcht. De volledige musical spelen was niet meer haalbaar. De organisatie ervan was zo gigantisch en met zo’n groot team, dat dit op deze manier niet meer kon voor deze editie. Toch krijgt hier het allerbelangrijkste van een musical de spotlights op zich gericht nl. de muziek zelf. Daar draait een musical toch om, niet? Het verhaal is je rode draad en de muziek wordt overal aan vastgehangen, doorheen geweven als een warm deken, als een zalig zacht huisje waarin je mag kuieren, waarin je mag verdwalen of weer je weg zoeken en vinden in de terugkerende melodieën. Het is deze keer dus zo’n feest voor muzikanten, zangers en koorleden om met elkaar de sage weer eventjes te doen herleven. De opkomst is niet meer zo groot als het afgelopen jaar, maar we kijken met z’n allen uit naar die mensen die musicalmuziek een warm hart toedragen.
Net dat ‘met z’n allen’ is ook het thema van ons schooljaar. Je kan het niet alleen, je hebt anderen nodig om met je mee op pad te gaan. Staat er iemand naast je? Kan je iemand naast je vertrouwen? Hoe voelt het nu echt om ‘samen’ te werken? Al deze vragen krijgen in het schooljaar een fijne invulling. Dat mag met een pen, met een schouderklopje, met een extra praatmomentje, met een extra kopje koffie met een koekje erbij. Ik kijk er alvast naar uit hoe dat liedje ‘Samen’ gaat klinken met alle kinderen bij elkaar. Ik vermoed iets met kippenvel of zo. Voila, zeg dat de meester het gezegd heeft.
Naast mijn liedjesbundels ligt een map met de teksten die ik vanavond op de generale repetitie ga vertellen. Het is de bijeenkomst voor onze highlights van de Sage van de Biesenburcht. De volledige musical spelen was niet meer haalbaar. De organisatie ervan was zo gigantisch en met zo’n groot team, dat dit op deze manier niet meer kon voor deze editie. Toch krijgt hier het allerbelangrijkste van een musical de spotlights op zich gericht nl. de muziek zelf. Daar draait een musical toch om, niet? Het verhaal is je rode draad en de muziek wordt overal aan vastgehangen, doorheen geweven als een warm deken, als een zalig zacht huisje waarin je mag kuieren, waarin je mag verdwalen of weer je weg zoeken en vinden in de terugkerende melodieën. Het is deze keer dus zo’n feest voor muzikanten, zangers en koorleden om met elkaar de sage weer eventjes te doen herleven. De opkomst is niet meer zo groot als het afgelopen jaar, maar we kijken met z’n allen uit naar die mensen die musicalmuziek een warm hart toedragen.
Net dat ‘met z’n allen’ is ook het thema van ons schooljaar. Je kan het niet alleen, je hebt anderen nodig om met je mee op pad te gaan. Staat er iemand naast je? Kan je iemand naast je vertrouwen? Hoe voelt het nu echt om ‘samen’ te werken? Al deze vragen krijgen in het schooljaar een fijne invulling. Dat mag met een pen, met een schouderklopje, met een extra praatmomentje, met een extra kopje koffie met een koekje erbij. Ik kijk er alvast naar uit hoe dat liedje ‘Samen’ gaat klinken met alle kinderen bij elkaar. Ik vermoed iets met kippenvel of zo. Voila, zeg dat de meester het gezegd heeft.
RSS Feed
